Λίγα λόγια και για τον πρωταθλητή...

Χθες το βράδυ έβλεπα με τον, έτερο Παναθηναϊκών φρονημάτων κολλητό μου, τον συντάκτη του Γλεντιού, Νίκο, τον 4ο τελικό της Α1 στο ΣΕΦ. Όταν τελικά η ομάδα μου κατάφερε να κερδίσει το ματς, το μόνο που μου μετρίαζε την πολύ μεγάλη μου χαρά είναι ότι δεν θα πάρει αυτή η ομάδα την προσοχή που της αξίζει, εξαιτίας των επεισοδίων που έγιναν στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Και είναι πραγματικά κρίμα. Μία ομάδα με χειρότερο roster από τον αντίπαλο της, κατάφερε όχι μόνο να κατακτήσει το πρωτάθλημα αλλά και να το κατακτήσει με 3-1, πευχαίνοντας νίκη και στην έδρα του αντιπάλου. Ο θρίαμβος της ΟΜΑΔΑΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη διαιτησία αλλά κατ' εμέ το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που ήταν πιο δεμένη στα δύσκολα. Την επιτυχία τη διευκόλυνε η μη συνοχή της αντίπαλης ομάδας.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών σε όλα τα αθλήματα στην Ελλάδα. Το γράφω και το ξαναγράφω κάθε χρόνο για να το συνειδητοποιήσω. Να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο αυτής της ομάδας τώρα που ακόμα είναι ζωντανή, γιατί όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν.

Από την άλλη ο Ολυμπιακός έχει τεράστιας μπασκετικής αξίας παίκτες. Αλλά αν πάρεις τους δέκα καλύτερους στρατιώτες και τους αφήσεις να επιτεθούν χωρίς στρατηγό, δύσκολα θα καταφέρουν να κερδίσουν τη μάχη.

Εγώ δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι ο Γιαννάκης είναι άσχετος. Αλλά στο κεφάλαιο Ολυμπιακός απέτυχε παταγωδώς. Έφτιαξε μία ομάδα που δεν του ταιριάζει, ξέχασε να πάρει shooter, ξέχασε να παίξει την άμυνα που έπαιζε η Εθνική του, ξέχασε να δείξει στους παίχτες ότι αυτός είναι το αφεντικό. Ξέχασε πολλά, και όπως ήταν αναμενόμενο το πλήρωσε.

Από την άλλη, τα λόγια για τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είναι περιττά. Νιώθω χαρούμενος που τον βλέπω και ζω αυτά που καταφέρνει. Θα νιώθω μεγάλη συγκίνηση κάθε φορά που θα βλέπω σε βιντεάκια την ομάδα του όταν αυτός αποφασίσει να φύγει. Ο θρυλικότερος προπονητής στην ιστορία του Παναθηναϊκού σε όλα τα αθλήματα.

Τέλος, λίγα λόγια και για τους παίχτες της ομάδας μου. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ένας συγκλονιστικός παίχτης, ένας υπέροχος άνθρωπος. Όποιος διαφωνεί έχει όλο το καλοκαίρι μπροστά του να βγάλει τα χρωματιστά γυαλιά που φοράει και να βάλει τα γαλανόλευκα της Εθνικής. Ο Βασίλης Σπανούλης. Στη σειρά των τελικών ξεπέρασε τον εαυτόν του. Ώντας σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση κατάφερε να σηκωθεί από κάτω και να μεγαλουργήσει. Το να μπορείς να σηκώνεσαι όταν κανείς δεν σε πιστεύει είναι κάτι που πάντα με συναρπάζει. Όλοι οι παίχτες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι όλοι οι παίχτες να νιώθουν ένα. Μόνο όλοι μαζί, όταν όλα τα χέρια γίνονται μία γροθιά, μόνο έτσι γίνεται μία ομάδα πρωταθλήτρια.

Εγώ ευχαριστώ την ομάδα μου για τα συναισθήματα που μου έχει χαρίσει... Είναι ωραία να χοροπηδάς εκστασιασμένος στο ΟΑΚΑ!

Και ένας τελευταίος λόγος για τον Ολυμπιακό. Σε μία νίκη δίνει αξία ο ηττημένος. Και παίχτες όπως ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς και ο Σχορτσιανίτης έχουν ψυχή πρωταθλητή. Πρώτο βήμα ένας πολύ καλός προπονητής για να ανέβει κι άλλο ο δείκτης δυσκολίας για την ιστορική ομάδα με τα πέντε αστέρια...

Υ.Γ 1: Για τα επεισόδια, είναι χαζό να λέμε ότι διαφέρουν Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί. Δεν διαφέρουν καθόλου. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά των διοικήσεων. Αν το παιχνίδι πήγαινε 5ο τελικό, οι Γιαννακόπουλοι θα έδιναν 15.000 εισητήρια στους οργανωμένους. Και μετά θα έκαναν έκκληση να μην πετάνε μπουκάλια. Όσο οι διοικήσεις θέλουν την τρομοκρατία, τρομοκρατία θα έχουμε...

Υ.Γ 2: Μπράβο στον Τεόντοσιτς για τις επιδόσεις του στο ξύλο. Αφού δεν μπόρεσε να παίξει μπάσκετ, κάτι έπρεπε να κάνει και αυτός. Μετά τον αγώνα ελπίζω να πήρε και για σουβενίρ το αδιανόητα εμετικό πανό. Σαν μπασκετμπολίστας συγκρίνεται με τον Διαμαντίδη, σαν άνθρωπος όχι.

by Dominic