Fratelli d' Italia

Κάνω καλά, αναρωτιέμαι, να βάζω και εγώ το χεράκι μου ώστε να αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο τα ρεζιλίκια της άλλης μου πατρίδας, της Ιταλίας; Ναι, κάνω καλά γιατί ένα πράγμα είναι η Ιταλία και άλλο πράγμα ο Μπερλουσκόνι. Ή τουλάχιστον ευελπιστώ. Ύστερα από συμβουλή της καλύτερης φίλης μου Μαριάννας (διχασμένη εθνικότητα σαν και εμένα) έψαξα στο αγαπημένο μου YouTube και βρήκα το "Videocracy", το ντοκιμαντέρ του ιταλοσουηδού Erik Gandini πάνω στο θέμα της ισχύος των media στην εποχή του Μπερλουσκόνι, που απογυμνώνει τους διεφθαρμένους μηχανισμούς των ιταλικών ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, ρίχνοντας τους προβολείς πάνω στην "τερατώδη" φύση των προσώπων που τους διαχειρίζονται. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια ακολουθία από γκροτέσκ εικόνες όπου κυριαρχούν πολιτικοί (ειδικά ο Ένας, εκείνος που δεν χρειάζεται συστάσεις, εκείνος που έξω από κάθε χάρη Θεού κρατάει τα ινία της κυβέρνησης της χώρας), αποκρουστικές τηλεοπτικές περσόνες (άτομα τα οποία θρέφονται με τα κουφάρια της δίψας για διασημότητα, των λεγόμενων Very Important People, τι ειρωνικό), νεαρές γυναίκες έτοιμες να ξεπουληθούν ώστε να πραγματοποιήσουν το απόλυτο όνειρο του να γίνουν show girls των 30 δευτερολέπτων και να παντρευτούν έναν ποδοσφαιριστή, τηλεοπτικοί μάνατζερς με φασιστικούς ύμνους να παίζουν στο κινητό τους που βεβηλώνουν το ιερό νόημα της λέξης "καλλιτέχνης" και τέλος απλά ονειροπαρμένα καθημερινά παιδιά για τα οποία το νόημα της ζωής συνίσταται στα 15 λεπτά δημοσιότητας.

Το Videocracy με όλα εκείνα τα φώτα και τα εκτυφλωτικά χρώματα, με εκείνα τα κομμάτια σάρκας με την βίαιη γύμνια τους δεν είναι απλά ένα ντοκιμαντέρ, είναι μια ταινία τρόμου που σε τρομοκρατεί και σε αηδιάζει με τρόπο απολύτως εποικοδομητικό. Σε ταπεινώνει και δείχνοντάς σε επικριτικά με το δάχτυλο, σε ρωτάει αν και εσύ ανήκεις και πιστεύεις στην μικροπρεπή Ιταλία του Μπερλουσκόνι και της συμμορίας του. Σε ρωτάει αν και εσύ έμεινες τυφλωμένη/ος από τα φώτα των προβολέων ή από το ψεύτικο χαμόγελο του πρωθυπουργού της Ιταλίας. Είσαι λοιπόν εσύ ένας μικροπρεπής Ιταλός; Νοσταλγείς τον Μπενίτο Μουσολίνι; Θα σου άρεσε να μπεις στον κόσμο της πολιτικής αφότου σε έχουν φάει με τα μάτια άνδρες δίχως αγάπη εξαιτίας ενός ημερολογίου με τσίτσιδες φωτογραφήσεις που δεν έχουν τίποτα το καλλιτεχνικό; Θα σου άρεσε να χορεύεις με τον πρωθυπουργό ενώ αυτός σου πιάνει και τον κω... με αντάλλαγμα πολλά χρήματα και μέρες ολόκληρες να λιάζεις τα βυζιά σου στην βίλα του στην Σαρδηνία; Fratelli d' Italia, l' Italia si e desta! (Αδέρφια της Ιταλίας, η Ιταλία ξεσηκώθηκε!)

Ειλικρινά δεν μπορούν τα μάτια μου να μην γεμίζουν δάκρυα με αυτήν την κατάντια, ειδικά όταν σκέφτομαι τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Ναπολιτάνο, να παρελαύνει με τις δυνάμεις ασφαλείας μπροστά από έναν Μπερλουσκόνι να χειροκροτεί. Ήταν σαν να βλέπω ένα αιωνόβιο δέντρο ταπεινωμένο από ηλίθια σκαλίσματα πάνω στον σεβάσμιο κορμό του. Η λύπηση μου δεν ήταν για τον Ναπολιτάνο ως πολιτικό αλλά επειδή η ψηλή και περήφανη όψη του, η αξιοπρεπής προχωρημένη ηλικία του και το υψηλό μορφωτικό του υπόβαθρο με έκαναν να σκεφτώ μια διαφορετική Ιταλία, όχι την σημερινή. Την Ιταλία της κουλτούρας, της τέχνης, της λογοτεχνίας, την Ιταλία της Αντίστασης και της ποίησης. Την Ιταλία που δεν μπορώ και δεν θα μπορώ ποτέ να σταματήσω να αγαπάω και που μου λείπει, μου λείπει πολύ. Μέσα μου όμως μένει ζωντανή μια ελπίδα και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί Ιταλοί που συμμερίζονται την σκέψη μου και που υποφέρουν για την ταπείνωση που υπέστη αυτή η χώρα. Υπάρχουν Ιταλοί σαν και εμένα που προσβάλλονται όταν βλέπουν το προσωπείο εκείνου του εμπόρου ψευδαισθήσεων που βγάζει από το σακί του σαν μεφιστοφελικός "Άγιος Βασίλης" όλα εκείνα τα τερατουργήματα.

Όχι, δεν είναι όλοι οι Ιταλοί που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο...