"Όταν σ' ακούω να μιλάς..."

Περπατάω στο δρόμο και ακούω συνέχεια "Η σημερινή νεολαία πάει κατά διαόλου" ή "τα σημερινά παιδιά δεν έχουν κανένα σεβασμό σήμερα προς τους μεγαλύτερους"... Ανοίγω την τηλεόραση και ακούω "Οι νέοι δείχνουν ότι αδιαφορούν πλήρως για την κατάσταση"... και σωπαίνω, ναι "όταν σ' ακούω να μιλάς, εγώ πάντα σωπαίνω". Είμαι και εγώ ένα από τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτό το αιώνιο "περίμενε". Από μικρή το άκουγα "εσύ τώρα να μη μιλάς, να ακούς και να μαθαίνεις", "ναι τώρα μπορείς να σκέφτεσαι έτσι αλλά περίμενε να μεγαλώσεις" ή "είσαι μικρή και δεν καταλαβαίνεις, περίμενε να μεγαλώσεις" και περιμένω, περιμένω κάτι που δεν έρχεται ποτέ... Ακούω "μην μπλέκεσαι εσύ, είσαι μικρή και δεν σε ενδιαφέρουν, δουλεία σου είναι το διάβασμα"... Αχ, αυτό το αιώνιο διάβασμα !!! "Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους, αυτοί ξέρουν".

Κι εγώ σωπαίνω... Και μέσα μου σκέφτομαι "Και εμένα; Εμένα ποιος θα με σεβαστεί; Ποιος με αναγνωρίζει σαν άνθρωπο, σαν νέο που έχω πράγματα να πω, έχω άποψη, έχω τον εαυτό μου να δώσω; Γιατί; Γιατί να σέβομαι κάποιον που με θεωρεί ανώριμη, που με παραγκωνίζει, που μια ζωή με αφήνει να περιμένω, που δεν με σέβεται και μ' απορρίπτει; Γιατί να σέβομαι κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα για να αξίζει τον σεβασμό μου; "Είμαστε μια χώρα που ζει μονίμως στο παρελθόν, αυτό μας έχει απομείνει... Ακούω να μιλούν για την δικιά τους γενιά "Εμείς είμαστε αλλιώς, είμαστε στο Πολυτεχνείο, είχαμε όραμα, είχαμε παιδεία, εμείς είμαστε οι γνήσιοι επαναστάτες, όχι σαν τα σημερινά παιδιά..." και εγώ ακούω και σωπαίνω "όταν σ' ακούω να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω". Και εγώ σκέφτομαι "Τι σχέση έχετε εσείς με τους τότε φοιτητές; Ξεχάσατε πως και εσείς ήσασταν νέοι, πως ήσασταν στη δικιά μου θέση, πως και εσάς σας έλεγαν να μην μιλάτε και να ακούτε... ξεχάσατε πως και εσείς τότε ήσασταν αδιάφορη σημερινή νεολαία"; Ξεχάσατε, ξεχάσατε, το σύστημα σας κατάπιε, ο πόλεμος είναι δύσκολος και μόνο λίγοι αντέχουν, λίγοι ξεκομμένοι, απόκληροι που ο κόσμος τους φωνάζει τρελούς, ιδεαλιστές, τους κοροϊδεύει και γελά μαζί τους... Όμως αυτοί συνεχίζουν τον αγώνα τους στα σιωπηλά, στα σκοτεινά... "Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά"...

Πάντα μου έλεγαν πως είμαι έξυπνη και καλή, όμως εγώ αισθάνομαι χαζή και άχρηστη γιατί δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να γίνω σαν αυτούς τους ήρωες... Διαβάζω πολύ, ξέρω πολλά πράγματα, πολλά άχρηστα πράγματα και όμως αισθάνομαι ότι δεν ξέρω τίποτα... Νιώθω ότι με έχουν φιμώσει και δεν μπορώ να φωνάξω, πνίγομαι, δεν μπορώ να αναπνεύσω, με έχουν μπουκώσει πλαστικό πολιτισμό, ζω στον μαγικό κόσμο της τηλεόρασης που όλα είναι φωτεινά και τέλεια, σε μια σαπουνόφουσκα που θα σκάσει και θα δω το κελί στο οποίο είμαι κλεισμένη, ένα μικρό μαύρο κελί χωρίς παράθυρα για να μην μπαίνει φως και αέρας...

Η φωνή όμως μέσα μου είναι δυνατή, θεριεύει και γίνεται φωτιά, γίνεται μίσος και οργή και απογοήτευση και πίκρα. Γίνεται δάκρυα...

Φοβάμαι... Φοβάμαι μην δεν μεγαλώσω ποτέ και δεν μπορέσω ποτέ να πω αυτό που σκέφτομαι... Φοβάμαι μήπως η σιωπή μου γίνει αλυσίδες και με πνίξει... Φοβάμαι την οργή και τον πόνο που κρύβονται μέσα μου... Φοβάμαι ότι όλο και απομακρύνομαι από τον εαυτό μου, μέχρι αυτός τέλος να γίνει ένας άγνωστος για μένα... Φοβάμαι το άτομο που γίνομαι, που είναι σκληρό και κυνικό και μόνο... Φοβάμαι μήπως είναι πολύ που αισθάνονται σαν κι εμένα... Φοβάμαι μήπως και εγώ ξεχάσω, ξεχάσω το όνειρο, το οτι ήμουν και εγώ νέα, την φλόγα και την φωνή μου... Φοβάμαι μήπως γίνω και εγώ έτσι για τα δικά μου παιδιά, μήπως φωνάζω και εγώ για σεβασμό στους μεγαλύτερους, μήπως σκέφτομαι οτι η δικιά μου η γενιά είχε το όραμα και η "σημερινή νεολαία είναι αδιάφορη για όλα"...

Όμως κάποια στιγμή η δική μου φωνή θα σκεπάσει τις άλλες, κάποια στιγμή ο δικός μου αέρας, βοριάς θα σβήσει τα κεριά των άλλων, κάποια στιγμή τα δεσμά θα σπάσουν, κάποια στιγμή θα φωνάξω και η φωνή μου θα γίνει φωτιά και θα ανάψει τον ήλιο, θα γίνει βροχή και θα ξεπλύνει, θα καθαρίσει τα πάντα, θα κλείσει τις πληγές, θα γίνει αέρας και θα στεγνώσει τα δάκρυα... Ως τότε "όταν σ' ακούω να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω"...

by Angie