Μία ιστορία πριν από 200 χρόνια, το... 2011

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2011.

H χθεσινή νύχτα κάτω από τον Προστατευτικό θόλο από Μεταπλάστ ήταν μία από τις χειρότερες που πέρασαν οι κάτοικοι της Ανόπολης τον 23ο αιώνα.

Εκατομμύρια τόνοι σκόνης που σήκωναν οι δυνατοί νότιοι άνεμοι από μια ήπειρο που κάποτε την έλεγαν Αφρική και είχε μετατραπεί σε μια απέραντη έρημο χτυπούσαν με μανία τον πελώριο θόλο που προστάτευε την πόλη δημιουργώντας με το πρώτο φως του ήλιου μια ατμόσφαιρα εξωπραγματική όπου όλα φαινότανε μέσα από ένα κίτρινο φίλτρο σαν σε παλιά ταινία από σελιλόιντ που τώρα μόνο σε παλαιοντολογικά Μουσεία μπορείς να δεις.

Κλότσησα ελαφρά τον Αλέκο να κατέβει από το κρεβάτι , παρήγγειλα γάλα αποβουτυρωμένο με Δημητριακά και έκανα γρήγορα έλεγχο στις σημειώσεις μου στο globalnet για την διάλεξη που είχα να παρουσιάσω σήμερα.

Σήμερα είναι η επέτειος της εξαφάνισης της τότε πολιτισμένου κόσμου και θα έπρεπε σαν Designer που σέβομαι τον εαυτό μου αλλά και για λόγους πολιτιστικής αναμόρφωσης να εξηγήσω στους νέους χρήστες τους λόγους που έγιναν οι πόλεμοι των Κερδοσκόπων μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε με την περιβαλλοντική καταστροφή.

Δούλεψα σκληρά μαζεύοντας αρχεία από το globalnet τις τελευταίες μέρες για να μπορέσω να δώσω να καταλάβουν χρήστες που στην πλειοψηφία τους θα είναι έφηβοι και έχουν γεννηθεί κάτω από προστατευτικούς θόλους από Μεταπλάστ τι συνέβη τότε όταν ο κόσμος βρέθηκε κάτω από τα νύχια των αγορών, που στην αρχή δεν είχαν πρόσωπο αλλά ήταν κάτι σαν μία αγέλη από λύκους που έτρεχαν όπου μυριζόταν αίμα , παρότι κάποιοι πιο προχωρημένοι όπως ένας Μητροπολίτης ενός λιμανιού που δεν υπάρχει τώρα τους προσωποποιούσαν στην μορφή ενός λαού που αφού πέρασε τα πάνδεινα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αποφάσισε να κάνει τον κόσμο ένα δικό του στρατόπεδο όπου οι πινακίδες θα ήταν οι ίδιες: ARBEIT MACHT FREI.
Όλα ήταν έτοιμα βγήκα έξω στον μικρό κήπο με τις μικρές λεμονιές ακολουθώντας τον Αλέκο που βιαζόταν να πάει να κατουρήσει τους γειτονικούς κήπους υποβάλλοντας την κυριαρχία του.

Πάντα η ζωή ήταν και θα είναι ένα παιχνίδι κυριαρχίας.

Βαδίζοντας προς το πολιτιστικό κέντρο της κοινότητας της Ανόπολης είχα μια καταπληκτική ιδέα δεν θα έκανα την παρουσίαση όπως την σχεδίαζα άλλωστε τι θα προσέφερα σε καμιά εκατοσταριά χρήστες που καλωδιωμένοι 24 ώρες το 24ωρο γνώριζαν τα πάντα σε κάθε τους λεπτομέρεια και η συμμετοχή τους μάλλον οφείλετε στο να γράψουν πόντους κοινωνικής συμπεριφοράς στην ηλεκτρονική τους ταυτότητα.

Θα τους έλεγα κάτι που δεν το γνώριζαν θα τους έλεγα ένα παραμύθι.

Επανασχεδίασα την παρουσίαση online με την βοήθεια του globalnet καθώς περνούσα στην αίθουσα που με περίμενε το μάλλον αδιάφορο ακροατήριο μου.

Η σφαιρική 3D οθόνη φωτίστηκε παρουσιάζοντας το τοπίο ενός ορεινού χωριού κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό της Ραχούλας και από παντού ακούστηκαν τα κρουστά της εισαγωγής μιας υπέροχης μελωδίας του χαμόγελου της Τζοκόντας του Μάνου Χατζηδάκη.

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό ορεινό χωριό η Ραχούλα.

Η Ραχούλα δεν είχε χωράφια ή κοπάδια από ζώα να θρέψει τους κατοίκους της και η μόνη πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους της ήταν το μοναστήρι της οσίας Μακρινίας.

Πλήθος πιστών ανέβαιναν από τα χωριά του κάμπου κάθε Κυριακή να προσκυνήσουν στο μοναστήρι με την οικογένεια τους δίδοντας την δυνατότητα στους κατοίκους της Ραχούλας να τους περιποιηθούν στα μικρά ταβερνάκια που άνοιξαν κατά μήκος του μοναδικού δρόμου του χωριού.

Σιγά Σιγά και όσα τα θαύματα γινότανε γνωστά σε όλη την επαρχία τόσο περισσότερος κόσμος ανέβαινε στην Ραχούλα κάθε Κυριακή χαρίζοντας ευημερία στους κατοίκους της.
Έκανα μια μικρή διακοπή για να πιω μια γουλιά ανακυκλωμένο νερό κοιτάζοντας το ακροατήριο μου ,παρατήρησα μία πρόδηλη έκπληξη στα πρόσωπα τους όλοι προσπαθούσαν online να συλλέξουν πληροφορίες για την Ραχούλα και την Οσία Μακρινία και για πρώτη φορά στην ζωή τους δεν έβρισκαν τίποτα.

Αφού λοιπόν οι κάτοικοι της Ραχούλας όλες και όλες τρεις οικογένειες μια και τα επίθετα τους ήταν τα ίδια Πέππας, Κατσίκης και Ντόλιας βρήκαν ένα καλό τρόπο να ζουν αποφάσισαν να οργανωθούν δημιουργώντας την Κοινότητα της Ραχούλας ,κάθε χρόνο ένας εκπρόσωπος από τις μεγαλύτερες οικογένειες θα γινότανε πρόεδρος πρώτα ο Πέππας και έπειτα ο Κατσίκης ο Ντόλιας είχε μικρή οικογένεια.

Σιγά σιγά δημιούργησαν πολλές μικρές κοινοτικές επιχειρήσεις όπου κάθε χρόνο είτε ο Πέππας είτε ο Κατσίκης βόλευε τους συγγενείς του, σε λίγα χρόνια όλοι οι Κατσίκιδες και οι Πέππιδες ήταν κοινοτικοί υπάλληλοι και δούλευαν μόνο οι Ντόλιοι, χρήματα όμως υπήρχαν και κανένας δεν διαμαρτυρόταν για αυτό.

Τα παραμύθια όμως δεν έχουν πάντα καλό τέλος , ήρθε μία εποχή που ο κόσμος έπαυσε να ανεβαίνει στο μοναστήρι κάποιοι είπαν ότι έφταιξε ότι τα έφτιαξε ο πρόεδρος της Κοινότητος με την Ηγουμένη και την κοπάνισαν στο κεφαλοχώρι μαζί με το ταμείο του Μοναστηριού, κάποιοι ότι σταμάτησε η Οσία Μακρινία να κάνει θαύματα , κάποιοι ότι υπάρχουν φήμες ότι οι Ντόλιοι δεν ήταν αρκούντως ανταγωνιστικοί ώστε να τρέφουν μαζί με την οικογένεια τους και τους Πέπιδες τέλος φήμες υπήρχαν που δημοσιεύτηκαν στα οικονομικά νέα του Κεφαλοχωρίου ότι ο κόσμος έπαψε να πιστεύει στις οσίες και ειδικά στην Οσία Μακρινία.

Η μικρή Κοινότητα βρέθηκε σε απόγνωση ,αποφασίσθηκε να μπουν στους Ντόλιους σκληροί φόροι.

Ειδικός φόρος σε όσους χρησιμοποιούσαν στα γαϊδούρια τους διπλά σαμάρια ,ειδικός φόρος για όσους είχαν στην αυλή τους πάνω από πέντε Βασιλικούς ,ειδικός φόρος για κάθε καμινάδα που κάπνιζε ,ειδικά διόδια στην είσοδο του χωριού.

Ο Κατσίκης που διαδεχθεί τον Πέππα που το έσκασε με την Ηγουμένη έκανε το κάθε τι περνούσε από την φαντασία του να σώσει την Ραχούλα.

Δεν μπόρεσε όμως να κάνει τίποτα στο τέλος έκλεισε και το μοναστήρι και σιγά σιγά όσοι μπορούσαν να ελπίζουν σε κάτι όλη η οικογένεια του Ντόλιου πήρε των ομματίων της και έφυγε από το χωριό , στο χωριό έμειναν οι Πέππιδες και οι Κατσίκιδες που ποτέ δεν είχαν δουλέψει στην ζωή τους.

Σιγά Σιγά και αυτοί εξαφανίστηκαν και η Ραχούλα ερήμωσε.

Ακόμα και τώρα αν βρεις κάτω στα κεφαλοχώρια κάποιο απόγονων των Οικογενειών του Πέππα και του Κατσίκη θα ακούσεις ακόμα να μαλώνουν για το ποιος έφταιξε που ερήμωσε η Ραχούλα , πέρασαν διακόσια χρόνια και κανένας δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που έδιωξε τους κατοίκους από το χωριό.

Μην ψάχνεται στο διαδίκτυο δεν θα το βρείτε αυτό που δημιούργησε το πρόβλημα στους κατοίκους της Ραχούλας ήταν ότι τους στέρησαν το μίνιμουμ που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να ζήσει να μπορεί να ελπίζει.

Το νεανικό ακροατήριο των χρηστών ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα ο δείκτης online σύνδεσης στην αίθουσα έδειχνε μηδέν.

Δέχτηκα αρκετές χειραψίες και βγήκα έξω από την αίθουσα όπου η καταιγίδα δεν έλεγε να κοπάσει.

Στις ηλεκτρονικές οθόνες στην γωνία κάθε δρόμου μαζί με διαφημίσεις για ένα απολαυστικό Weekend στην Ανταρκτική έπαιζε ήδη ο τίτλος της online έκδοσης της Anopolis Daily News :
Χαρισματική Παρουσίαση της Τέλειας Καταιγίδας του 2011 , σήκωσα το κεφάλι μου στον θόλο από Μεταλπλάστ ,αν το 2011 είχαν την Τέλεια Οικονομική Καταιγίδα τι να πούμε εμείς το 2211!

by G.J.White

Υ.Γ: ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΧΡΙΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΠΟΛΗ ΤΟΥ 23ου ΑΙΩΝΑ, ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ FINAL EVOLUTION, ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ Ο G.J. WHITE ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΓΛΕΝΤΙ...