'Ωρες κοινής ησυχίας και ανάγνωσης

Κάτι τέτοιες μέρες, δύσκολες, που τα χώνω τα χεριά στις τσέπες - αλλά βρίσκω μόνον αποδείξεις και όχι χρήματα - ροβόλησα, ταλαίπωρη, όπως πάντα, για τη σχολή.

Στο αναγνωστήριο της Νομικής γινόταν το "έλα να δεις". Πήγα και εγώ να δω. Στα τραπέζια, ήταν χυμένοι, σαν τσιμεντόσακοι, διάφοροι, περίεργοι τύποι, από αυτούς που εμείς, οι "ό,τι να' ναι" τους κοροϊδεύουμε, που διαβάζουν 1,5 μηνά πριν ξεκινήσει η εξεταστική και που μετά το πέρας της, τους μουντζώνουμε που αυτοί πάνε διακοπές και' μείς, πάμε (κλασσικά) κουβά (για τους hardcore γνώστες)!

Εκεί που λέτε που βόλταρα, ανάμεσα στα τραπέζια, και χάζευα, τι διαβάζει ο καθένας (με ανάλογα επιφωνήματα, τύπου: ''Ααα καλάααα, αυτό το' χω περάσει'' ή ''Αναγνωστήριο στην Ιατρική δεν έχουν και μας πιάνουν τις θέσεις εδώ;''), το μάτι μου πέφτει σε ένα γνώριμο βιβλίο. Οϊμέ !!!!! (λέω από μέσα μου, διότι ως γνωστόν, δεν επιτρέπεται να μιλάς μέσα στο αναγνωστήριο, επιτρέπεται μόνο να σέρνεις ψυχονευρωτικά -σχεδόν- την καρέκλα σου, να βήχεις μέχρι να φτύσεις τον οισοφάγο σου, να ρουφάς σπαστικά το νερό σου, να γυρνάς όσο πιο εκνευριστικά μπορείς τις σελίδες - με σάλιωμα δαχτύλου εννοείται - και αλλά συναφή).

.... Αυτό το βιβλίο το ξέρω, το' χω ξαναδεί, μάλλον είχαμε παραγνωριστεί κάπου προς το τέλος της σχολικής μου καριέρας….. Ναί ναι ναι: ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 3ΗΣ ΛΥΚΕΙΟΥ !! Σοκ και δέος, πραγματικά. Σκύβω να το δω καλυτέρα.

Το βιβλίο, χιλιοδιαβασμένο. Οι σελίδες του έτοιμες να θρυμματιστούν. Όλα τα κείμενα, υπογραμμισμένα, με 10 διαφορετικά ειδή μαρκαδόρων, χιλιογραμμένα, χιλιοσημειωμένα (τζάμπα κόπος κατ’ εμέ).

Και εκείνη τη στιγμή, μια σκέψη περνά αστραπιαία από τo μυαλό μου. Αρχίζουν οι Πανελλήνιες… Τι ταλαιπωρία ήταν και αυτή, βρε παιδάκι μου. Ούτε να τα θυμάμαι, δεν θέλω. Κουράστηκα δε τόσο πολύ, που ακόμα δεν έχω συνέρθει, και χάριν εκείνων των ημερών, κοιμάμαι 15 ώρες την ημέρα (συν 3-4 όρθια) δια να δικαιωθώ ως ταλαιπωρημένο - απ' το εκπαιδευτικό σύστημα - Ελληνόπουλο.

Το θέαμα, της πιτσιρίκας, να διαβάζει μανιωδώς την, ο Θεός να την κάνει, ιστορία, ήταν μάλλον τραγικό. Με έπιασε ένα κάτι. Μια αηδία να το πω, μια κρυφή αγανάκτηση. Δε ξέρω. Ένοιωσα πάντως παράξενα. Διότι θέλοντας και μη, θυμήθηκα τα ξενύχτια, το τρέξιμο, το άγχος, τους καφέδες, την γκρίνια, το μπροστινό φυτό που έκρυβε την κόλλα του στις ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, τους καθηγητές στο σχολείο, που έκαναν ότι μπορούσαν για να σου σπάσουν τα νευρά (μερικοί ήταν, δε, τόσο φαιδρές προσωπικότητες, που νόμιζαν ότι θα διαβάσεις και το μάθημα τους, στον ελεύθερο χρόνο σου, μεταξύ ιστορίας και αρχαίων).

Σκέφτηκα, λοιπόν, τι νόημα είχε όλος αυτός ο ορυμαγδός. Εννοώ, δεν εχει αποδειχτεί περίτρανα ότι τζάμπα τόσο κωλοκοπάνημα; Διαβάζεις για να εισαχθείς στη διάσταση του χάους.

Τώρα που το σκέπτομαι, θα έπρεπε, όταν παίρνεις απολυτήριο, να λέει πάνω, αντί για "απολυτήριο ενιαίου Λυκείου", "απολυτήριο του Περιχαρούς Βλακεντίου" και να απονέμεται σε ειδική τελετή, όπου θα παρίστανται ολοι οι καλλιτέχνες του je t’aime!

Γιατί θα μου πεις τέτοια εμπάθεια, για τις πανελλαδικές εξετάσεις; Μα γιατί αγάπη μου έφαγα τα χρόνια μου στα θρανία (και ολοι οι διπλανοί μου) άνευ λόγου και αιτίας. Πέρασα 9 χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης, συν άλλα 3, το όλον 12. Ημουνα νια και γέρασα…. με πήρανε τα χρόνια… εντός ολίγου φεύγω, γραμμή για το κατά τόπο αρμόδιο ΚΑΠΗ.

Στην πραγματικότητα, μέχρι και το πρώτο μεταπτυχιακό, χαμπάρι δεν παίρνεις τη σαπίλα και την δυσωδία του συστήματος. Διαβάζεις σαν μαύρος σκύλος, τα καταφέρνεις ενίοτε. Μπαίνεις σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο…… και αρχίζει η εκτός πραγματικότητας, διαγαλαξιακή εμπειρία, την οποία ΜΟΝΟΝ όντας φοιτητής εν Ελλάδι, έχεις την τιμή να βιώσεις. Όσον αφορά την λεπτομερή περιγραφή της εν λόγω εμπειρίας, θα ομολογήσω ότι βαριέμαι να αναλωθώ. Άλλωστε η κοπελιά που διάβαζε στο αναγνωστήριο, ακόμα την έχει μόνον ακουστά. Ονειρεύεται την – μετά σχολείο - φάση. Νομίζει ότι οι δρόμοι θα ανοίξουν, και άλλες τέτοιες μπούρδες. Διαβάζει για να επιτύχει, και να εδραιώσει μια θεση στο άνωθεν "χάος". Όπως και να' χει, της εύχομαι τα εξής… (και στους υπόλοιπους, υπό εξέταση ταλαίπωρους, ανά την επικράτεια):

• Χαλάρωσε, εξεταζόμενε/η αναγνώστη/ρια, και χάλια να πας, και πάτο να πιάσεις, και να σε κρύβουν στο υπόγειο, για να μην σε φτύνει ο κόσμος δια τα κατορθώματα σου, κάστανο δεν τρέχει - που λέει και μια ψυχή αγαπημένη, διότι η ζωή συνεχίζεται.

• Μην λυσσάς στο διάβασμα τώρα, καθότι είναι πράξη ανόητη και άνευ σημασίας. Κοντολογίς, αν τώρα ολο το χρόνο περιδιαβαίνεις τα πέριξ, χάζευες, γλένταγες, και εν γένει, κορόιδευες την κοινωνία, η επιφοίτηση είναι φυσικώς αδύνατον να σου ερθει.

• Αν τώρα διάβαζες και ανέκαθεν στο σχολείο, σε έδειχναν όλοι με τρόμο, και' συ απορούσες. Αν τη σημαία στην έδιναν με ανάθεση από την 4η δημοτικού. Αν ο έλεγχος σου ήταν επανάληψη του intro της 20th Century Fox (μαζί με τις τυμπανοκρουσίες). Ε, τότε τι να σου πω εγώ αγάπη μου. Παρ’ τους και τις σκελέες. Αλλά η συμβουλή No1 εννοείται ισχύει και για εσένα.

• Τέλος, δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά και εμείς που γράψαμε, χαρήκαμε ένα μήνα, άντε δυο, πήγαμε και επιδοτούμενες διακοπές (μετά κομμένα αυτά), και τέρμα. Τα δύσκολα αρχίζουν εφόσον περάσεις.

Αυτά τα ολίγα για απόψε, απόκαμα η μαύρη. Εύχομαι καλό κουράγιο σε όλους τους υποψηφίους. Είθε το αχτύπητο δίδυμο Δραγώνα – Διαμαντοπούλου να εμπνευστεί φωτισμένα θέματα! Φεύγω, πάω να δω την υπερπαραγωγή (σεναρίου) με την Κυρία Μ. Ντούβλη (να μάθουμε τίποτα, και να αυτομορφωθούμε (χο χο χο)!

Ευλογήσου μόνος σου! (Κοντολογίς, αυτοευλογήσου)

by Yanka