Μια προοδευτική φωνή λιγότερη

Οι περισσότεροι πολιτικοί άνδρες εγκαταλείπουν τη μάχη πριν ή μετά από μιαν ήττα. Για τον Αλέκο Παπαδόπουλο αυτό δεν ίσχυσε, μαζί με πλήθος άλλων αρνητικών κλισέ που χαρακτηρίζουν την πλειονότητα όσων μετέχουν στο δημόσιο βίο. Ανεξαρτήτως παράταξης με την οποίαν συντάσσεται κανείς, υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους αξίζει να σταθεί κανείς με θαυμασμό, αναγνωρίζοντας την εκπλήρωση της κυριότερης υπόσχεσης που θα έπρεπε να δίνει ένας πολιτικός αντί των διορισμών στους οποίους πλειοδότησαν πολλοί συνάδελφοί του: της προσφοράς.

Στην προκειμένη περίπτωση δε, η προσφορά είναι χειροπιαστή σε κάθε τομέα και θέση την οποία κλήθηκε να υπηρετήσει ο απερχόμενος βουλευτής, ξεκινώντας από τον Καποδίστρια. Τομή εξορθολογιστική και ''υπολογιστικά'' επώδυνη για εκείνον που επρόκειτο να την τολμήσει, τομή από τις λίγες που εντέλει διακίωσαν τη -συνήθως επιφανειακή ή/και συγκαλυμμένα συντηρητική- πολιτική του εκσυγχρονισμού. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως ο πολιτικός που θα την αποφάσιζε θα έβρισκε απέναντί του μια στρατιά από τέως πλέον κοινοτάρχες και δημάρχους του ίδιου του κόμματός του έτοιμους να τον κατασπαράξουν, για να μη μιλήσουμε για τον πάγιο μηδενισμό που ασκούν συνεπώς τα αντιπολιτευτικά (που αν έρθουν στα πράγματα σχεδιάζουν πάντοτε έναν ''Καποδίστρια 2'', κι ας μην τον τολμούν...).

Λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου καθοριστική η προσφορά του στο δημοσιονομικό τομέα, όπου απέφυγε τους αφορισμούς περί καμμένης γης αλλά συνέβαλε αποφασιστικά -και φυσικά στο μέτρο του (ελληνικώς) δυνατού- στον εξορθολογισμό των δαπανών και στη χάραξη της πολιτικής εισόδου στην ΟΝΕ. Δεν κατηγορήθηκε δε ποτέ για ''δημιουργική λογιστική'' όπως οι σύντροφοι και διάδοχοί του (και γενικώς οι διάδοχοί του).

Από τη θέση του υπουργού Υγείας, δεν έλυσε όλα τα προβλήματα του γραφειοκρατικού και δύσκαμπτου μηχανισμού που ονομάζεται ΕΣΥ, συνέβαλε όμως και πάλι στον εκσυγχρονισμό της υποδομής και κυρίως του συστήματος προμηθειών, διοίκησης και επιθεώρησής του.

Πέραν αυτών όμως, ο Αλέκος Παπαδόπυλος συνέβαλε με το λόγο του, τοσο από τα κυβερνητικά όσο και από τα αντιπολιτευτικά έδρανα. Χωρίς να παρασυρθεί ποτέ στο μονομανή λαλιωτισμό ή τη μετέπειτα ρητορική αλαζονεία που χαρακτήρισε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα όταν βρισκόταν στην εξουσία, επεδίωκε πάντοτε συναίνεση και χαμηλούς τόνους -τον θυμάστε ποτέ να αντιδικεί στα παράθυρα; Μετά την πτώση της κυβέρνησης Σημίτη το 2004, ήταν πρών με λόγο ουσιαστικό και καίριο στη Βουλή αλλά και στον Τύπο, χωρίς να αφορίζει ή να εστιάζει στις, βολικές για κάθε αξιωματική αντιπολίτευση, παραμέτρους της (α)διαφάνειας και της ακρίβειας.

Οι σχέσεις του άριστες με ουκ ολίγους εκπροσώπους διαφορετικών, συχνά και εκ διαμέτρου αντίθετων, πολιτικών χώρων. Ποτέ δεν κατηγορήθηκε για διαφθορά ή λαϊκισμό, ποτέ δεν προκάλεσε με τη συμπεριφορά του. Και είχε πάντοτε το θ'αρρος της γνώμης του.Ίσως στα αρχηγικά, προσωποπαγή κόμματα που έχουν καταλήξει να είναι τα κόμματα εξουσίας΄αυτό να ήταν και το πρόβλημα. Τώρα που το ΠαΣοΚ θα είναι ξανά στην εξουσία, με κυρίαρχη σε μεγάλο μέρος του ήδη τη γνώριμη καθεστωτική νοοτροπία, πιθανότατα ένας τέτοιος άνθρωπος θα καλούνταν να επιλέξει μεταξύ της ασυνέπειας και της σιωπής. Επέλεξε τη δεύτερη,που έχει ιδιαίτερη βαρύηττα τώρα που άλλοι ράβουν κοστούμια. Δε θα ήταν ποτέ ένας από εκείνους, δεν καταδέχθηκε να ψιθυρίσει καν το ''ανθ'ημών ο κ. Γουλιμής'' στην περίπτωση που θα έμενε εκτός κυβερνήσεως (κάτι μου λέει πως θα έχουμε κυρία αντί για κύριο Γουλιμή...). Δεν ήταν ερωτευμένος με την καρέκλα του, ούτε και πρόθυμος να μετατραπεί σε θορυβώδη αντάρτη ενός πιθανού εσωκομματικού ''ρεύματος''.
Έχουμε συνηθίσει να αναδεικνύουμε πολιτκούς που δεν τους αντέχουμε, υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις όσων -δικαίως- δε μας αντέχουν. Ας ελπίσουμε να λάβουμε το μήνυμα, εμείς και το πολιτικό μας σύστημα (και πάλι εμείς δηλαδή) προτού να είναι αργά -αν δεν είναι ήδη...