Μια απόφαση στο ύψος των περιστάσεων -έστω κι αργά...

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοίνα δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτηφορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.
Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέατης Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέατης Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρεςκορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαιαπου ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον έναθριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσανελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες. Κ. Π. Καβάφης, Αλεξανδρινοί ΒασιλείςΤο βρίσκω ειρωνικό, καθότι ποτέ δε θεωρούσα ιτον πρωθυπουργό αποφασιστικό ή/και πρόθυμο να κυβερνήσει. Κι όμως την ύστατη στιγμή αποφάσισε να το κάνει, έστω και δια της αποχώρησής του. Δεν υπάκουσε στη ''βαθιά ΝΔ'' (δηλαδή ως επί το πλείστον σε ένα μάτσο κομματόσκυλα με πρώτο και μοναδικό έρωτα την καρέκλα της εξουσίας και οργασμό την προσδοκώμενη δόξα και το χρήμα που εκείνη συνεπάγεται).Δεν πιστεύω εκείνο που του καταλογίζει κυρίως η παράταξή του, ότι δηλαδή σύρθηκε στην απόφαση των πρόωρων εκλογών από τα ΜΜΕ ή/και βαρώνους -το βλέπει κι ο ίδιος πως η εξάμηνη παράταση της εξουσίας θα έφθειρε τον ίδιο και θα δυνάμωνε τους δελφίνους, που τώρα έχουν υποχρέωση ηθική να τον στηρίξουν, έστω μέχρι τις 4 Οκτωβρίου. Και το γεγονός πως στις 5 μπορεί και όχι μόνον θάρρος δείχνει...Η δεύτερη κυβερνητική θητεία Καραμανλή ήταν ένα μηδενικό άθροισμα αντιμαχόμενων ισορροπιών, εσωκομματικών συσχετισμών και μιντιακών ακροβασιών. Όσο κι αν η εξουσία θολώνει την κρίση, ο απερχόμενος πρωθυπουργός συνειδητοποίησε τη στιγμή αυτήν ότι ''δεν κυβερνά αυτόν τον τόπο'', απλώς επιβιώνει μπροστά στις κάμερες. Το μέσον της ανάδειξής του στην εξουσία, που επί δεκαετία χειρίστηκε με μαεστρία πρωτόγνωρη, κατέληξε να υπαγορεύει την agenda των αποφάσεων, των κινήσεων, των πολιτικών. Συνήθως δε την απουσία τους -στον καιρό της πολιτικής ορθότητας, τα ΜΜΕ μάλλον δύναμις συντήρησης πρέπει να θεωρούνται.Παρακολούθησα κι εγώ το προβλέψιμο, ανέμπνευστο ''διάγγελμά'' του, γραμμένο από (θαρρείς και για) επικοινωνιολόγους και φυσικά δε συγκινήθηκα. Όλοι γνωρίζουμε τη στενότητα του πλαισίου ειλικρείνιας στην οποία μπορεί να κινηθεί ένας πολιτικός αρχηγός. Όλοι είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα ωφελιμιστικά κίνητρα μιας τέτοιας απόφασης: ο σκοπός είναι η ήττα να μην είναι τόσο επαχθής όσο μια ήττα της άνοιξης.Εντούτοις οι πολιτικές κινήσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις άλλωστε, κάτι που η Μεταπολίτευση μας έχει διδάξει πολλάκις και με τρόπο τραγικό. Όπως και η πενταετής-και-κάτι θητεία Καραμανλή, την οποίαν κρίνω κι εγώ πολύ αυστηρά.Τελικά όμως η συγκεκριμένη αυτή κίνηση, στο νου και το θυμικό μου, δικαιώνεται. Είναι η απάντηση στο παλαιοκαραμανλικό ερώτημα ''ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;'', που ως χθες θα ήταν τα αντικρουόμενα συμφέροντα και η αναποφάσιστη, δειλή μαριονέτα τους. Σήμερα είναι ο έχων -έστω, για ελάχιστες μέρες ακόμη- τη δεδηλωμένη πλειοψηφία. Πολλοί μιλούν για αυτοκτονία, άλλοι για την εν Ελλάδι μάστιγα των πρόωρων εκλογών, κι από πολλές απόψεις έχουν δίκιο. Η απόφαση του Κ. Καραμανλή για μένα, όμως, αποτελεί την από καιρό νεκρή συνταγματική διάταξη του '74 (τότε που οι καλές προθέσεις έπειθαν ακόμη), πως η Βουλή πρέπει να διαλύεται όταν βρίσκεται σε δυσαρμονία με τον ελληνικό λαό. Και σήμερα -είναι πρόδηλο- βρίσκεται.Ο Π. Μπακογιάννης είχε πει πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, και πράγματι δεν υπάρχουν. Ως χθες, το πολιτικό σύστημα έδειχνε να βρίσκεται σε τέλμα. Η κυβέρνηση ήταν όμηρος της μίας ψήφου, δεν είχε κάνει καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση και ούτε επρόκειτο. Η αξιωματική αντιπολίτευση πλησίαζε σαν προικοθήρας την πολύφερνη εξουσία, δίχως να αρθρώνει λόγο προγραμματικό ή με το παραμικρό ψίγμα ουσίας. Η Αριστερά έμοιαζε διαλυμένη στο δικό της εμφύλιο (ΣΥΡΙΖΑ) ή οχυρωμένη πίσω από πορθημένα κάστρα (ΚΚΕ).Σήμερα γεννιέται μια ελπίδα, που λαμαβνομένης υπ'όψιν της πλούσιας σε διαψεύσεις Μεταπολίτευσης πιθανότατα θα αποδειχθεί απατηλή -κι όμως, γεννιέται... Μια ελπίδα για τη ΝΔ να απαλλαγεί από πρόσωπα και καταστάσεις που την εγκλώβιζαν στην αδράνεια ή και τη φαυλότητα. Μια ελπίδα για το ΠΑΣΟΚ να καταρτίσει υπεύθυνο πρόγραμμα και για τον Γ. Παπανδρέου προσωπικά να πείσει πως δεν είναι απλώς ο συνεχιστής μιας εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης παραδόσεως. Μια ελπίδα για το ΣΥΡΙΖΑ, πως η λαϊκή ετυμηγορία θα κρίνει ποια τάση οφείλει να κυριαρχήσει. Μια ελπίδα για το ΚΚΕ, που με την ανθρωπιστική του στάση στο μεταναστευτικό ζήτημα μας εξέπληξε ευχάριστα, να συνεχίσει να μας εκπλήσσει. Μια ελπίδα φυγής προς τα μπρος...ΥΓ: Δε δικαιώνω τη διακυβέρνηση Καραμανλή, ούτε και είναι αυτό το κείμενο παρότρυνση στήριξής του. Κρίνω, όσο μπορώ, τη συγκεκριμένη τελευταία απόφαση της δεύτερης θητείας του, που είναι απλώς ένα κομμάτι στο παζλ της εικόνας του πολιτικού τοπίου.