Όπως και τα περισσότερα παιδιά των πιο πρόσφατων γενεών, κι εμένα με έχουν μεγαλώσει τα χέρια μιας δυναμικής εργαζόμενης μαμάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φορές (δηλαδή κάθε μέρα εκτός από τα Σαββατοκύριακα) που με τη μούρη μου κολλημένη στο τζάμι του παραθύρου την έβλεπα να φεύγει για τη δουλειά της (δυστυχώς ήταν απογευματινή) και κοίταζα την έκφραση στο πρόσωπό της. Ήταν ξεκάθαρο το τι σκεφτόταν όταν το κλασικό "μαμά μην πας στη δουλειά σήμερα" (που στην πραγματικότητα σήμαινε "μαμά μην πας στην δουλειά σου ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ, μείνε μαζί μου να παίζουμε μπάρμπι όλη μέρα") ηχούσε τραγικά, σαν μελοδραματική ταινία, στα αυτιά της. Σκεφτόταν ότι έπρεπε να πάει στη δουλειά της για το καλό όλων μας... Και πράγματι πολλά από τα πράγματα που εμείς τα παιδιά της κάναμε και έχουμε το χρωστάμε στη δουλειά της που τόσο αγάπησε και συνεχίζει να αγαπάει με πάθος.
Φυσικά, το μηνσίκακο μικρό κεφάλι ενός νηπίου που νιώθει παρατημένο και παραμελημένο από τη μαμά του διαμορφώνει όχι και ιδιαίτερα θετικές ιδέες για το επαγγελματικό περιβάλλον της πολυάσχολης μητέρας του... Ακόμα και σήμερα, που είμαι 27 χρονών γομάρα, όταν μπορώ λέω και μια "καλή" κουβέντα για τους πολυλατρεμένους της μαθητές (η μαμά μου είναι καθηγήτρια ιταλικών) άσχετα μετά εάν ο Κώστας, η αγάπη μου, και η μαμά του που επίσης αγαπάω, έχουν περάσει από τα θρανία του ιταλικού ινστιτούτου και ναι... ήταν μαθητές της μαμάς μου. Μερικές φορές την κοροϊδεύω και της λέω ότι ακόμη και μέσα στον τάφο, στο δίπλα μνήμα θα υπάρχει ένας μαθητής που θα την φωνάζει με ενθουσιασμό "Rossella !! Quanto Tempo! (Ροσέλα, πάει καιρός !!)".
Κλείνω τον φάκελο "μαθητές" γιατί πολύ φόρα πήρα και ξαναγυρίζω στο ζήτημα εργαζόμενη μητέρα. Και τώρα σας ερωτώ: Γιατί η σύγχρονη γυναίκα, όταν φέρνει στο φως έναν άλλον άνθρωπο πρέπει να νιώθει ότι επιλέγει μεταξύ της ζωής της και του παιδιού της. Γιατί μας τα έχουν φέρει έτσι που περνάει από το μυαλό μας (μιλάω για τις γυναίκες) πολύ συχνά δυστυχώς το ερώτημα "Η δουλειά μου ή το παιδί μου;". Δηλαδή οι λύσεις είναι μόνο αυτές; Δεν κάνεις παιδί και δουλεύεις, δεν δουλεύεις και αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά στο παιδί ή τέλος κάνεις παιδί, δουλεύεις, τρέχεις, το αφήνεις στη μάνα σου ή πληρώνεις baby sitter (γιατί για δημόσιο βρεφονηπιακό πρέπει να κάνεις αίτηση πριν ακόμη γεννηθείς εσύ, όχι το παιδί σου), γίνεσαι Μαρία Παναγιωταρά (εάν έχεις και την ατυχία να έχεις και φαλλοκράτη σύζυγο... δόξα τον Θεό οι καιροί αλλάζουν!) και όταν το παιδί σου ύστερα μεγαλώνει, και για διαβολική σύμπτωση εσύ είσαι πιο ελεύθερη για επικοινωνία, εκείνο σου κοπανάει στο κεφάλι "και εσύ που ήσουν όταν εγώ σε είχα ανάγκη, τότε που φοβόμουν το σκοτάδι και ήθελα να μου ανάψεις το φως;"
Είναι άδικο να σε βάζουν να διαλέγεις προτεραιότητες τέτοιου είδους. Όταν σ' αρέσει η δουλειά σου και έχεις ένα παιδί που είναι φυσικό και ενστικτώδες να αγαπάς εξαιρετικά πολύ, άσχετα από το πώς του το δείχνεις και θέλεις να συνδυάσεις και τα δύο, γιατί να σε κάνουν να νιώθεις σε αδιέξοδο; Πρέπει να είναι η γυναίκα η οποία να αποφασίζει τι πρέπει να κάνει. Πρέπει να έχει τον χώρο και την υποστήριξη, όχι μόνον από τον άνδρα της μα και από το κράτος στο οποίο προσφέρει είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, να διαλέξει, εάν θέλει, να μην δουλέψει για να αφιερωθεί στο παιδί της είτε (και αυτό είναι το πιο καυτό ζήτημα) να δουλέψει και να μπορεί να έχει το παιδί της δίπλα της, να μπορεί το παιδί της να την βλέπει, να ξέρει ότι η μαμά θα έιναι εκεί, ότι θα έρθει ανά πάσα στιγμή και θα διώξει το σκοτάδι που τόσο το τρομάζει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε έναν, όχι τέλειο, απλά λίγο πιο ανθρώπινο κόσμο, φαντάζομαι μια μάνα να φεύγει για τη δουλειά με το μωρό της, να κάθεται στο γραφείο έχοντας το βάλει δίπλα της είτε σε μια κούνια είτε αφήνοντας το σε ένα παιδότοπο στο ίδιο περιβάλλον εργασίας της και στα διαλλείμματα να πηγαίνει να το βλέπει και να το καθησυχάζει... Όσο έχω μπροστά μου την εικόνα της ιταλίδας ευρωβουλευτή, στο ευρωκοινοβούλιο με το μικρόφωνο μπροστά της και το νεογέννητο παιδί στην αγκαλιά της, ελπίζω ότι θα μας δωθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία της σωστής για μας και όχι για τα μεγάλα συμφέροντα επιλογής.
Αυτό το άρθρο το αφιερώνω σε όλες εμάς τις γυναίκες, τις Μανάδες και μη, τις Κόρες, τις Εργαζόμενες και μη αλλά και σε εκείνους τους άνδρες που στηρίζουν και σέβονται τις επιλογές των συντρόφων τους και συγχωρούν τις αναγκαστικές απουσίες των μανάδων τους.
Φαίδρα γράφεις πάρα πολύ ωραία! νομίζω ότι θα ήσουν πολύ καλή στο μυθιστόρημα. η γραφή σου μου δημιουργεί εικόνες, όπως και στα προηγούμενα κείμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήόσον αφορά το θέμα που πραγματεύεσαι, συμφωνώ απόλυτα και ο επίλογος είναι εξαιρετικός για τα κεφαλαία του γράμματα και για την αναφορά στους άνδρες που στηρίζουν.