ΤΙ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ "ΓΕΡΙΜΟΥΣ" ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ.
Ποιες είναι οι απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα; Μπορούμε να κατονομάσουμε τρεις. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτές οι απαντήσεις έρχονται να μονοπωλήσουν το πολιτικό προσκήνιο και να επισκιάσουν πολύ σημαντικά κοινωνικά προβλήματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Ελληνοκυπρίων…
Τι τους θέλουμε τους «γέριμους»;
Συνομιλώ με παθιασμένους νεαρούς Κύπριους. Τι και αν στις περισσότερες συνομιλίες τα επιχειρήματα αστράφτουν διά της απουσίας τους; Οι νέοι – Τουρκοκύπριοι, Ελληνοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι κ.ο.κ. – έχουν ιδέες και απόψεις που αφορούν τις σχέσεις τους με τους «άλλους». Το ίδιο και οι μεγαλύτερες γενιές… Με τη σημαντική διαφορά ότι στην τελευταία περίπτωση τα υπολείμματα του ψυχροπολεμικού συνδρόμου έρχονται να μονοπωλήσουν την κουβέντα.
Τι τους θέλουμε; Τρεις είναι οι απαντήσεις…
Α) «Δεν τους θέλουμε. Δεν επιθυμούμε συνύπαρξη, αλλά διατήρηση του τουρκικού-μουσουλμανικού-σουνιτικού χαρακτήρα στο 37% της νήσου».
Β) «Θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε μια άνευ περιεχομένου συνύπαρξη. Ο καθένας στη δική του “ζώνη”. Και μια χαλαρή συνεργασία-συνύπαρξη».
Γ) «Τι και αν μας θεωρούν Δον Κιχώτες; Εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε μια σύγχρονη κυπριακή κρατική δομή η οποία κατεδαφίζει κάθε είδους εθνική και θρησκευτική διάκριση. Όχι ξεχωριστές προεδρίες, κοινοβούλια, βουλευτικές έδρες και υπηρεσίες, αλλά αποκέντρωση. Όχι “αυτόνομες τουρκικές ή ελληνικές” περιοχές, καντόνια κ.ο.κ. Αυτόνομες επαρχίες της Κύπρου με ίση εκπροσώπηση όλων των κατοίκων της. Ίσως αύξηση του αριθμού των επαρχιών. Κάθε επαρχία μπορεί να προχωρήσει στην επιμέρους εξειδίκευση σε έναν τομέα της οικονομίας (παιδεία, τουρισμό κ.ά.). Τοπικά συμβούλια που να νομοθετούν, να συλλέγουν φόρους, να φροντίζουν για την τάξη και ασφάλεια… Τοπικά συμβούλια στα οποία να εκπροσωπούνται κινήματα πολιτών, εργατικές και αγροτικές ενώσεις, κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικά, υπεράσπιση ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων κ.ο.κ.). Και μια κεντρική κυβέρνηση Λευκωσίας, η οποία θα έχει περιορισμένες αρμοδιότητες στη διακυβέρνηση του συνόλου της νήσου, αλλά θα επικεντρώνεται στη διοίκηση της επαρχίας της Λευκωσίας. Μια κεντρική κυβέρνηση η οποία θα καλέσει την Ευρώπη να υπερβεί τα τετριμμένα και να υποστηρίξει μια νέα τομή στην πολιτική της ιστορία: «Στηρίξτε το ουσιαστικότερο επιχείρημα των τελευταίων δεκαετιών. Πλαισιώστε οικονομικά και πολιτικά την κοινή προσπάθεια της νήσου».
Οι πραγματικότητες…
Σήμερα οι παραπάνω τρεις απαντήσεις είναι αντιμέτωπες με συγκεκριμένες πραγματικότητες-προκλήσεις. Ας είμαστε πραγματιστές… Οι συγκεκριμένες προσκλήσεις είναι οι εξής:
Α) Στην περίπτωση της πρώτης απάντησης και υπό τις παρούσες συνθήκες, η συνέχεια του «οικοδομήματος» που ονομάζεται από κάποιους «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» είναι αδύνατη. Το οικονομικό αδιέξοδο μιλά από μόνο του. Πλέον πολλοί αξιόλογοι Τούρκοι αναλυτές συμφωνούν ότι εφόσον το ΑΚΡ εξακολουθήσει να ελέγχει την τουρκική πολιτική σκηνή, η «ΤΔΒΚ» θα μετεξελιχθεί σε ένα «κρατίδιο» με βάση το μοντέλο που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν και το νέο «κρατίδιο» θα έχει δύο βασικούς στόχους: Τον περιορισμό των δαπανών της Τουρκίας στον βορρά της Κύπρου και τη μετεξέλιξη αυτής της περιοχής σε ελεύθερη ζώνη εμπορίου, όπου θα είναι ελεύθερο να δρα το ανερχόμενο τουρκικό κεφάλαιο. Σε αυτή την περίπτωση θα συνεχιστεί η συρρίκνωση του τουρκοκυπριακού πληθυσμού. Η τ/κ μεσαία τάξη δεν έχει καμία ελπίδα να ανταγωνιστεί το τουρκικό κεφάλαιο και το σίγουρο είναι ότι σταδιακά το «κρατίδιο» θα τεθεί υπό τον έλεγχο των εποίκων.
Β) Όπως τονίστηκε παραπάνω, το «κρατίδιο» στο οποίο αναφερθήκαμε, θα δημιουργηθεί με βάση το Σχέδιο Ανάν, το οποίο εξακολουθεί να μνημονεύει (εκθειάζει) η Άγκυρα. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στην άνευ περιεχομένου «συνύπαρξη» στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, άποψη την οποία εκφράζουν σημαντικοί τ/κ πολιτικοί παράγοντες. Φυσικά οι συγκεκριμένοι παράγοντες σκοπίμως ή αφελώς αγνοούν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα αυτού του τόπου: Η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν πρόκειται να συμφωνήσει με αυτή την πολιτική γραμμή.
Γ) Τεράστια προβλήματα!... Ίσως και το τέλος του κόσμου στους ρυθμούς μιας βρετανικής μαύρης κωμωδίας. Πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί, μεγάλες δυνάμεις που θα «επιτεθούν» για να προφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Συνάνθρωποι που θα παραφράσουν την τρίτη – «ουτοπική» – απάντηση και ίσως θα νομίσουν ότι πρόκειται για παλινόρθωση της δημοκρατίας του ’60 ή για έλλειψη γνώσης των σύγχρονων πολιτευμάτων και συνταγμάτων. Παιδεία η οποία θα πρέπει να οργανωθεί εκ του μηδενός… Το μικρό «τέλος του κόσμου» αυτής της νήσου…
Το τέλος του κόσμου;
Εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, νέοι άνθρωποι αυτού του τόπου οι οποίοι έχουν καταδικαστεί από τις προηγούμενες γενιές της Κύπρου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, σε αρβύλες και εξευτελιστικούς μισθούς τολμούν να μιλήσουν για το μικρό «τέλος του κόσμου» αυτού του τόπου. Τουρκοκύπριες μιλούν για το μέλλον της Μόρφου μέσα από το μέλλον της Πάφου. Ελληνοκύπριοι προβληματίζονται για την αγαπημένη τους Λεμεσό μέσα από τον έρωτά τους για την Αμμόχωστο…
Κάτι ψήνεται… Η «ουτοπική» απάντηση προϊδεάζει τους νέους «περιθωριακούς» τύπους αυτού του τόπου…
Κάτι πανό με σλόγκαν αναρτούνται στην «ουδέτερη ζώνη». Μιλούν για τέλος της «κατοχής» των ξένων δυνάμεων, των «παλαιών γενιών».
Και αντιδρούν οι «παλαιές γενιές». Επικαλούνται τα θεία, εθνικά αγαθά… Περνά ο καιρός τους, αλλά δεν το κατανοούν. Το μοναδικό μέλημά τους η καταδίκη των νέων σε κάτι εκατοστάρικα ευρώ και σε ξεπεσμένες δομές… Δεν κατανοούν ότι η ιστορική άγνοια τούς περιμένει σε κάποια κιτρινισμένη σελίδα των βιβλίων της ιστορίας του μέλλοντος.
Τι και αν αποτύχουν οι νέες γενιές; Τι και αν δεν καταφέρουν να φέρουν το «τέλος του κόσμου»; Τουλάχιστον η αποτυχία θα ανήκει στους νέους… Δικαίωμα στην αποτυχία!...
του ΝΙΚΟΥ ΣΤΕΛΓΙΑ
άλλο ένα εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Στέλγια!
ΑπάντησηΔιαγραφή