Μοιάζει μάλιστα σαν να έχει γίνει κάτι σαν τάμα στον άγιο προστάτη της μόδας- όποιος κι αν είναι αυτός- και εκεί που νομίζεις ότι πάει να εκπνεύσει ως στυλ, κάτι γίνεται και συνεχίζει να γράφει την ένδοξη ιστορία του σε κεφάλια όλων των ηλικιών, των φύλων και των φυλών.
Το βασικό του ατού είναι πως, επειδή στην πραγματικότητα δεν κολακεύει κανέναν και καμία, ισοπεδώνει με έναν εξαιρετικά δημοκρατικό τρόπο (σπάνιο στη μόδα) όμορφους και λιγότερο όμορφους, χοντρούς και αδύνατους, «φούσκες» και «σπαχάνια». Επίσης επιδέχεται οποιαδήποτε ερμηνεία από άποψη υλικών και σχεδίων. Αν «σαρώσεις» μια παραλία θα δεις καπελάκια τζόκεϊ από διαφημιστικά κινητής τηλεφωνίας μέχρι κεντημένα με κρύσταλλα Ζβαρόφσκι. Ενα ακόμη ατού είναι ότι δεν έχει νούμερα.
Το ίδιο μέγεθος για όλα τα κεφάλια, χάρη στο προσαρμόσιμο στέλεχος πίσω. Ιστορικά, αυτό έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 όταν το συγκεκριμένο καπελάκι πήρε την οριστική του μορφή.
Αν και σήμερα είναι γνωστό με το όνομα που παραπέμπει στις ιπποδρομίες, στην πραγματικότητα «γεννήθηκε» στα αμερικάνικα γήπεδα του μπέιζμπολ στα μέσα του 19ου αιώνα. Και μπορεί τελευταία να έχει έναν όχι ευκαταφρόνητο αντίπαλο- το ψάθινο «καβουράκι» επέστρεψε πανηγυρικά- αλλά το τζόκεϊ θα υπάρχει όσο τουλάχιστον υπάρχουν άντρες που διάγουν το πρώτο στάδιο μετά τη μεταφύτευση μαλλιών.
πηγή: tanea
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου