Το παρακατω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα sigmalive.com με τον τίτλο "Kοινωνικοί αντικατοπτρισμοί..." από τον Κύπριο δημοσιογράφο Μιχάλη Παπαδόπουλο στις 16 Ιουνίου 2010 και λίγες μόλις μέρες μετά που είχε ξεκινήσει το παγκόσμιο κύπελλο στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής και μπορείτε να το βρείτε αυτούσιο εδώ.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Μιχάλης, που είναι πολύ γνωστός πολιτικός αναλυτής σε εφημερίδες στην Κύπρο, εκτός από φανατικός οπαδός της ίσως μεγαλύτερης (σε χρήμα και οπαδούς) ποδοσφαιρικής ομάδας του πλανήτη (Glory Glory Man Utd) είναι αυτό που λέμε κινητή ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια. Είναι συχνά ο κύριος καλεσμένος στο στούντιο όταν μεταδίδονται παιχνίδια του Champions' league και ο λόγος είναι ότι ξέρει την προϊστορία της κάθε ομάδας, του κάθε παίκτη, του κάθε τελικού (λεπτά, γκολ, διαιτητές, προπονητές, στατιστικά, δηλώσεις, ευτράπελα και ότι άλλο μπορείται να φανταστείτε) από την αρχή του θεσμού! Για τη δε Manchester United μπορεί να ονομάσει ανά πάσα στιγμή όλες τις ενδεκάδες που παρέταξε στους τελικούς (ακόμη και τις αλλαγές!!). Σας παραθέτουμε λοιπόν το άρθρο του αυτούσιο:
Kοινωνικοί αντικατοπτρισμοί...
Η σχέση του ποδοσφαίρου με τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και τις πολιτισμικές αλλαγές είναι αυταπόδεικτη.
Σχέση που αντανακλά το πολύμορφο πλέγμα τών μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων, ακόμη και στον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο, δηλαδή στη σκέψη των προπονητών και τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο.
Αγωνιστικά συστήματα, τακτικές, και μέθοδοι προετοιμασίας, στο βαθμό που υλοποιούν έναν τρόπο σκέψης, αποτελούν, από αυτή την άποψη, έναν δείκτη για τους μετασχηματισμούς που συντελούνται στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα, τις τάσεις και τους ρυθμούς που διαμορφώνουν το motto στην κίνηση μιας περιόδου. Και όχι μόνο σε επίπεδο αγωνιστικής συμπεριφοράς.
Σύμφωνα με την άποψη του Γάλλου φιλοσόφου Ζαν Κλοντ Μισεά, το ποδόσφαιρο μάς βοηθά να καταλάβουμε την εποχή μας, θεωρεί, μάλιστα, δύσκολο να φτάσουμε σε μια επαρκή κατανόηση, αν αδιαφορήσουμε για την ποδοσφαιρική σκηνή.
Για παράδειγμα, το περίφημο κατενάτσιο που εφάρμοσε ο Χελένιο Χερέρα, το οποίο επικράτησε ως η κυρίαρχη «πολιτισμική» γλώσσα για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’60, εξέφραζε την ενδοστρέφεια, τις φοβίες και την υπαγωγή σε θέση άμυνας μιας ολόκληρης κοινωνίας, της ιταλικής, σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών αναταραχών, αμφισβητήσεων και παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας.
Η δεκαετία του ’70 σημαδεύτηκε από την κυριαρχία του total football, ολλανδικής εμπνεύσεως, που εξέφρασε την εκτυλισσόμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, που συντελείτο με όρους ολοκληρωτικής κοινωνικής κινητικότητας.
Μέσα σ’ αυτήν τη δομή της διαρκούς εναλλαγής θέσεων ο Γιόχαν Κρόιφ, παρά την υψηλή του βιρτουοζιτέ, δεν ήταν μια «ανώτερη φύση», ο αδιαφιλονίκητος ενσαρκωτής της ομάδας, όπως μετέπειτα ο Ντιέγκο Μαραντόνα για την Αργεντινή και τη Νάπολι, αλλά ο «πρώτος μεταξύ ίσων».
Οι επόμενες δεκαετίες σημαδεύτηκαν από την επέλαση των νεοφιλελεύθερων λογικών στο ποδόσφαιρο, με τη σχεδόν πλήρη επικράτηση της λογικής του αποτελέσματος και την κυριαρχία του Συστήματος πάνω στο ταλέντο.
Πίσω από αυτό, βρίσκονταν το «αόρατο χέρι» του προπονητή, που, όπως το αόρατο χέρι της αγοράς, υπέτασσε την έκφραση του ποδοσφαιριστή στις συστημικές ανάγκες της ομάδας.
