Για πρώτη φορά υπήρχαν έστω κάποια ψίγματα αξιοπιστίας στη διατύπωση της ουτοπικής για τα πολιτικά ειωθότα της χώρας μας υπόσχεσης της συναίνεσης, καθώς στη μια πλευρά είχαμε τον πρωθυπουργό που είχε μόλις λάβει ισχυρή εντολή από τον ελληνικό λαό για την άσκηση της διακυβέρνησης και στην άλλη τον αρχηγό μιας παράταξης με ακόμη πιο πρόσφατη και εξίσου άμεση την εκλογή του. Για πρώτη φορά, λοιπόν, το στοίχημα δεν έμοιαζε ανέφικτο, η επαγγελία των χαμογελαστών τετ α τετ των δύο μπροστά στον τηλεοπτικό φακό φάνταζε πραγματοποιήσιμη.
Για πολλοστή όμως φορά σ'αυτήν τη χώρα, επιβεβαιώθηκαν όσοι κρατούσαν το μικρότερο καλάθι...
Δεν έχει τόση σημασία η απόδοση ευθυνών, που φυσικά έχει εξελιχθεί στο χιλιοπαιγμένο αγώνα αντισφαίρισης μεταξύ των δύο κομμάτων: η Νέα Δημοκρατία κάνει σερβίς με αφορμή την εξεταστική για την οικονομία, το ΠαΣοΚ επιστρέφει το μπαλάκι με φόντο τα ξένα δημοσιεύματα περί δημιουργικής λογιστικής κατά την είσοδο στο ευρώ (που η Ρηγίλλης πολύ απρόθυμα διέψευσε πως διέρρευσαν από την ίδια, ανεπισήμως δε δεν ήταν και τόσο κατηγορηματική) και έξαφνα ο εκλεγμένος με τη σημαία του κυβερνώντος κόμματος επικεφαλής της ΓΣΕΕ βγαίνει χαμογελαστός από τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της ΝΔ ενώ λίγο αργότερα ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει δημοσίως πως ορισμένοι στην ΕΕ διψούν για φυλάκιση των υπευθύνων της παραχάραξης.
Και το μπρέικ έλαβε τέλος.
Στην ουσία, η τακτική των δύο μεγάλων κομμάτων κατέρρευσε κατόπιν δημοσιεύματος των New York Times που ήταν αρκετό να στρέψει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από τον κοινό αγώνα για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του στις συνήθεις έριδες, με τον εύθραυστο ασκό του Αιόλου που εσώκλειε το λαϊκισμό να τρυπά άμα τη πτώσει μόλις μιας καρφίτσας.
Διότι τη δημιουργική λογιστική χάρις στην οποίαν μπήκαμε στην ευρωζώνη τη γνωρίζαμε λίγο-πολύ οι πάντες, από τότε. Γνωρίζοντας επίσης ότι βάσει της ίδιας δημιουργικής λογιστικής εντάχθηκε στην ευρωζώνη η πλειονότητα των κρατών που την απαρτίζουν, αγνοώντας αν και με ποιους όρους θα μιλούσαμε για ευρωζώνη αν η δημιουργική λογιστική δεν είχε γίνει τότε δεκτή.
Η ελληνική εξαίρεση συνίσταται στη διαιώνηση της πρακτικής και την επέκτασή της σε όλα τα οικονομικά στοιχεία. Δεν έχει άδικο η κυβέρνηση ισχυριζόμενη πως το 2001 δε συνέβη ό,τι και το 2004-2009. Δεν έχει όμως δίκαιο εξ αρχής ζητώντας εξεταστική επιτροπή για έναν πράγματι καταστροφικό, εντούτοις αμιγώς πολιτικό, χειρισμό. Δεν είναι ανάγκη να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για να μάθουμε πως τα ελλείματα και τα χρέη κρύβονταν κάτω από το χαλί από πολτιική σκοπιμότητα και με πολιτικές εντολές, το γνωρίζαμε άπαντες και βάσει αυτού κρίναμε μόλις λίγους μήνες πριν ποιος πρωθυπουργός ήταν ο ακατλληλότερος. Ακόμη και όσοι τον υπερψήφισαν, ακόμη και τα ίδια τα πολιτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Παρ'όλα αυτά για ακόμη μια φορά η ελπίδα της συναίνεσης ενταφιάστηκε και οδηγούμαστε ήδη σε μια δημοσκοπικά προαναγγελθείσα (λόγω της ηγεμονίας του ενός εκ των δύο κομμάτων εξουσίας στην πρόθεση ψήφου) πόλωση. Που δικαιώνει όσους από την πρώτη στιγμή δεν πείστηκαν από τις καλές προθέσεις οι οποίες ξεχάστηκαν αμέσως μόλις στρώθηκε η οδός του λαϊκισμού. Να δούμε κάποιον στη φυλακή οι μεν, λες κι αν ένας τέως ''τσάρος'' της Οικονομίας στερούνταν την ελευθερία του -μικρή λεπτομέρεια φυσικά το ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει- τα νούμερα θα διορθώνονταν. Γκρικ σιμίτικς οι δε, μια φράση απλώς απορόπαια που υπερβαίνει τη σφαίρα του λαϊκισμού κι εντάσσεται σε εκείνην της ύβρεως.
Μιλώντας για συναίνεση, προφανώς, οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων εννοούσαν τη σιωπή και ανοχή ο καθένας του δικού του αντιπάλου. Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας σύγκρουσης, δηλαδή. Εάν πραγματικά επιθυμούσαν συναίνεση εξάλλου, δε θα απέρριπταν τόσο άμεσα και κατηγορηματικά τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας (εκτός και αν θεωρούσαν το παρόν πολιτικό σκηνικό το ωριμότερο της Μεταπολίτευσης...).
Αλλά εθισμένοι (ιδίως ο ένας εκ των δύο) στις προσωποποιημένες αντιπαραθέσεις, τις συσπειρωτικές κόντρες, την ασπρόμαυρη θέαση της πραγματικότητας, τον πολιτικό δηλαδή μανιχαϊσμό, ήταν το πιθανότερο ή έστω ένα ενδεχόμενο σενάριο να επιθυμούν πράγματι τη συναίινεση;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου