Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε

«…και όταν όλα πηγαίνουν στραβά, σα ξόρκι ψιθυρίζω το όνομά του…»

Στο laptop μου, στο φάκελο με τις φωτογραφίες, περιέχεται ένας υποφάκελος με το κωδικοποιημένο όνομα «…our magic place». Κάθε χρόνο, γύρω στα τέλη Ιουλίου φροντίζω να υπάρχει πάντα αποθηκευμένο σ’αυτόν το επόμενο album με τη φετινή χρονολογία, άδειο μεν αλλά μαθηματικά βέβαιο ότι μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα θα είναι γεμάτο.
« Ο,τι κανονίσετε το αργότερο μέχρι 10 Αυγούστου, μετά δεν μπορώ». Σα μια σιωπηρή υπόσχεση που έχουμε δώσει όλοι στον εαυτό μας, πως ότι και να γίνει, όπου και να είμαστε, κάπου στα μέσα Αυγούστου,θα αφήσουμε τις παραλίες, θα φορέσουμε την πιο ζεστή ζακέτα μας και τα αθλητικά παπούτσια και θα ανηφορήσουμε γεμάτοι λαχτάρα να μαζευτούμε γύρω από μια φωτιά, να τραγουδήσουμε πυξ-λάξ και Μάλαμα και να εξιστορήσουμε ο ένας στον άλλον τα νέα μιας ολόκληρης χρονιάς.
Το αυτοκίνητο αφήνει τον κεντρικό δρόμο και εγώ, ξαφνικά, νιώθω σα να έχω εξαφανιστεί από όλους και από όλα. Σα να βρίσκομαι κάπου που κανείς δε μπορεί να με βρει. Σα να έχω μια…δεύτερη ζωή που υπομονετικά με περιμένει όλο το χειμώνα να τη συνεχίσω. Και είναι, πράγματι, σα μια παράλληλη ζωή: διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές παρέες, διαφορετικές ασχολίες, διαφορετικές έγνοιες, διαφορετικοί έρωτες μόνο για λίγους και συγκεκριμένους. Για τους «καλά μυημένους».
Μία μικρή κοινωνία που ζωντανεύει μόνο για λίγες μέρες κάθε Αύγουστο και κινείται στους δικούς της ρυθμούς. Επιβλητικά πετρόχτιστα σπίτια μέσα στο δάσος, παραδοσιακά καλντερίμια, οικεία πρόσωπα, μυρωδιές από τις λιχουδιές των γιαγιάδων με υπόκρουση τις φωνές και τα γέλια των παιδιών και ενορχήστρωση χάλκινους παλαιικούς ρυθμούς. Όλοι μια μεγάλη παρέα, χωρισμένοι σε γενιές που μεγάλωσαν με την ίδια αγάπη για τον τόπο αυτό, περιμένοντας με την ίδια ανυπομονησία τους καλοκαιρινούς μήνες, χορεύοντας υπό το αυγουστιάτικο φεγγάρι στο καθιερωμένο πανηγύρι και επιστρέφοντας ξανά και ξανά για να συνεχίσουν την παράλληλη ζωή τους. Φιλίες που κρατάνε γενιές ολόκληρες και συνεχίζουν ακάθεκτες στο χρόνο.
«Τι είναι αυτό που μας ενώνει», άραγε; Έχοντας ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές, γεμάτες χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια σ’αυτό το μαγικό μέρος νομίζω πως επιτέλους μπορώ να δώσω μια απάντηση, η οποία όμως κάθε χρόνο θα συμπληρώνεται. Είναι η αγάπη για ένα μέρος που έχουμε ζήσει τις καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές των παιδικών μας χρόνων, είναι η λαχτάρα να συναντήσουμε φίλους πραγματικούς, είναι το χρέος να σώσουμε ένα κομμάτι της παράδοσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, είναι η ανυπομονησία για ό,τι όμορφο μας επιφυλάσσει κάθε χρόνο αυτός ο άγιος τόπος, είναι τα δάκρυα που αναπόφευκτα τρέχουν από τα μάτια μας όταν σφιχταγκαλιασμένοι αποχαιρετιόμαστε στα σκαλιά του σχολείου.
Κοιτάζοντας τον καθαρό ουρανό της Ράχης, ψάχνω απεγνωσμένα ένα πεφταστέρι. Η ευχή μου; Να’ μαστε όλοι καλά και του χρόνου πάλι εδώ. Μαζί. Σα να μην πέρασε μια μέρα.

«στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμουςΠαλιά τραγούδια για να θυμηθούμε…»