Η σύλληψη Χριστοφοράκου στη Βαυαρία, που επανέφερε στο προσκήνιο την υπίθεση της Siemens αλλά και γενικότερα το ζήτημα του πολιτικού χρήματος και της διακίνησής του στη χώρα μας, αποτελεί την πρώτης τάξεως ευκαιρία για θεσμική επανεκκίνηση, για την υιοθέτηση και εφαρμογή μιας σειράς εξυγιαντικών πολιτικών, διαρθρωτικών αλλαγών και εκσυγχρονιστικών τομών.Για την ώρα δεδομένη πρέπει να θεωρείται η λήθη που το ίδιο το πολιτικό σύστημα αυτοαμυνόμενο θα επιβάλλει -και οφείλει ηθικώς να επιβάλλει- στην εν λόγω υπόθεση. Το ισχύον καθεστώς, ουτοπικό και υποκριτικό, ορίζει τον κρατικό προϋπολογισμό ως κύρια πηγή χρηματοδότησης τόσο των κομμάτων όσο και των μηχανισμών του, ενώ επί της ουσίας αγνοεί τους ίδιους τους υποψήφιους βουλευτές στο φλέγον ζήτημα της εξασφάλισης των αναγκαίων για την προεκλογική εκσταρτεία τους πόρων. Τα κρατικά χρήματα δεν επαρκούν, ενώ ακόμη και αν διπλασιάζονταν πάλι αναπόφευκτα θα εμφανίζονταν ''ατασθαλείες'' λόγω του ανταγωνιστικού χαρακτήρα που κάθε εκλογική αναμέτρηση εμπεριέχει (ως οφείλει).Πέραν πάσης αμφιβολίας το γεγονός πως μια μεγάλη πολυεθνική επιχείρηση, όπως η Siemens, είναι και παράνομο και ανήθικο να χρηματοδοτεί τα δύο μεγάλα κόμματα -και μάλιστα από κοινού- με σκοπούμενο αντάλλαγμα τη σύναψη συμβάσεων με το κράτος και τις επιχειρήσεις του. Πέραν πάσης αμφιβολίας εξίσου όμως το συμπέρασμα πως η κάθαρση δε θα επέλθει με το κυνήγι μαγισσών.Ο κ. Πάγκαλος τόλμησε δημοσίως να πει εκείνο που όλοι οι συνάδελφοί του γνωρίζουν και οι περισσότεροι εξ ημών των πολιτών τουλάχιστον οφείλουμε να υποψιαζόμαστε: υπάρχουν επιχειρηματίες-φίλοι κομμάτων ή/και μεμονωμένων υποψηφίων που δίνουν τον οβολό τους. Προσωπικά προσθέτω: πού το μεμπτόν, κατ'αρχήν; Έχει τύχει οι περισσότεροι να γνωρίζουμε για πλούσιους κατά κανόνα ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν σκόπιμο να ενισχύσουν το τάδε ή το δείνα κόμμα αναλόγως των πεποιθήσεων και των -καλώς νοούμενων- συμφερόντων τους, όχι των στενά ατομικών (όπως η σύναψη μιας σύμβασης μετά προμήθειας) αλλά των κοινωνικών όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται. Και δεν εξαιρούνται φυσικά από τις αντιλήψεις τους τα κόμματα ακόμη και της άκρας Αριστεράς.Με αυτά τα δεδομένα, έχουν ωριμάσει κατά την εκτίμησή μου οι συνθήκες για την απαλειφή ή έστω τη συνεπικουρική της ιδιωτικής κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων. Το πλαίσιο μπορεί να υπάρξει, είναι εκείνο που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία και προβλέπει τη δημοσίευση των χρηματοδοτών του εκάστοτε κόμματος και υποψηφίου, ώστε να μπορούν να ελεγθούν τυχόν ''υπόγειες σχέσεις'' και ''ανταλλάγματα''. Και σε όσους σπεύδουν να προεξοφλήσουν τη ''χειραγώγηση της πολιτικής ζωής από τους επιχειρηματίες'' μπορεί εύκολα να αντιταχθεί το παράδειγμα του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ρητορικά -και αμα τη εκλογή του και έμπρακτα- αντιπαρήλθε ακριβώς τα συμφέροντά τους και επέλεξε να μεταβάλει τη δημοσιονομική πολιτκή των ΗΠΑ (καλή ή κακή η στροφή Ομπάμα, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα).Εφ'όσον όμως για την ανακίνηση ενός τέτοιου ζητήματος απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση, για την οποία πρέπει να περιμένουμε ως το 2013, εκείνο που προέχει είναι η κεντρική ανάδειξη του ζητήματος στην κυβερνητική agenda. Και ο συνδυασμός με τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο δημοσιονομικό πεδίο. Ως εκφράζουσα την κεντροδεξιά παράταξη, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να καταδείξει στους πολίτες την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ μεγάλου κράτους και διαφθοράς. Όταν οι εκλεγμένοι έχουν το ρόλο του διανεμητή του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος του πλούτου, αλλά ταυτόχρονα έχουν ανάγκη τους ιδιώτες για να εκλεγούν, μοιραία και αναπόφευκτα η διαφθορά γεννάται και βασιλεύει. Κρατικός πατερναλισμός και συναλλαγή, δύο όψεις του ίδιου νομίχματος. Πρέπει λοιπόν, με αυτό το όπλο στη φαρέτρα της, να τολμήσει τον περιορισμό της σπατάλης και του γιγάντιου κράτους, τις διαρθρωτικές αλλαγές στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής και στους θεσμούς. Μπορεί η οδός αυτή να μοιάζει πολύ πιο δύσβατη από εκείνη της παροχολογίας και τής διαχείρισης ρουσφετολογικών προσλήψεων και διανομών, αλλά είναι επιβεβλημένη την ώρα που τελειώνουν και το χρήμα, και οι αυταπάτες, και ο πολιτικός χρόνος. Και είναι η μοναδική για τη διαφυγή ακριβώς από τη φθοροποιό σκανδαλολογία, για τη διάσωση της όποιας υστεροφημίας αυτής της νέας διακυβέρνησης. Ακόμη και φωνές από το χώρο της κεντροαριστεράς επισημαίνουν την παρακμή στην οποία νομοτελειακά οδηγούν ο άλογος δανεισμός και τα ογκώδη ελλείματα. Ιδίως εξαιτίας της κρίσης την οποία διανύουμε, η οδός αυτή είναι μονόδρομος και ιστορικό χρέος για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση συλλογικά, αλλά και για την ίδια τη χώρα. Εάν έτι μία φορά επικρατήσουν οι σειρήνες της επικοινωνίας και του λαϊκισμού, το μέλλον προβλέπεται ερεβώδες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου