Από το 2004, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι αναφορικά με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική και ρητορική της παρουσία στην κοινωνία. Μολονότι προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του κ. Γ. Παπανδρέου, δεν τον θεωρούσα ποτέ έναν ''αχθοφόρο μεγάλου ονόματος'' (ίσως διότι στη συνείδηση μου το όνομά του δεν ήταν δα και τόσο μεγάλο...) όπως εντέχνως παρουσιαζόταν από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τον εκτιμούσα ως πρώην υπουργό Εξωτερικών, είχα την αίσθηση πως πρόκειται για έναν μετρημένο και ανανεωτή πολιτικό. Στη δε επιλογή στελεχών, εξεπλάγην ευχάριστα πάνω από μία φορά κρίνοντας επαρκέστατους και χρήσιμους τους κ. Παπακωνσταντίνου και Ραγκούση, πρόσωπα με φρέσκο λόγο και μακριά από το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80.Στην εσωτερική σύγκρουσή του με τον κ. Βενιζέλο, μολονότι προφανώς δεν ψήφισα, εκτιμούσα πως έπρεπε να κερδίσει ο κ. Παπανδρέου διότι η δεύτερη εκείνη ήττα του 2007 ήταν προφανώς επί της ουσίας η πρώτη του, ενώ το γεγονός της αδυναμίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πείσει ευρύτερα μέρη του εκλογικού σώματος μπορούσε εύλογα να αποδοθεί αφ'ενός στη διγλωσσία και την αμετροέπεια του συστήματος ΠΑΣΟΚ και αφ'ετέρου στην αναιμική παραγωγή πολιτικής -και άρα συγκρούσεων- από την κυβερνώσα ΝΔ.Σήμερα, το ισοζύγιό μου αναφορικά με τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει θετικό. Έχει εντούτοις σκιαστεί από μια σειρά κινήσεις, συνδεόμενες όχι τόσο στενά με τον ίδιο όσο με επιλογές της ηγεμονεύουσας τάσεως, οι οποίες αν μη τι άλλο φαίνονται ανησυχητικές.Ξεκινώντας από τα πρόσφατα, η μη τοποθέτηση του κ. Κώστα Σημίτη ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας προσωπικά μου δημιουργεί την εντύπωση της αλαζονείας. Πέραν του ότι αποτελεί ιστορική άρνηση της εκσυγχρονιστικής (και κατ'εμέ πιο γόνιμης) περιόδου του Κινήματος, αποκαλύπτει ότι τελικώς και ο κ. Παπανδρέου -όπως επί πολλά έτη και ο κ. Καραμανλής- πιθανότατα έχει την αντίληψη πως απαιτείται απόλυτη προσωπική ηγεμονία στις ενδοκομματικές ζυμώσεις, πως όλα πρέπει να περνούν και θα περνούν από τον αρχηγό.Δευτερευόντως, είναι η αντικατάσταση ακριβώς των φιλικά διακείμενων προς τη ''μη παπανδρεϊκή'' τάση του ΠΑΣΟΚ από απολίτικα, λαμπερά ονόματα που προσθέτουν ροζ τόνους στα πράσινα ψηφοδέλτια. Πράγματι φέρνουν κόσμο οι αστέρες, πράγματι τείνουν να είναι πιο πιστοί και προσηλωμένοι στον αρχηγό. Αναρωτιέμαι αν έχουν να συνεισφέρουν στον πολιτικό διάλογο προτείνοντας λύσεις για τη διακυβέρνηση του τόπου, αναρωτιέμαι αν ακόμη και στην περίπτωση που έχουν ιδέες και όραμα διαθέτουν την αξιοπιστία και την παρρησία ώστε να τα υποστηρίξουν...Σ'αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι προερχόμενοι από τη νεανική και τη φοιτητική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, παιδιά του κομματικού σωλήνα ως επί το πλείστον ειδικευμένα στη μικροπολιτική, την ξύλινη γλώσσα και τα μαγειρέματα. Το ''βαθύ ΠΑΣΟΚ'' του μέλλοντος, που τόσο μοιάζει δυστυχώς με τη ''βαθιά ΝΔ'' του παρόντος και το ''βαθύ ΠΑΣΟΚ'' του παρελθόντος.Είναι σαφές πως ο κ. Παπανδρέου -πολιτικά ευφυώς κινούμενος- επιθυμεί να ρίξει την κυβερνώσα κεντροδεξιά με στρατηγικ΄γ ώριμου φρούτου. Δε θα είναι οι δυνατότητες της αντιπολίτευσης όσο οι αδυναμίες της κυβέρνησης Καραμανλή που πιθανότατα θα φέρουν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το κακό όμως είναι πως η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να είναι η εικόνα και ομοιώση της προηγούμενης, με περισσότερο σοσιαλδημοκρατικές αποχρώσεις. Κάτι ουσιαστικά καταστροφικό για τη χώρα.Χωρίς να ομολογείται ρητορικά, de facto εγκαταλείπεται ο μεσαίος χώρος. Ο πλούτος που προσέφερε στο ΠΑΣΟΚ η εκσυγχρονιστική πτέρυγα δείχνει να έχει μπει στο ψυγείο, αν όχι να κόβεται ολοταχώς όπου και όσο κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Άρα λοιπόν κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε αύριο άλλη μια κυβέρνηση χωρίς ιδεολογικές και πολιτκές ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις, μια κυβέρνηση απογυμνωμένη από την πολυφωνία και εγκλωβισμένη στον αρχηγισμό. Κι όσο καλός κι αν μπορεί να αποδειχθεί ο αρχηγός, δεν παύει να είναι ένα πρόσωπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...Το πολιτικό μας σύστημα δε διαθέτει προφανώς γρήγορα αντανακλαστικά, ούτε και ευήκοα ώτα -δεν είναι αμιγής ''πασοκικό'' φαινόμενο η επικράτηση της αντίληψης αυτής σε ένα κόμμα. Το κακό είναι πως κωφεύοντας, ένα κόμμα εξουσίας διαμορφώνει και στουςψηφοφόρους του και γενικότερα στην κοινωνία ένα κλίμα του ''όπισθεν ολοταχώς''. Μανιχαϊστικά, στη λογική όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας που είπε και ο Μπους (θυμηθείτε το ''σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα'') και όπου η διαφορετική γνώμη -που θεσμικά μεταφράζεται σε ειλικρινώς κατά συνείδησιν ψήφο- αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως.Ας ελπίσουμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει καταρτίσει πρόγραμμα επαρκώς μελετημένο, σύγχρονο και σαφές. Αλλιώς το ''βλέποντας και κάνοντας'' που εν πολλοίς οδήγησε στην ανασφάλεια και αναποτελεσματικότητα της απολιτίκ διακυβέρνησης Καραμανλή θα είναι μονόδρομος, αφού δε μοιάζει να υπάρχει πρόσφορο πολιτκό έδαφος για να εκτυλιχθούν οι ζυμώσεις που θα οδηγούν στην επιλογή της εκάστοτε βέλτιστης απόφασης. Ένας σημιτικός θα μπορούσε να υπερθεματίσει και να μιλήσει για τις δυνάμεις της άρνησης που έχουν επικρατήσει σχεδόν απολύτως σε κομματικό επίπεδο, και να προσθέσει την κινδυνολογία της επιστροφής στη σκοτεινή δεκαετία του '80, με το Γεννηματά, τον Κουτσόγιωργα, το Λαλιώτη.Ας κρατήσουμε απλώς την αναπνοή μας. Και προτού σπεύσουμε να αντικαταστήσουμε το ώριμο με το εμφανιζόμενο ως νέο φρούτο, ας διαβάσουμε το πρόγραμμα και τα ψιλά γράμματά του. Ας σκεφτούμε επιτέλους ως λαός δυο φορές...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου