Με μια ιστορία μουσικής, πάθους, με ένα πορτρέτο μιας σχεδόν μυθικής προσωπικότητας του ρεμπέτικου, άνοιξε η αυλαία του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το «Γλυκό Μου Καναρίνι» του Ισραηλινού Ρόι Σερ, αφιερωμένο στην Ρόζα Εσκενάζι, απέσπασε το ζεστό χειροκρότημα του κοινού και αποτέλεσε την καλύτερη έναρξη για το Φεστιβάλ.
Ένας κύριος χτυπάει ελαφρά το πόδι του στο πάτωμα. Κάποια κυρία μερικά καθίσματα πιο πίσω σιγοτραγουδάει τον «Πασατέμπο». Όλοι κάτι θυμούνται, κάτι ψιθυρίζουν στον διπλανό τους. Μέχρι να τελειώσει το ντοκιμαντέρ, το κοινό έχει συγκινηθεί, έχει ταξιδέψει, έχει αφεθεί: όχι μόνο στη ζωή της ρεμπέτισσας Ρόζα Εσκενάζι, αλλά και στο ίδιο το μουσικό είδος, μια «ματιά» στο οποίο επιχειρεί –με όχημα την Εσκενάζι- να πραγματοποιήσει ο Ισραηλινός σκηνοθέτης.
Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Με συνοδοιπόρους μια ομάδα μουσικών (από το Ισραήλ, την Βρετανία, την Ελλάδα, την Τουρκία και αλλού), ο Ρόι Σερ ακολουθεί τα βήματα της Εσκενάζι από την Κωνσταντινούπολη, μέχρι την Κηπούπολη. Παίρνει συνεντεύξεις από ανθρώπους που τη γνώρισαν και άλλους που δεν την γνώρισαν -αλλά τους οποίους η προσωπικότητα και το ταλέντο της τους επηρέασε βαθύτατα, χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις της, για να ενώσει τα κομμάτια του παζλ που ήταν η ζωή της μεγάλης αυτής ερμηνεύτριας.
Κι αυτό που καταφέρνει είναι να αποσπάσει στιγμές ανθρώπινες, περιστατικά αστεία, για ένα είδος μουσικής που κάποτε ξεκίνησε ως ανάγκη και ύστερα έγινε μέχρι και μόδα, αλλά το οποίο εξακολουθεί να κουβαλά μέσα του την ένταση και το πάθος μιας ολόκληρης περιοχής και των πληθυσμών της: των λαών της Μεσογείου.
Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, το οποίο πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, παρευρέθηκε στην τελετή έναρξης και από τη σκηνή ευχαρίστησε την Ρόζα Εσκενάζι, γιατί –όπως είπε- του «έμαθε πως σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα, αλλά το ταξίδι».
Το Φεστιβάλ διαρκεί έως τις 20 Μαρτίου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου