Σε μιαν εναγώνια προσπάθεια να ξεφύγω από την καταδυναστεύουσα το εγώ μου πολιτική δικονομία (βοηθάει σ'αυτό κι ένα μπουκάλι κρασί που έχω πιει), δηλώνω μετά παρρησίας τη χαρά μου για τον εφετινό Δεκέμβρη και τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκειά του στην Αθήνα -εννοώ τις διαδηλώσεις και τα επεισόδια.Εν πρώτοις ξεκαθαρίζω -γνωρίζοντας ξεκάθαρα πως αύριο θα κληθώ σε απολογία για τις θέσεις μου αυτές από κάθε ''ομοϊδεάτη''- πως είμαι δεξιός, αλλά βαθιά (θέλω να πιστεύω) δημοκράτης. Δεν πιστεύω ούτε στη βία, ούτε στην επανάσταση, ούτε σε μηδενισμούς τύπου ''μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι''. Δεν πιστεύω στην ταξική σύγκρουση/πάλη, δεν πιστεύω σε μικροαστικούς διαχωρισμούς τύπου ''λαός και Κολωνάκι'' (ή όπως θέλουν να το ονομάζουν οι απανταχού καλλιεργητές των συγκρούσεων).Εξ ου και δεν κατέβηκα -ούτε και θα κατέβαινα ποτέ- σε οιανδήποτε τέτοιου είδους εξέγερση: απλώς, όπως μου συμβαίνει και με το χριστιανισμό, δεν την πιστεύω. Ούτε είμαι κάποιος ''αντικοφορμιστής'': προς το παρόν (και ελπίζω εις το διηνεκές) είμαι ένας βολεμένος του συστήματος -εντούτοις δεν αποδέχομαι κανέναν εκ των δύο όρων, απλώς τους χρησιμοποιώ κατά σύμβασιν για να καταστήσω τη θέση μου κατανοητή- που μόνο να χάσει θα είχε από τέτοιου είδους εξεγέρσεις.Πιστεύω όμως στο δικαίωμα της ζωής. Και σε διάλογό μου, τα χαράματα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, επικρότησα τις κινητοποιήσεις που ως τότε αγνοούσα (το εν λόγω βράδυ ήμουν σε ''κοσμική πρεμιέρα''). Δεν ανέχομαι καμία 17 Νοέμβρη η οποία στο όνομα οποιασδήποτε ''αξίας'' ή οποιουδήποτε ''πολιτικού στόχου'' δολοφονεί κάποιον με οικογένεια/παιδιά. Παρομοίως, και πολύ περισσότερο, δεν ανέχομαι κανένα όργανο του κράτους να δολοφονεί παιδιά. Όχι, δε φταίνε οι καταστηματάρχες φυσικά. Ναι, είναι καθάρματα οι πολιτικοί που έσπευσαν να υποθάλψουν/να καταδικάσουν τις καταστροφές (μαζί τους και τις διαδηλώσεις;) προς άγραν ψήφων. Στο όνομα του Δεκέμβρη χτίστηκαν θρύλοι επιρροής αριστεριστών, όπως και η άνοδος της ακροδεξιάς -στο όνομα του Δεκέμβρη χτίστηκε η νέα, απεχθής εξίσου με την παλαιά, τρομοκρατία. Στο όνομα του Δεκέμβρη επανήλθε το δόγμα ''νόμος και τάξη'' και μαζί του πολιτικά πρόσωπα εκδιωγμένα λόγω της θρυλούμενης συναλλαγής του με μεγαλοπαράγοντες -ενώ τώρα θρυλείται η συναλλαγή τους με κακοποιούς.Κι όμως, το Δεκέμβρη χάρηκα.. Γιατί η βία φυσικά δεν είναι θεμιτή. Χρησιμοποιήθηκε όμως προς προάσπισιν του -κατάλοιπου του εμφυλίου και της χούντας- άρθρου 16. Χρησιμοποιήθηκε κατά της δημοκρατίας από τους τρομοκράτες και βανδάλους κάθε λογής, χρησιμοποιήθηκε κατά της ζωής από ένα ''όργανο της τάξης''...Και τελικά χρησιμοποιήθηκε υπέρ όλων αυτών. Ξαναλέω, δε θα ασκούσα ποτέ βία. Και πιστεύω πως δεν πρέπει ποτέ να ασκηθεί ξανά. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά όμως που δε με φόβισε, η πρώτη και η τελευταία φορά που αισθανόμουν πως ως έναν βαθμό είχαν δίκιο όσοι την ασκούσαν.Την ημέρα της κορύφωσης των επεισοδίων είχα εγκλωβιστεί σε σπίτι φίλης πίσω από το Μέγαρο Μαξίμου. Τρομαγμένος ως ευρισκόμενος -χωροταξικά και πολιτικά- στη ''μεριά των αστών'' κατά των οποίων εστρέφετο η εξέγερση. Ταυτοχρόνως όμως πανηγύριζα -πανηγύριζα επειδή ήξερα ενδόμυχα πως χάρις στην ευρωπαϊκή ένωση και στη δημοκρατική κυβέρνηση (ανίκανη σε πολλούς άλλους τομείς φυσικά) αποκλειόταν να επέμβει ο σταρτός. Αποκλειόταν να καεί το Κοινοβούλιο, αποκλειόταν η γενίκευση της βίας και των ταραχών.Ταυτοχρόνως, αποδεικνυόταν η ανικανότητα πλείστων να χειριστούν ισορροπίες λεπτές, να αποδείξουν πως αξίζουν να ονομάζονται πολίτες και άρχοντες αντιστοίχως. Μια πάλη για διαφυγή ήταν ο Δεκέμβρης και μόνον αυτό, όλα τ'άλλα είναι βολικά καπελώματα και αφορισμοί. Συμμετείχαν -λένε οι ''έρευνες''- κυρίως παιδιά των βορείων προαστίων, οι τότε πρωτίστως πληγέντες δηλαδή από την κρίση. Κι αυτό φέρνει ελπίδα ισότητας: οι υπόλοιποι ξέρουν να αγωνίζονται πιο ήπια κι αποτελεσματικά και ταυτόχρονα οι νέοι της ελίτ δεν πρόκειται να δεχτούν καμία περαιτέρω υποτίμηση της νοημοσύνης τους.Αύριο περιμένω να δω σχόλια που θα τα αναιρούν όλα αυτά, στην ψυχή μου όμως ως φιλελευθέρου το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Είναι πολλοί εκείνοι που αγωνίζονται για την ανατροπή και την πρόοδο, αριστερά και δεξιά. Όσο καταστροφική και ατυχής κι αν είναι η βία ως μέσον, η βούληση φυγής κατεγράφη για πρώτη φορά. Διανύουμε φάση συντηρητικοποίησης ως αντίδρασης, ανέβηκαν μόνον το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ. Μοιραία -ελπίζω- θα επέλθει η συνειδητοποίηση: θεμιτό και ευκταίο μέσον ανατροπής είναι η ψήφος, η πολιτικοποίηση για μια διαφοροποίηση και μια πρόοδο στο πολιτικό σύστημα και τον ίδιο το χώρο καθενός (προσωπικά με απασχολεί η πρόοδος στην ίδια τη Δεξιά). Ίσως να ακούγεται ουτοπική η θέση τούτη την ώρα που κυριαρχούν φωνές οι οποίες διαλαλούν απλώς ''η βία φέρνει βία''. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία: η βία θα θεμελιώσει την ειρήνη..Κι ας φωνασκούν Καρατζαφέρης-Αλαβάνος...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου