Γυναίκες µόνες βρίσκουν

Σπάνια τρώω έξω τα βράδια. Τελευταία, δεν ξέρω πώς έτυχε και βρέθηκα πάνω από τρεις φορές να προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που τρώω σε σάλες µε άθλιο φωτισµό ή σε τραπεζάκια έξω, κάτω από υπαίθριες σόµπες να σου ζεσταίνουν τον σβέρκο και ο λαιµός κασάτος. Εκτός όµως από τον άψυχο περίγυρο που ήταν φτιαγµένος ειδικά για να σου κόβει την όρεξη, εκείνο που πρόσεξα ήταν οι γυναίκες. Μάλλον οι µεγάλες παρέες γυναικών, αυτό που θα ‘λεγε η θεία µου η Ευπραξία «ασυνόδευτες». Λίγα τραπέζια διέθεταν έστω και έναν άντρα, έτσι για να αποκτάει και κάποια αγαρµποσύνη το τραπέζι. Τα περισσότερα ήταν γεµάτα µε γυναίκες, ούτε µεγάλες ούτε µικρές ούτε κραυγαλέα ντυµένες ούτε αδιάφορα. Χαµογελαστές, έδειχναν χαρούµενες χωρίς να φωνασκούν ή να χειρονοµούν εντόνως. Ούτε για µια στιγµή δεν σταµάτησαν. Πάντα είχαν κάτι να πουν, να θυµηθούν, να διηγηθούν, να περιγράψουν. Και κάτι που δεν θα βρεις πια σε καµιά παρέα αντρών. Λέγανε το αίσθηµά τους. Ακουγες «στενοχωρήθηκα», «το φχαριστήθηκα», «γέλασα», «πολύ λυπήθηκα», «µε πήραν τα κλάµατα». Οι άντρες όταν µαζεύονται συνήθως για ποδόσφαιρο-πίτσα-µπίρα-και-µαλάκα, στα ηµίχρονα το µόνο που θα πουν για τον εαυτό τους (πράγµα δύσκολο) είναι για γεγονότα και µόνο. «Πήγα απ’ τον Γιώργο», «Είδα τη Μαρία», «Πέρασα απ’ το σπίτι», «Εκανα σέρβις», «∆ιάβασα σ’ ένα µπλογκ», τέτοια λεπτοµερή. Βέβαια υπάρχει και η πιθανότητα να τον πετύχεις εκτός ποδοσφαιρικής ατµόσφαιρας και να τον βρεις να έχει πέσει σε πολιτική τρικυµία (εν κρανίω) ο άντρας και ν’ αρχίσει το γνωστό εκείνο «Ας ήµουνα εγώ και θα σου ‘λεγα εγώ». Εδώ εκείνο που παρατηρούµε µετ’ απεχθείας είναι η διπλή παρουσία του ΕΓΩ σε µία και µόνο πρόταση. Φαίνεται αυτούς τους άντρες παντρευτήκανε αυτές οι «γυναίκες µόνες» σε εστιατόρια και µπαρ. Αυτούς αφήνουν σπίτι και βγαίνουν έξω να πάρουν τον αέρα τους. Ενας αέρας που όλο και πιο πολύ λείπει απ’ το οικογενειακό κλουβί. Τις έβλεπα και τις σκεφτόµουν κοριτσάκια, µε τι λαχτάρα φόρεσαν το στεφάνι µε τους λεµονανθούς και τώρα που το λουλούδι έγινε καρπός πώς έδειξε το ξινό ζουµί του. «Ξίνισε ο γάµος µας Αντρέα» που έλεγε και µια παλιά ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ.

«Φταίµε και λίγο εµείς», έπιασε να λέει η φίλη δίπλα µου, κάνοντας µε τα δάχτυλα µπαλάκια το ψωµί. «Τον πήραµε λίγο απ’ τα µούτρα τον φεµινισµό. Κι εµένα µη µε βλέπεις έτσι. Εχω κάνει κι εγώ στα νιάτα µου, το παρατράβηξα το σχοινί. Εχω πάει έξω απ’ το “Χίλτον” που γινότανε τα καλλιστεία τότε και ως αντίδραση, άκου λέει, αφού το σκέφτοµαι τώρα και δεν ξέρω πού να το καταχωρίσω, καίγαµε τα σουτιέν µας. Και µάλιστα πήραµε µαζί µας και µια σταρ Ελλάς και το ‘καψε κι αυτή µαζί µας. Οπως τα ακούς. Εξω απ’ το “Χίλτον” και µέσα έκαναν πασαρέλα οι καλλονές και τραγουδούσε ο Λούτσιο Ντάλα. Οχι ΛΕΠΑ και Αντζελες. Οχι, ο Λούτσιο Ντάλα. Κι εµείς απ’ έξω µε τα σουτιέν µπουρλότο». Επεσε παύση. Εκείνη κοίταγε τον τοίχο από γρανίτη απέναντι κι αφηρηµένα τύλιγε και ξετύλιγε µηχανικά µια λινή πετσέτα.

του ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ

πηγή: tanea.gr