Ξεράδια... Ξέρεις ;

Ξέρεις; Εγώ δεν ξέρω... Δεν θέλω απάντηση γιατί δεν ξέρεις και δεν ήξερες... Κρίμα είναι να μην ξέρεις και να κάνεις ότι ξέρεις... Τουλάχιστον ας ήξερες για σένα...

Δεν ήθελα να βάλω το τραγούδι αυτό αλλά κάποιο άλλο που το βρήκα μέσα σε μια ταινία, Remember me λέγεται αλλά επειδή προδίδει το τέλος δεν το έβαλα... Όποιος όμως το έχει δει ας το ακούσει διαβάζοντας το κείμενο μου... (οι άλλοι να δουν την ταινία! Οπωσδήποτε!)

"Not tonight, not never, but just not tonight..."

Βρίσκεσαι στον 7ο όροφο ενός κτιρίου. Είσαι στην ταράτσα, είναι ένα καλοκαιρινό βραδάκι και έχεις κανονίσει να βγεις με την κοπέλα σου (όμορφα!). Δεν έχεις πολύ χρόνο όμως γιατί σήμερα θα δει και την αδερφή της. Εσύ κανόνισες μετά από αυτή να δεις τους κολλητούς σου, αφού περάσεις να αφήσεις στην μητέρα σου ένα κομμάτι από την αγαπημένη της τούρτα (σοκολατίνα από το Ελληνικό!)!

Στα όνειρα κάποια πράγματα δε στέκουν... Όμως τα πιστεύεις, και πολλές φορές ξυπνάς αγχωμένος. Έτσι όμως γίνεται και στη ζωή, κάποια πράγματα δεν στέκουν όμως εσύ πιστεύεις και παραβλέπεις, αργά η γρήγορα οδηγείσαι σε αδιέξοδα και το μυαλό σου μπλοκάρει... Δεν ξέρεις πως να βγεις από το λαβύρινθο, νικητής... Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι υπερήρωας... Σε μια στιγμή είναι όλα ξεκάθαρα... Πατάς στη γη και ξέρεις την πραγματική σου δύναμη... Δεν μπορείς να καταφέρεις τα πάντα... Είναι πολύ σκληρό... είναι άδικο... Το μυαλό σου σε αναγκάζει απλά να υπάρχεις... Ξεχνάς κάθε συναίσθημα σου. Ξυπνάς, κουνιέσαι, τρως, περπατάς, νιώθεις μόνο ό,τι είναι αναγκαίο και πολλές μέρες πονάς. Πονάς πολύ στην αρχή... Τώρα δεν είναι η αρχή, πέρασε...

Ξαφνικά επιστρέφεις και κάνεις ένα άλμα... στο κενό... βρίσκεσαι στο πεζοδρόμιο... γύρω σου μόνο αίμα...

Μας άφησες.

Βρισκόμαστε στην κηδεία σου, όλοι φοράμε τα καλύτερα μαύρα σακάκια μας και οι γυναίκες τα καλύτερα μαύρα φορέματα τους. Κανείς δεν έχει συνηδητοποιήσει πως και γιατί. Τι έγινε; Βλέπουμε μόνο μια φωτογραφία σου και αυτό είναι το μόνο που έχουμε για να σε θυμόμαστε τόσο αληθινό και δίπλα μας... Γιατί; Βρίσκεσαι σε ένα κουτί και αν το ανοίξω δεν θα είσαι εσύ... Σε κλείνουν μέσα στο τσιμέντο και να το σπάσω δεν θα είσαι εσύ... Κλείνουν μια μαύρη πόρτα και να πηδήξω από πάνω δεν θα είσαι ΕΣΥ.

Γιατί;

Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω, να σε συναντήσω και να περάσουμε περισσότερη ώρα μαζί. Όντως μπορώ να αλλάξω την κατάσταση; Μπορώ να πάρω τίποτα πίσω από αυτά που είπα; Θα αλλάξει κάτι ή ήταν γραφτό;

Θέλω να κάνουμε δικά μας πράγματα όπως τα κάναμε, δεν μπορώ να τα βάλω σε τάξη ή να τα σκεφτώ τώρα. Μου λείπεις. Πάντα θα μου λείπεις. Πήρες ένα κομμάτι της καρδιάς μου και αυτό θα είναι πάντα δικό σου, δεν το γέμισες όμως. Έχει ένα κενό και κάθε μέρα που περνάει θα με πονάει διαφορετικά. Φυσικά δεν μετάνιωσα, αλλά ήξερες ότι θα φύγεις και δεν με προετοίμασες.

Πήρα για δεδομένο ότι κάθε πρωί που θα ξυπνάω, θα είσαι δίπλα μου, ένα τηλέφωνο μακριά, μια βόλτα μακριά, κάπου που όταν σε χρειαστώ θα σε βρω είτε για χαζομάρα, είτε γιατί μου έλειψες, είτε γιατί έχω κάποιο πρόβλημα, είτε για να σου πω πως σ' αγαπώ. Δε στο είπα όσο ήθελα αλλά το ένιωσα, τι χαζομάρα που δεν στο είπα. Θα γυρίσεις για να στο πω; Αν στο πω θα κάτσεις εδώ για πάντα;

Μη λες για πάντα, είναι πολύς καιρός... Έτσι μου έλεγες...

Still I will proudly declare that there is something queer about it. Κάτι δεν μοιάζει αληθινό...
(ησυχία)

Σε περιμένει η κοπέλα σου, οι κολλητοί σου, η μητέρα σου... Σε λίγο θα χτυπήσει το τηλέφωνο τους και πιθανότατα θα τους πέσει από το χέρι... Δεν θα είσαι ΕΣΥ.

"Whatever you do in life will be insignificant, but it's very important that you do it. Because nobody else will. Like when someone comes into your life and half of you says you're nowhere near ready, but the other half says: make her yours forever."

Δεν ήμουνα έτοιμος να έρθεις ΕΣΥ... Δεν περίμενα να έρθεις ΕΣΥ... Δεν ξέρω αν είσαι ΕΣΥ...
Έφυγες όμως και εγώ έμεινα εδώ... Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω ότι δεν έπρεπε να φύγεις έτσι και να το καταλάβεις... Not today είπες αλλά στο μέλλον όλα θα άλλαξουν... Ποτέ δε θα είναι χθες ξανά και χθες δεν ήσουν εκεί, ενώ νομίζω ότι έπρεπε...

Καλημέρα!
(Ησυχία)...

Έχουμε μια ζωή μπροστά μας...
(Ησυχία)...

Να κάνουμε κάτι, που θα το θυμόμαστε εμείς και κάποιοι μετά από εμάς! Μέσα;
(ησυχία...)

Θυμάμαι τον τύπο στο φανάρι που έπεσε με τη μηχανή του και του άνοιξε το κεφάλι.
(ησυχία)

Θέλω να πάμε στην παραλία να αράξουμε και μετά να πάμε μια ("την...") βόλτα με ποδήλατα.
(ησυχία...)

Μετά θέλω να βρέξει και να είμαστε μέσα στο σπίτι.
(ησυχία)

Θέλω να έχω τους ανθρώπους μου δίπλα μου και θέλω να δημιουργήσω τον κόσμο μου.
Έρχεσαι;
(..........)

Η διαφορά μας είναι ο δρόμος που ακολούθησα εγώ...
Και για μένα ήμουνα υπεύθυνος εγώ!

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ... Στο κάτω κάτω...

Υ.Γ: Αφιερωμένο στη γυναίκα που ερωτεύεται και που δεν την ενδιαφέρει ακόμη και τώρα τίποτα άλλο... (αυτό το comment δεν θα το καταλάβετε)...