Η επιβολή του μοντέλου Μουρίνιο, που είδαμε τα τελευταία χρόνια, συνιστά ακόμη μεγαλύτερη «υποταγή» στις συστημικές λογικές, εκφράζοντας, ταυτόχρονα, το πνεύμα επιβίωσης μιας αποδιαρθρωμένης κοινωνίας. Μπορεί, αυτό το Μουντιάλ, να κινηθεί προς κάτι άλλο;
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Μιχάλης, που είναι πολύ γνωστός πολιτικός αναλυτής σε εφημερίδες στην Κύπρο, εκτός από φανατικός οπαδός της ίσως μεγαλύτερης (σε χρήμα και οπαδούς) ποδοσφαιρικής ομάδας του πλανήτη (Glory Glory Man Utd) είναι αυτό που λέμε κινητή ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια. Είναι συχνά ο κύριος καλεσμένος στο στούντιο όταν μεταδίδονται παιχνίδια του Champions' league και ο λόγος είναι ότι ξέρει την προϊστορία της κάθε ομάδας, του κάθε παίκτη, του κάθε τελικού (λεπτά, γκολ, διαιτητές, προπονητές, στατιστικά, δηλώσεις, ευτράπελα και ότι άλλο μπορείται να φανταστείτε) από την αρχή του θεσμού! Για τη δε Manchester United μπορεί να ονομάσει ανά πάσα στιγμή όλες τις ενδεκάδες που παρέταξε στους τελικούς (ακόμη και τις αλλαγές!!). Σας παραθέτουμε λοιπόν το άρθρο του αυτούσιο:
Kοινωνικοί αντικατοπτρισμοί...
Η σχέση του ποδοσφαίρου με τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και τις πολιτισμικές αλλαγές είναι αυταπόδεικτη.
Σχέση που αντανακλά το πολύμορφο πλέγμα τών μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων, ακόμη και στον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο, δηλαδή στη σκέψη των προπονητών και τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο.
Αγωνιστικά συστήματα, τακτικές, και μέθοδοι προετοιμασίας, στο βαθμό που υλοποιούν έναν τρόπο σκέψης, αποτελούν, από αυτή την άποψη, έναν δείκτη για τους μετασχηματισμούς που συντελούνται στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα, τις τάσεις και τους ρυθμούς που διαμορφώνουν το motto στην κίνηση μιας περιόδου. Και όχι μόνο σε επίπεδο αγωνιστικής συμπεριφοράς.
Σύμφωνα με την άποψη του Γάλλου φιλοσόφου Ζαν Κλοντ Μισεά, το ποδόσφαιρο μάς βοηθά να καταλάβουμε την εποχή μας, θεωρεί, μάλιστα, δύσκολο να φτάσουμε σε μια επαρκή κατανόηση, αν αδιαφορήσουμε για την ποδοσφαιρική σκηνή.
Για παράδειγμα, το περίφημο κατενάτσιο που εφάρμοσε ο Χελένιο Χερέρα, το οποίο επικράτησε ως η κυρίαρχη «πολιτισμική» γλώσσα για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’60, εξέφραζε την ενδοστρέφεια, τις φοβίες και την υπαγωγή σε θέση άμυνας μιας ολόκληρης κοινωνίας, της ιταλικής, σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών αναταραχών, αμφισβητήσεων και παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας.
Η δεκαετία του ’70 σημαδεύτηκε από την κυριαρχία του total football, ολλανδικής εμπνεύσεως, που εξέφρασε την εκτυλισσόμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, που συντελείτο με όρους ολοκληρωτικής κοινωνικής κινητικότητας.
Μέσα σ’ αυτήν τη δομή της διαρκούς εναλλαγής θέσεων ο Γιόχαν Κρόιφ, παρά την υψηλή του βιρτουοζιτέ, δεν ήταν μια «ανώτερη φύση», ο αδιαφιλονίκητος ενσαρκωτής της ομάδας, όπως μετέπειτα ο Ντιέγκο Μαραντόνα για την Αργεντινή και τη Νάπολι, αλλά ο «πρώτος μεταξύ ίσων».
Οι επόμενες δεκαετίες σημαδεύτηκαν από την επέλαση των νεοφιλελεύθερων λογικών στο ποδόσφαιρο, με τη σχεδόν πλήρη επικράτηση της λογικής του αποτελέσματος και την κυριαρχία του Συστήματος πάνω στο ταλέντο.
Πίσω από αυτό, βρίσκονταν το «αόρατο χέρι» του προπονητή, που, όπως το αόρατο χέρι της αγοράς, υπέτασσε την έκφραση του ποδοσφαιριστή στις συστημικές ανάγκες της ομάδας.
Η επιβολή του μοντέλου Μουρίνιο, που είδαμε τα τελευταία χρόνια, συνιστά ακόμη μεγαλύτερη «υποταγή» στις συστημικές λογικές, εκφράζοντας, ταυτόχρονα, το πνεύμα επιβίωσης μιας αποδιαρθρωμένης κοινωνίας. Μπορεί, αυτό το Μουντιάλ, να κινηθεί προς κάτι άλλο;
πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου ζουν μέσα στις εποχές τους και επηρεάζονται από αυτές. αρά είναι λογικό αυτή τους η φιλοσοφία να βγαίνει και στην προπονητική τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το είχα διαβάσει εδώ και καιρό και το θυμήθηκα χθες. το ποδόσφαιρο είναι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, σε μερικές χώρες είναι και το πιο μεγάλο (ειδικά στις Λατινικές)και επηρεάζει και επηρεάζεται συνεχώς από τις συνθήκες που επικρατουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή