Ωστόσο, με όλη την αγωνία για το αβέβαιο συλλογικό μας μέλλον, είμαι από τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή αισθάνονται αισιόδοξοι. Τα δεδομένα είναι μεν απογοητευτικά, εκείνο που δείχνει να αλλάζει ωστόσο και θεωρώ πως θα αποτελέσει κρίσιμη παράμετρο είναι η στάση της κοινής γνώμης.
Μέρα με την ημέρα, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα για εξορθολογισμό της δημοσιονομικής διαχείρισης και την ακόμη μεγαλύτερη για το θεσμικό εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση του τρόπου λειτουργίας των τριών εξουσιών και του κράτους εν γένει. Μέρα με την ημέρα, οι μηδενιστικές δυνάμεις της άρνησης (για να θυμηθώ τον καθ'όλα σεβαστό κ. Κ. Σημίτη) απομονώνονται κοινωνικά και αποκαλύπτονται ως μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του. Μέρα με την ημέρα, το σόου της σκανδαλολογίας συγκινεί όλο και λιγότερο και παύει να αποτελεί άλλοθι για τους εκφραστές της δημαγωγικής ηθικολογίας που καλύπτει συνήθως την απουσία πολιτικών προτάσεων.
Τώρα που οι χαρακτηριζόμενοι παγίως από τους εραστές του λαϊκισμού ως ''κασσάνδρες'' επιβεβαιώνονται πλήρως στα λεγόμενά τους (όπως άλλωστε και η ομηρική Κασσάνδρα, ας μην το ξεχνάμε), αποτελεί απλώς ζήτημα χρόνου η μεταβολή της ηγεμονεύουσας αρρωστημένης νοοτροπίας σε σχέση με το κράτος, την ενημέρωση, την εκπαίδευση. Η δαιμονοποίηση οποιασδήποτε μεταρρύθμισης γίνεται αίφνης λιγότερο πειστική, ενώ ακόμη κι εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποίησαν και εξέθρεψαν το λαϊκισμό για να αναρριχηθούν σε κορυφαία πόστα του συστήματος, τώρα που το βλέπουν να σείεται αναγκάζονται σε αναδιπλώσεις.
Ποιος μπορεί να συγκρίνει άραγε το σημερινό ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ του ''Τσοβόλα, δωσ'τα όλα'' ή την αφοριστική Νέα Δημοκρατία που ομιλούσε περί ''αρχιερέων της διαπλοκής'' και ''οικονομίας-τραβεστί'' με τη βρεγμένη γάτα του σήμερα;
Ανάγκα και δαίμονες πείθονται, βεβαίως, καθώς όσον αφορά την κυβερνητική παράταξη καθοριστικός παράγοντας δεν είναι πλέον η πολιτική βούληση ενός ορθολογικού εκσυγχρονιστή αλλά το γεγονός πως ''δεν υπάρχει σάλιο''. Αντιστοίχως, στη Νέα Δημοκρατία δεν έχει επικρατήσει ο προοδευτικός φιλελευθερισμός (για να ακριβολογούμε: έχει επικρατήσει το ακριβώς αντίθετο αυτού) και ο μόνος λόγος μη στήριξης της αδράνειας (και) στον οικονομικό τομέα είναι οι αναμνήσεις της οικτρής αποτυχίας της Νέας Διακυβέρνησης στο εν λόγω πεδίο, που όλα δείχνουν πως θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν ως ανθωποδιώχτης -κάτι μάλλον θετικό για το εθνικό συμφέρον στην παρούσα συγκυρία. Με άλλα λόγια, το σύστημα ωθείται προς τα μπρος διά της βίας της κρίσης παρά γιατί το ίδιο είναι αρκετά προοδευτικό.
Είναι ακόμη πολλοί βεβαίως όσοι γοητεύονται από τους παρωχημένους μύθους και τα αναχρονιστικά στερεότυπα του εύκολου υπερπατριωτισμού ή/και (ιδιαίτερη έμφαση οφείλει να αποδοθεί στο και) της λαγνείας των παροχών και των συντεχνιακών κεκτημένων. Εντούτοις οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης κατά του πρώτου κάνουν τη διαφορά, χαράσσοντας το δρόμο προς μιαν ανοιχτή κοινωνία και αίροντας αδικίες χρόνων κατά των μεταναστών και των μειονοτήτων, ταυτόχρονα με τη συνέχιση της ήπιας και ευέλικτης εξωτερικής πολιτικής που εδράζεται στο συμφέρον και το εφικτό. Η εμπειρία δείχνει πως οι οπαδοί του μεγαλοϊδεατισμού, μολονότι βεβαίως δε θα πάψουν να υπάρχουν αποκομίζοντας ενδεχομένως και πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη από τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις, απλώς θα αναγκαστούν να δεχθούν τις εξελίξεις που επί της ουσίας υπαγορεύονται από την πραγματικότητα.
Για τους επαγγελματίες Ρομπέν των Δασών, το ζήτημα είναι πιο σύνθετο λόγω του αναπόφευκτου κοινωνικού μετασχηματισμού, με συμπίεση της μεσαίας τάξης. Από το ΚΚΕ προφανώς και δεν περίμενε κανείς να αποδεχθεί την αναγκαιότητα εξυγίανσης (εδώ μετά βίας αποδέχεται την πτώση του Τείχους). Αντίθετα ο Συνασπισμός παρά τις διαρκείς εσωτερικές έριδες και την πέραν των εσκαμμένων αμετροέπεια των εκπροσώπων ορισμένων συνιστωσών της μάλλον ατυχούς κατά τα φαινόμενα συμμαχίας με ομάδες στις παρυφές του κοινοβουλευτισμού μοιάζει -και πιστεύω έιναι- ικανός να αρθρώσει εναλλακτική πολιτική πρόταση , που ακόμη κι αν έχει ως βάση κομμουνιστογενείς κοινωνικές θεωρήσεις εντέλει θα συμβάλει στη συγκροτημένη αφήγηση ενός προοδευτικού, εναλλακτικού αριστερού λόγου.
Αυτά σκεφτόμουν τρεις μήνες πριν, προσπαθώντας να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Μεσολάβησε βεβαίως η ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, που εκ των υστέρων μοιάζει αναπόφευκτη -όπως και όσα συνεπάγεται. Εντούτοις το ποτήρι εξακολουθεί να είναι μισογεμάτο. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε αν με τις πράξεις και τη στάση μας θα το αδειάσουμε για να ξεδιψάσουμε πρόσκαιρα ή θα επιλέξουμε να διοχετεύσουμε τη μεγαλύτερη ποσότητα του νερού σε γόνιμο έδαφος.
by Leonidas
"Μέρα με την ημέρα, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα για εξορθολογισμό της δημοσιονομικής διαχείρισης και την ακόμη μεγαλύτερη για το θεσμικό εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση του τρόπου λειτουργίας των τριών εξουσιών και του κράτους εν γένει." αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος από όλη την περιπέτεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή