Οι προσεχείς εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης είναι γεγονός ότι μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ κατακλύζοντας το κοινό τους με προεκλογικές υποσχέσεις υποψηφίων και προγράμματα βελτίωσης της καθημερινότητας των δημοτών. Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Οι εκλογές έχουν γίνει αντικείμενο καυστικού και σαρκαστικού σχολιασμού από όσους απαρτίζουν το καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας δίνοντας στην εκλογική διαδικασία όχι μόνο νότες μουσικής αλλά και ουσία.
Στα τραγούδια που καταπιάνονται με τις εκλογές καταγράφοντας την πολιτική κατάσταση της χώρας με σατυρικό ή καταγγελτικό τόνο συμπεριλαμβάνονται συνθέσεις όπως αυτή του Απόστολου Καλδάρα-Κ. Μάνεση «Η γυναίκα που ψηφίζει», του Θωμά Μπακαλάκου «Γεια και χαρά σας πατριώτες» (με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου), του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα-Κ. Καρυστινού «Χαμένη ψήφος», του Κώστα Χατζή «Νάταν ο κόσμος μια κάλπη», του Ορφέα Περίδη «Εκλογές», του Μιχάλη Τερζή-Παν. Φαλάρα «Απλή Αναλογική», του Διονύση Σαββόπουλου «Ο πολιτευτής».
Ο κατάλογος δε σταματά εδώ. Είναι αρκετά μακροσκελής και μπορεί να δώσει μια σαφή εικόνα για την ελληνική κοινωνία και τον τρόπο που αυτή απασχόλησε τους τραγουδοποιούς από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Τραγούδια που γράφτηκαν ακόμα και 35 χρόνια πριν, παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά διατηρώντας ισχυρό το στίγμα τους με την αποτύπωση της νοοτροπίας ψηφοφόρων και πολιτικών στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας αλλά και στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. «Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες / κι εμέ οι παππούδες μου ήταν αγρότες» συνεχίζουν να λένε και σήμερα οι πολιτικοί ισχυριζόμενοι ότι «είναι ένας από μας», ενώ στο ξύλινο λόγο τους οι πολιτικοί του Βασίλη Παπακωνσταντίνου αναφέρουν: «κι όσο για τα φτωχά κορίτσια σας γαμπρούς εμείς θα βρούμε».
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1982, ο λογοκριμένος Τζίμης Πανούσης με το στίχο «Δεν μπορώ άλλο Θανάση / στα εικοσιπέντε έχω γεράσει» θα περιγράψει με καλλιτεχνική λιτότητα τη δυσαρέσκεια της νεολαίας κυρίως, απέναντι στους φερόμενους ως εκπροσώπους του λαού. Στο ίδιο καυστικό μουσικό τόνο κινείται και ο Ορφέας Περίδης με το τραγούδι «Εκλογές», στο δίσκο «Αχ ψυχή μου φαντασμένη»: «Πέσε μόνος σου αρχηγέ / απ’το προεκλογικό μπαλκόνι / κι ό,τι μας ενώνει / είν’ αυτό που δεν θα γίνει ποτέ», «κάθε τέσσερα χρονάκια / μία Κυριακή πολίτες/ κι ό,τι δεν τους είπες / γραψ’ το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ».
Στην προσπάθεια ανίχνευσης μουσικών κομματιών που θα έπρεπε να συνοδεύουν την εκλογική διαδικασία συναντάμε και το Σωκράτη Μάλαμα. «Εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους / οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι / στο χορό των πολιτικών ελευθεριών / με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου / με πάθος για την καθαρότητα του έθνους / και την δόξα της πατρίδας». Στίχοι που περιγράφουν ανάγλυφα την υποκρισία των πολιτικών προσώπων, το ξύλινό τους λόγο, το λαϊκισμό και την πρόταξη των εθνικιστικών ζητημάτων για πρόκληση συναισθηματικής φόρτισης στο λαό. Ο τίτλος του απόλυτα σχετικός και περιεκτικός : «Θίασος». «Κακοί ντυθήκαν οι καλοί» είναι ένας άλλος τίτλος, στον οποίο ακούει η σύνθεση του Πέτρου Βαγιόπουλου, Μανώλη Ρασούλη και Αφών Κατσιμίχα, της οποίας οι στίχοι κάνουν τις περαιτέρω αναλύσεις να περιττεύουν: «Κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσίες/κι υπερωρία πέσανε στις αγιοαμαρτίες/Λύκοι ντυθήκανε αρνιά κάνουν πως μπεμπενίζουν/κι όσοι τους είδαν για ψητά στον Άδη αρμενίζουν»
Σε πιο επίκαιρο κλίμα με αυτό της Κυριακής της 7ης Νοεμβρίου κινείται το κομμάτι «Λαέ της Λιλιπούπολης» σε στίχους της Μ.Κριεζή και ερμηνεία Σ.Σακκά, καθώς παραπέμπει στις προεκλογικές εκστρατείες που αφορούν την τοπική αυτοδιοίκηση. Ο Σπύρος Σακκάς ερμηνεύει τον αρχηγό της αντιπολίτευσης μιας δημοτικής αρχής, που απευθύνεται στο λαό της Λιλιπούπολης και εφαρμόζει τις συνήθεις αντιπολιτευτικές πολιτικές μειώνοντας το έργο της συμπολίτευσης και καλώντας το λαό να τον ψηφίσει για να δει «μια άσπρη μέρα».
ωραίο αφιέρωμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή