1 τραπέζι και 4 καρέκλες!

Live Smart.

Τοποθεσία: Τάπας Μπαρ.

24 Γενέθλια...

(Πάτα play αν θες... Δεν ταιριάζει με το κείμενο... όχι όλο τουλάχιστον...)

Σαν χθες θυμάμαι που η σάκα σου ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη από εσένα και αν έβρισκες πάνω σε κανά κλαδί σε πλάκωνε ολόκληρο και κόντευα να κατουρηθώ από το γέλιο. Εσύ από την άλλη, αυτάκια, γεννήθηκες για να κυνηγάς την τσάντα σου στο σχολικό... Εεε, η στάση σου έφυγε! Σχολικές στιγμές... Τι μου θύμισες τώρα... Κόκκινα πρόσωπα δακρυσμένα από γέλιο, σκηνικά που δεν περιγράφονται, πράξεις χωρίς συνέπεια (οι περισσότερες), ανεμελιά, πρωινό ξύπνημα, ανούσιους τσακωμούς με γονείς και ΑΥΤΗ.

Για να επιστρέψω όμως στην ιστορία, Γκάζι, Παρασκευή βράδυ. Χαμός!

Για να παρκάρεις πρέπει να σε θέλει ο Θεός! Όχι να σε πάει, να σε γουστάρει με τα χίλια! Αθήνα 2010! Ελλαδάρα και βάλε! Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παρκάρεις από την απέναντι πλευρά του δρόμου, μετά τις ράγες του τρένου. Περπατάς 3 λεπτά παραπάνω, αλλά βρίσκεις να παρκάρεις στο ΠΙ και ΦΙ.

Μετά την οδύσσεια με το παρκάρισμα η βραδιά ξεκινάει... Μπαίνω στο μπαρ, με κοιτάνε όλοι... Πρώτη φορά είναι; Α, ναι, ξέχασα, κουβαλάω και μια τεράστια τούρτα, μάλλον γι' αυτό! Ε, δε νομίζω εδώ που τα λέμε... Βασικά καμία σχέση! Τελείως καμία σχέση! Ανεβαίνω πάνω και βλέπω οικείες φάτσες, έφτασα! Νιώθεις μια χαρά όταν φτάνεις, μόνο που δεν το αντιλαμβάνεσαι. Το μέρος σε λίγο θα γίνει δικό μας... Τώρα που είμαστε παρέα. Θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα πιούμε και κανά σφηνάκι αν μας πείσουν και θα γιορτάσουμε άλλον ένα χρόνο που μας βρίσκει πάλι μαζί! Λίγο χειρότερα - προσωπικά τον καθένα, λίγο μεγαλύτερους, πιο ώριμους, με πληγές που ελπίζουμε ότι θα γιατρευτούν και με μια μυστική υπόσχεση ότι κάθε χρόνο εμείς θα είμαστε μαζί.

Πέρασαν 12 χρόνια πάνω κάτω και είμαστε ακόμα εδώ... Έχουμε μια ζωή μπροστά μας... Θα τα καταφέρουμε; Γιατί όχι; Τα καλύτερα έρχονται! Ή πέρασαν; Κανείς δεν ξέρει, κανείς που είναι αισιόδοξος δεν μπορεί να απαντήσει αντικειμενικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσθέσαμε άλλον ένα χρόνο και καθένας ξέρει ότι όποτε θέλει θα βγει και θα ανοίξει την καρδιά του, αρκεί να βρει 1 τραπέζι και 4 καρέκλες. Όποτε χρειαστεί, μέσα ή έξω... Με γελοίες παραλλαγές πάντα σε καναπέδες και αμάξια... Το επίσημα καθιερωμένο ραντεβού μας απαιτεί 1 τραπέζι - 4 καρέκλες, μια σαλάτα χωρίς κρεμμύδι, μια πατάτες - πατατένιες, κρασάκι για τρεις και τα άλλα ανάλογα με την όρεξη... (ψαρονέφρι με ντομάτα και πίτες! Classic!) (Το μέλλον μας χρωστάει το τραπέζι μας, ποιος ξέρει όμως, θα δείξει...)

Η βραδιά κοντεύει να τελειώσει, ήταν λίγο διαφορετικά αλλά ωραία! Υπήρχαν χιλιάδες σκέψεις που δεν ειπώθηκαν και δεν θα ειπωθούν ποτέ. Ήσυχες στιγμές που ο καθένας ονειρευόταν με ανοιχτά τα μάτια και απλά άσχετα με την μουσική που βάραγε δυνατά επικρατούσε... (Ησυχία)...

Φεύγω! Κατεβαίνω τα σκαλιά, και με κοιτάνε πάλι όλοι !!! ΕΛΕΟΣ !!

Πλάκα κάνω... Κατεβαίνω τα σκαλιά, χαιρετάω και φεύγω... Προχωράω προς το αμάξι και χαζεύω αριστερά και δεξιά παρέες που συνεχίζουν να διασκεδάζουν στους δρόμους με τις παρέες τους. Χαρούμενο κλίμα και ιδιαίτερα οικείο ομολογώ. Και ξαφνικά ΕΣΥ μπροστά μου...

Τι θα γινόταν αν όλες τις φορές που είσαι τσαντισμένος, εκνευρισμένος, μπορούσες να ηρεμήσεις; Μπορούσες να είσαι μια χαρά... Πόσο καλύτερα θα ήταν... Γιατί όμως δεν μπορείς.

1 τραπέζι και 4 καρέκλες. Πάμε πάλι από την αρχή, αυτό δεν θα έχει ποτέ τέλος. Κάθε τραπέζι έχει και την δική του μαγεία...

"Συγγνώμη, να παραγγείλουμε...;"

by dAre