Η ιστορία μας διδάσκει: Καθολική Παιδεραστία

Τον τελευταίο καιρό τα σκάνδαλα που μαστίζουν την καθολική εκκλησία σχετικά με την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών πέφτουν σαν βροχή. Κάποιοι πέσαν από τα σύννεφα. Είναι δυνατόν εκπρόσωποι της εκκλησίας να έκαναν τέτοια πράγματα; Άλλοι πάλι προσπαθούν να το δικαιολογήσουν με την συνηθισμένη δικαιολογία: μεμονωμένες περιπτώσεις.

Μια ματιά στην ιστορία θα μας δείξει ότι στην καθολική εκκλησία αυτές οι περιπτώσεις ούτε μεμονωμένες είναι ούτε πρόσφατες. Συνέβαιναν συνεχώς από την αρχή της εκκλησιαστικής ιστορίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου όπου υπάρχει η καθολική εκκλησία.

Πριν ασχοληθούμε με την ιστορία ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις πρόσφατες αποκαλύψεις. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε στην Ιρλανδία όταν αποκαλύφθηκε ότι η καθολική εκκλησία εκεί απέκρυπτε επί δεκαετίες σεξουαλικές κακοποιήσεις εκατοντάδων παιδιών από ιερείς, γεγονός το οποίο αναγκάστηκε να το παραδεχτεί και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος. Από εκεί και μετά οι αποκαλύψεις πέφτουν βροχή.

Στην Μάλτα, ο εκπρόσωπος της εκκλησίας Κέβιν Παπαγκιορκοτούλο δήλωσε ότι από το 1999, ημερομηνία όπου σχηματίστηκε επιτροπή που χειρίζεται περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, πολλές υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται 45 ιερείς έχουν υποστεί επεξεργασία. Κανείς από αυτο'υς δεν έχει πάει φυλακή. Στην Νορβηγία, ο πρώην επίσκοπος στο Τροντχάιμ Γκέργκ Μίλερ παραδέχτηκε σεξουαλική κακοποίηση παιδιού της χορωδίας πριν από 20 χρόνια γεγονός που οδήγησε και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση στο παρελθόν να καταγγείλουν το περιστατικό τους. Στις ΗΠΑ, 10.667 καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση έχουν γίνει μεταξύ 1950 και 2002. Ένας μόνο κληρικός, ο Λόρενς Μάρφι κατηγορείται για 200 περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων. Στην Γερμανία έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης 19 από τις 27 επισκοπές. Σε Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία και Καναδά οι καταγγελίες πέφτουν βροχή. Ο Μόνιμος Παρατηρητής της Αγίας Έδρας στον ΟΗΕ Silvano Maria Tomasi δήλωσε ότι τα τελευταία 50 χρόνια ένα ποσοστό που κυμαίνεται μεταξύ 1,5%- 5% των καθολικών ιερέων έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης. Εάν και ο αριθμός αυτός είναι ήδη τεράστιος, ανεξάρτητοι παρατηρητές εκτιμούν ότι ο αριθμός είναι αρκετά μεγαλύτερος.

Στα σκάνδαλα αυτά κατηγορείται για προσωπική ανάμιξη και ο ίδιος ο πάπας Βενεδίκτος 16ος. Κατηγορείται καταρχήν ότι απέκρυψε αυτά τα σκάνδαλα, ενώ ήταν εν γνώσει του, όταν ήταν επικεφαλής της επιτροπής για την ορθότητα της πίστης. Επίσης κατηγορείται ότι ενώ ήταν αρχιεπίσκοπος Μονάχου, άφησε έναν συγκεκριμένο ιερέα (τον πατέρα Χούλερμαν) να επιστρέψει στην ενορία του λίγες μέρες μετά που άρχισε ψυχιατρική αγωγή για θεραπεία από την παιδεραστία. Ο συγκεκριμένος ιερέας μετά από την επιστροφή στην ενορία του κακοποίησε σεξουαλικά και άλλα παιδιά.

Όπως είπαμε όμως και στην αρχή, αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιά για την καθολική εκκλησία. Επίσημα έγγραφα της εκκλησίας δείχνουν ότι τέτοια περιστατικά υπάρχουν από την αρχή του χριστιανισμού. Η εκκλησιαστικές αρχές διαρκώς νομοθετούσαν εναντίον αυτών, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να τα θέσουν υπό έλεγχο. Αυτό το γεγονός τους ανάγκαζε να βγάζουν διαρκώς διατάγματα εναντίον του φαινομένου, πράγμα που αποδεικνύει την έκτασή τους. Ένα πλήρης κατάλογος των εκκλησιαστικών κειμένων που ασχολούνται με το θέμα μπορεί να βρεθεί εδώ.

Το πρώτο επίσημο εκκλησιαστικό έγγραφο που ασχολείται με το θέμα είναι οι κανόνες του Συμβουλίου της Ελβίρας στην Ισπανία το 305 μ.Χ. Στο συμβούλιο αυτό τέθηκαν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς του κλήρου και απαγορεύτηκαν αυστηρά τέτοια φαινόμενα, απόδειξη ότι υπήρχαν. Οι ίδιοι κανόνες επαναλήφθηκαν σε πολλές μεταγενέστερες επισκοπικές και οικουμενικές συνόδους. Άλλες πληροφορίες για το θέμα παίρνουμε από τα Βιβλίο της Μετάνοιας τα οποία ήταν κείμενα τα οποία παρείχαν οδηγίες και βοήθεια στους εξομολογητές. Σε πολλά τέτοια βιβλία (του 8ου αιώνα αλλά και μεταγενέστερα) υπάρχει ευρεία αναφορά σε ποινές που πρέπει να επιβάλλονται σε κληρικούς που έκαναν παιδεραστία. Η ευρεία αναφορά δείχνει ότι τέτοιες περιπτώσεις δεν ήταν μεμονωμένο φαινόμενο.

Στο Book of Gomorrah που συνέγραψε ο Βενεδικτίνος μοναχός, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος και καρδινάλιος Peter Damian το 1051 αναφέρει την έκταση του φαινομένου, καταδικάζει τους κληρικούς που το εξασκούσαν και επίσης καταδεικνύει την αδυναμία της εκκλησίας να τους διώξει από τους κόλπους της. Η απάντηση του πάπα Λέοντα μοιάζει πολύ με την απάντηση των σημερινών εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Έδιωξε από την εκκλησία μόνο όσους το έκαναν επαναλαμβανόμενα και για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν έδινε καμία αποζημίωση στα θύματα.

Το Decretum Gratiani to 1139 για να πατάξει την πρακτική αυτή όρισε ποινές θανάτου σε όσους διαπράττουν σεξουαλική κακοποίηση.

Οι εσωτερικοί νόμοι των μοναστηριών δείχνουν το ίδιο πράγμα. Ο κανόνας των Βενεδικτίνων ορίζει να μην κοιμούνται δύο μοναχοί στο ίδιο κρεβάτι, να κοιμούνται με τα φώτα ανοιχτά και να κοιμούνται με τα ρούχα τους. Ο Abbott τον 16ο αιώνα έγραψε ότι "τα γλιστρήματα των μοναχών με γυναίκες, όμορφα αγόρια και μεταξύ τους ήταν τόσο συχνά που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως γλιστρήματα αλλά σαν τρόπος ζωής για ολόκληρες κοινότητες". Το 1506 ο πάπας Πίος ο 5ος αναγνώρισε την ανάγκη να επιτεθεί δημοσίως στην σοδομία των κληρικών γι' αυτό και εξέδωσε ειδικό κανόνα που καταδίκαζε όλους όσους το έκαναν. Ένας άλλος κανόνας με το χαρακτηριστικό όνομα "Horrendum" εκδόθηκε τα επόμενα 2 χρόνια. Σε μια έρευνα που έγινε για την ισπανική δικαιοσύνη διαπιστώθηκε ότι δικάστηκαν, ολοκληρώθηκαν και δόθηκαν ποινές σε 3775 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης στα χρόνια μεταξύ 1723 και 1820. Οι περιπτώσεις που δεν καταγγέλλονται και δεν διερευνώνται είναι ασφαλώς πολλαπλάσιες. Και ο κατάλογος συνεχίζεται...

Τα τελευταία χρόνια και ο κινηματογράφος προσπαθεί να φωτίσει το γεγονός αυτό. Το 2004 βγήκε στις αίθουσες η ισπανική ταινία La Mala Educacion (Κακή Εκπαίδευση) του Pedro Almodovar που αφορά περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης σε καθολικό σχολείο κατά την δεκαετία του '60. Σε καθολικό σχολείο την δεκαετία του '60m, αυτήν την φορά στις ΗΠΑ, επικεντρώνεται και άλλη μια ταινία που βγήκε πρόσφατα (2008), Αμφιβολία (Doubt) του John Patrick Stanley.

Συμπέρασμα: Τα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης ούτε μεμονωμένα είναι ούτε πρόσφατα. Είναι διαρκώς και μονίμως συνδεδεμένα με την καθολική εκκλησία. Και ο λόγος είναι ένας: Ο παράλογος όρος της αγαμίας και της παρθενίας που υπάρχει για τους καθολικούς κληρικούς. Ο άνθρωπος, όπως και όλα τα άλλα ζώα, έχει δύο βασικά ένστικτα: Το ένστικτο της επιβίωσης (διασφάλιση της διατροφής) και το ένστικτο της αναπαραγωγής (σεξουαλικό ένστικτο). Όταν κάποιος πάει να καταπιέσει τις σεξουαλικές ανάγκες του ανθρώπου, αυτές βγαίνουν προς τα έξω διεστραμμένα. Η διαστροφή αυτή οδηγεί τους κληρικούς να κακοποιούν σεξουαλικά πιο αδύναμους ανθρώπους όπως είναι οι ανήλικοι. Όπως αποδείχτηκε από την ιστορία, λύσεις δεν βρέθηκαν απαγορεύοντας και απειλώντας με σοβαρές τιμωρίες. Λύση είναι μόνο μία: Να επιτραπεί στους καθολικούς ιερωμένους να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά ή έστω να έχουν σεξουαλικές σχέσεις όπως αυτοί θέλουν ώστε να μην καταπιέζουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα και τα βγάζουν μετά με διαστροφή.