Βήματα προς την έργω ανεξιθρησκία

Παρά το γεγονός πως την επικαιρότητα μονοπωλούν -δικαίως- τα οικονομικά μέτρα που καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας από μιαν ενδεχόμενη πτώχευση, αξίζει να σταθεί κανείς σε ειδήσεις που ενώ ιεραρχούνται ως ασήμαντες, επί της ουσίας συνιστούν ουσιαστικά βήματα προόδου για την ελληνική Πολιτεία, η οποία μέχρι πρότεινος ήταν μόνον εν μέρει ανεξίθρησκη παρά το πνεύμα του Συντάγματος.

Πριν λίγες εβδομάδες, μετά από παλινωδίες χρόνων, αποφασίστηκε επιτέλους η χωροθέτηση και κατασκευή του πρώτου μουσουλμανικού τεμένους της Αττικής στο Βοτανικό, ώστε επί τέλους να καλυφθούν οι λατρευτικές ανάγκες σημαντικού τμήματος του αθηναϊκού πληθυσμού. Μάλιστα ήταν επιλογή του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων η κατ'αποκλειστικότητα χρηματοδότησή του από το ελληνικό κράτος, η οποία αποδεικνύει έμπρακτα πως πλέον υπάρχει -επιτέλους- η πολιτική βούληση για ίση μεταχείριση όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων.

Είναι γνωστό πως επί χρόνια δυστυχώς η διοίκηση είχε μια παντελώς αναχρονιστική αντίληψη περί ομοιογένειας, με άξονα αναφοράς την καθαρά ατομική ιδεολογική επιλογή καθενός που είναι η πίστη. Επί τέλους, παρά τις αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων οι οποίες είναι βέβαιες, η μεγαλύτερη ενδεχομένως θρησκευτική μειονότητα (ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά, σε αντιδιαστολή με την επικρατούσα θρησκεία της πλειονότητας) του λεκανοπεδίου αποκτά το δικό της τόπο προσευχής.

Κανείς δεν ξεχνά τις παλινωδίες που είχαν εντέλει φρενάρει την ανέγερση τζαμιού εν όψει της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, με την Εκκλησία της Ελλάδος να πρωτοστατεί ρητορικά σε δηλώσεις οι οποίες έδιναν την εικόνα θεοκρατίας.

Επί τέλους, επίσης, υπεγράφη η υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος που εξειδίκευε το νόμο για την αποτέφρωση των νεκρών, απόφαση η οποία ήρθε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο του οποίου προηγήθηκαν άλλοι τρεις (!), για ένα αίτημα το οποίο υφίσταται από το 1987.

Η ως τώρα εικόνα, που δεν τιμούσε κανέναν, ήταν εκείνη ενός κράτους ανεξίθρησκου στα χαρτιά αλλά φοβικού στα όρια της καταπίεσης στην πράξη. Αναρωτιέται κανείς στη βάση ποιας λογικής και με ερείσματα σε ποιο θεσμικό πλαίσιο το ελληνικό κράτος περιόριζε τους πολίτες του σε ένα τόσο καθαρό ζήτημα συνείδησης όπως είναι η μετά θάνατον τύχη του σώματος καθενός.

Προφανώς, ήταν η ίδια αντίληψη της αιωνιότητας του ιερατείου, κορυφαία έκφραση της οποίας υπήρξε μεταξύ άλλων η αναγνώριση χρυσοβούλλων ως τίτλων ιδιοκτησίας ολόκληρων λιμνών και η εξυπηρετικότητα που το κράτος έδειχνε σε οποιοδήποτε, έστω και πέραν πάσης λογικής, αίτημα της Εκκλησίας.

Φαίνεται πως ευτυχώς ήρθε η στιγμή να γίνουν τα απαραίτητα βήματα προς την έργω ανεξιθρησκία, χωρίς απαραίτητα να θεωρείται απλή χρονική σύμπτωση η αλλαγή των όρων πολτιογράφησης των μεταναστών που ζουν μακροχρόνια στη χώρα μας. Γεγονός που καταδεικνύει μεταξύ άλλων πόσο απαραίτητο ήταν το εν λόγω μέτρο, που σταδιακά θα επιφέρει το τέλος του κοινωνικού αποκλεισμού μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού.

Εξ ου και μόνο ικανοποίηση μπορεί να προκαλούν παρόμοιες ειδήσεις σε έναν λαό που θέλει να ισχυρίζεται πως έχει σύγχρονες αντιλήψεις και ιστορικά εδράζεται στο όραμα του νεοελληνικού διαφωτισμού. Καιρός ήταν.

by Leonidas