Άνθρωποι είμαστε... Λογικά - Παράλογα

Γνωρίζοντας τον κόσμο, γνωρίζοντας τους πολιτισμούς, μαθαίνεις και διευρύνεις τους ορίζοντες σου...Έτσι πιστεύω τουλάχιστον... Συναντάς πράγματα και νοοτροπίες τόσο ξένες και τόσο οικείες... Μαζί και χώρια... Πράγματα παράλογα για σένα, λογικά για τους άλλους... Και το αντίθετο! Ψυχή και δύο καρδιές... αυτό δεν ψάχνουμε πάντα; Πως αλλιώς μπορεί ο άνθρωπος να νοιώσει ολοκληρωμένος;

Και καταλαβαίνεις ότι τα στερεότυπα είναι για να καταρρέουν. Κάθε φορά το ίδιο... Σε μαθαίνουν από μικρό να αγαπάς ή να μισείς ομάδες, μάζες... Όμως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός; Έτσι δεν είναι; Γιατί αυτά τα εμπόδια; Αυτές οι κατευθύνσεις του μυαλού; Είμαστε τόσο ίδιοι; Γιατί αυτά να μας εμποδίζουν;

Φυσικά χαρακτηριστικά υπάρχουν... Πιο κλειστοί, άλλη αίσθηση του χιούμορ, όμως αν ήμασταν όλοι ίδιοι όλα θα φαινόντουσαν τόσο βαρετά...

Άνθρωποι είμαστε, η ανάγκη μας είναι αυτή, να επικοινωνήσουμε και να χτίσουμε σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους...

Και ύστερα ερωτεύεσαι.

Ερωτεύεσαι και νιώθεις ζωντανός... Δίνεις σημασία σε κάθε αηδία... Φτιάχνεις εικόνες, ψευδαισθήσεις... Νιώθεις ζωντανός... Επιτέλους! Ερωτεύεσαι περισσότερο αυτήν την ψευδαίσθηση παρά το ίδιο το πρόσωπο...

Μα τα πράγματα δεν πάνε καλά... το μυαλό σου δεν τα 'χει σχεδιάσει καλά... Κάπου υπάρχουν κενά...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑντιστροφή συναισθημάτων μέσα σε ένα λεπτό... Νιώθεις προδομένος, απελπισμένος, δεν έχεις διάθεση για τίποτα... ή μάλλον έχεις διάθεση για τίποτα...

Νιώθεις ζωντανός; Ζεις; Πονάς με αυτό το συναίσθημα και είναι αυτό που σε ενεργοποιεί για ακόμη μια φορά... Το σενάριο στο μυαλό σου παίζει ξανά και ξανά την επιθυμία σου... Ψυχή, καρδιά, μυαλό... Συμμαχία για τον σκοπό.

Άλλωστε "ο άνθρωπος που χάνεται μέσα στο πάθος του χάνει λιγότερα από εκείνον που χάνει το πάθος του''.

Και ύστερα έρχεται η άνοιξη... Δεν χρειάζεται να φτιάξεις στίχους για να αποτυπώσεις τα συναισθήματά σου... Μπορούν να βγαίνουν σαν καταιγίδα και χωρίς επιτήδευση...

Δεν ερωτεύεσαι μόνο... Σ' ερωτεύονται κιόλας... Σε κοιτάνε, σε προσεγγίζουν... εσένα όμως δεν σε νοιάζει... Πονάνε κι αυτοί... Εσένα όμως δεν σε νοιάζει... Σ' ΑΓΑΠΑΝΕ... εσένα όμως δεν σε νοιάζει...

Άνθρωποι είμαστε...

Τέλειοι δεν είμαστε...

Έχουμε και τους φίλους μας άλλωστε και την οικογένεια μας... Μια ζεστασιά, ένα αστείο, μια αγκαλιά... αυτό χρειαζόμαστε...

Και όταν αποκτούμε αυτά που δίνουν νόημα στην ζωή μας, τουλάχιστον στη δική μου την ζωή, ο επόμενος στόχος είναι η υπέρβαση της, η αιωνιότητα... Πως είναι όμως δυνατή η υπέρβαση. Συνήθως στερώντας το νόημα ή και την ίδια την ζωή από κάποιον άλλο...

Όπως το λέει και ο συγγραφέας Fernard Braudel: "Όταν σήμερα θαυμάζουμε ορισμένα αρχιτεκτονικά μνημεία, ορισμένα γλυπτά ή πορτρέτα ατενίζουμε ταυτόχρονα, χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε, την ήρεμη αλαζονεία κάποιας πόλης, τη ματαιόδοξη τρέλα κάποιου ηγεμόνα ή τον πολύ πρόσφατο πλούτο κάποιου εμπορότραπεζίτη".

Με τον ίδιο τρόπο φτιάχτηκαν οι αυτοκρατορίες και όλα όσα θαυμάζουμε μέχρι σήμερα...

Δεν γίνεται αλλιώς... Και τα παραδείγματα γύρω μας άπλετα.

Το κείμενο αυτό τελειώνει εδώ, γιατί γράφτηκε σε μια στιγμή και αυτή η στιγμή πέρασε...


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!

by Alejandro