Τι Πρόεδρος μας χρειάζεται

Το μεν ΠΑΣΟΚ, μεσούσης της θητείας του κ. Καρολου Παπούλια στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, προεξοφλεί πως κατά τη λήξη της θα πάει σε εκλογές τύποις για την ανάδειξη του διαδόχου του, ουσία για ''να βγει από το αδιέξοδο η χώρα'', καθώς δηλώνει a priori πως σκοπεύει να τον επανεκλέξει. Η δε Νέα Δημοκρατία μιλά για ασέβεια προς το θεσμό, του οποίου τονίζει τη συμβολική σημασία, και μικροκοματικές σκοπιμότητες. Το ΠΑΣΟΚ δια στελεχών του εγκαλεί συνταγματολόγο, που διετύπωσε ως εδικαιούτο -και ως όφειλε- τη νομική του άποψη επί του θέματος για συνωμοσία. Η Νέα Δημοκρατία γαντζώνεται από την άποψη αυτήν και με άλλα λόγια κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ για εκείνο που την κατηγορούσε προ μηνών, με το κλείσιμο της Βουλής, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: θεσμική εκτροπή.Υπερευαίσθητα και τα δύο κόμματα εξουσίας μας στη χαλαρή ερμηνεία και την ελαστικοποίηση του Συντάγματος -όταν βεβαίως γίνονται από τους άλλους. Τι αλλάζει; Μηδέν εις το πηλίκον. Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος πως εάν αυτές οι πρόωρες εκλογές εντέλει γίνουν και κατά τις αναχθείσες σε Ευαγγέλιο δημοσκοπήσεις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, θα έχουμε ακριβώς τα ίδια. Όπως ένας άλλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον οποίον αμφότερα τα κόμματα κακομεταχειρίζονται ιστορικά στο έπακρον αυτές τις μέρες, ''η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο''! Επί του συγκεκριμένου ζητήματος πάντως, προσωπική μου άποψη είναι πως η κίνηση την οποίαν έχει εξαγγείλει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι δα και πραξικοπηματική. Ο συντακτικός νομοθέτης αφήνει ανοικτό το παραθυράκι για τέτοιου είδους ''ευκαιρίες'' δημοσκοπικής επιβεβαίωσης και αταβιστικού χειρισμού των θεσμών για την ανέλιξη ενός κόμματος στην εξουσία, οπότε με μαθηματική ακρίβεια και χάρις στην πλούσια πολιτική πρακτική της ερμηνείας -εδώ εμφανίζεται η απούσα σε άλλους τομείς συνέπεια, συνέχεια και ομόνοια στη λειτουργία του κράτους- με μαθηματική ακρίβεια θα βρισκόταν ένας πολιτικός για να εισέλθει μέσω αυτού στο Μαξίμου. Δεν πρέπει άλλωστε να εξαντλούμε την αυστηρότητά μας έναντι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ: αν δεν το κάνει και ως τις επόμενες εκλογές τα δημοσκοπικά data έχουν γυρίσει κατά του οι -πιστοί σα μαριονέτες σήμερα- παπανδρεϊκοί θα τον ρίξουν χωρίς δεύτερη σκέψη, πολλοί θα αρχίσουν τις παρομοιωσεις με τον Έβερτ και οι νεοδημοκράτες οπαδοί, σαν άλλοι φαν ποδοσφαιρικής ομάδας, θα ξεχυθούν στο Σύνταγμα αλαλάζοντας: ''οταν οι άλλοι θ'αλλάζουν αρχηγό, εμείς θα σε φωνάζουμε ξανά πρωθυπουργό''.Τέτοιοι είμαστε, τέτοια αντίληψη έχει η καημένη ελληνική κοινωνία που οι πολιτικοί της την κοροϊδεύουν (όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου), τέτοιο και το πολιτκό μας σύστημα. Ακριβώς εκείνο που μας αξίζει. Στοιχηματίζω λοιπόν πως εξ αφορμής της εκλογής ΠτΔ η Βουλή θα διαλυθεί, για να εκφραστεί για άλλη μια φορά ο κυρίαρχος λαός μας. Δε βλέπω πόσος εκδημοκρατισμός έχει επέλθει από τις τόσο συχνές εκφράσεις του, αλλά μάλλον επειδή είμαι μίζερος και κυνικός. Οι εκλογές του 2007 φερ'ειπείν, μας έδωσαν την ευκαιρία να απαλλαγούμε από τη Μαριέττα Γιαννάκου, να ακούσουμε από επίσημα χείλη θεωρίες όπως της ''ασύμμετρης απειλής'' (να κάνουμε εκλογές συχνότερα, μπας και μάθουμε και για τους εξωγήινους που, είναι φανερό πλέον, μας πολεμούν), να κινηθούν οι διαδικασίες στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ανελιχθεί ο κ. Τσίπρας για να πάει στην περυσινή και τελευταία δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας με τζιν ώστε να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στα πάνελ των μεσημεριανάδικων (με τα γνωστά για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσματα). Μας έδωσαν την απόλαυση περισσότερου Τατούλη, Μανώλη και μπουμπούκου στις τηλεοράσεις, μας έδωσαν τη χαρά της γιγάντιας αποχής στις επόμενες ευρωεκλογές (ιδού μια νέα άποψη: πολλοί απείχαν γιατί η δημοκρατική έκφραση από θεσμός έχει μετατραπεί, με τις εκλογές κάθε τέρμηνο και τις έρευνες-δημοσκοπήσεις κάθε λεπτό, σε κάτι σαν τις ψηφοφορίες στα ριάλιτι που κούρασαν και τώρα είναι της μόδας οι κριτικές επιτροπές).Σε όλο αυτό το σκηνικό, πιστεύω πως ένας πρόεδρος χρειάζεται -και τώρα σοβαρολογώ: εκείνος που θα ασκήσει -και όχι καταχρηστικά, αλλά ακριβώς κατά το πνεύμα και το γράμμα του άρθρου 35.2 του Συντάγματος- την αρμοδιότητα της αναπομπής ψηφισμένου νομοσχεδίου. Μπορεί να μοιάζει ακραίο, αλλά δε βλέπω να απομένει και τίποτε άλλο προς την πραγματική υπεράσπιση των θεσμών. Αφού θα έχει νομιμοποοιηθεί με γενικές εκλογές, ο ΠτΔ θα έχει το πρόσθετο δικαίωμα να το πράξει. Θα οφείλει ίσως να το πράξει, και μάλιστα όχι άπαξ αλλά κάθε φορά που το νομοσχέδιο θα έχει ψηφιστεί κατόπιν ηγετικών πιέσεων, με υποψίες νοθείας ή άλλης παρατυπίας στη διαδικασία ψήφισης ή θα περιέχει φωτογραφικές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής προς βόλεμα ημετέρων ή ισχυρών παραγόντων και παικτών.Την επόμενη μέρα βεβαίως θα υπάρξει σάλος. Αυτοί ακριβώς οι παράγοντες, η κυβέρνηση, οι πάντες ενδεχομένως θα σπεύσουν να μιλήσουν για κατάχρηση δικαιώματος, για θεσμική εκτροπή, για το ότι η διάταξη δεν έχει εφαρμοστεί από κανέναν κι αυτό συνιστά έθιμο (όπως όμως μάθαμε στο πρώτο έτος της Νομικής, το έθιμο ουδέποτε καταργεί νόμο, και ειδικά το Σύνταγμα -ασχέτως τι ισχυρίζνται ''στελέχη'' που θεωρούν το εθνικό συμφέρον όπως το ερμηνεύουν ανώτερο του Συντάγματος). Τέτοιος Πρόεδρος μας χρειάζεται. Η κατάργηση μιας δεξίωσης, κίνηση συμβολική, τι μπορεί να πεί σε μια κοινωνία της οποίας τα σύμβολα είναι ούτως ή άλλως νεκρά;