Δεν είναι αμιγώς ελληνικό φαινόμενο το να ψηφίζουν οι πολίτες με εθνικά κριτήρια στις Ευρωεκλογές -αφού τα κόμματα είναι τα ίδια, πολλές φορές ίδια είναι και η ψήφος: να στείλουμε ένα ''μήνυμα'' όπως λένε και τα ΜΜΕ στους κυβερνώντες ή και τους αντιπολιτευόμενους. Εξ ου και η μεγάλη αποχή: αφού πάμε για να κρίνουμε την κυβέρνηση (ή τουλάχιστον: ακόμη κι αν δεν πάμε γι'αυτό, όλοι έτσι θα ερμηνεύσουν την ψήφο μας) οι Ευρωεκλογές καθίστανται εκλογική ανμέτρηση δευτερεύουσας σπουδαιότητας. Στην Ελλάδα όμως η κατάσταση κινείται εντελώς αλλού, σε μια ατμόσφαιρα γαλατικού χωριού οπαδών του ΠΑΣΟΚ που σπεύδουν να φωνάξουν ''να'τος ο πρωθυπουργός'', νεοδημοκρατών που φαίνονται έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών του 1997 (ή και του 1993) λες και αυτό ειναι το εσωτερικό μήνυμα της αποχής, πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ που ενόψει καθίζησης (κατά τη γνώμη μου εξαιτίας ακριβώς της μονοφωνίας και της πρόσφατης άρνησης του ευρωπαϊκού δρόμου) θυμούνται την ενότητα της Αριστεράς, εκπροσώπων του ΚΚΕ που μας καλούν σε ''τιμωρία του ευρωμονόδρομου'' ο οποίος μόνο για το προπατορικό αμάρτημα που δε φταίει...Οι τελευταίοι έχουν μία ποιοτική διαφορά: είναι οι μόνοι, που έστω και δια της πλήρους αρνήσεως, επιχειρούν να θέσουν στην agenda τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Φωνές βοώντος βεβαίως, αφ'ενός διότι οι περισσότεροι τασσόμεθα υπέρ της Ευρώπης και αφ'ετέρου διότι εν μέρει και οι ίδιοι ''προσαρμόζουν'' επικοινωνιακά τις θέσεις τους στο target group των πολιτών-τηλεθεατών στους οποίους απευθύνονται, σε αντιστοιχία με τους κ. Καρατζαφεέρη και Παπαθεμελή οι οποίοι αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ως διεθνές βήμα για τα ''εθνικά μας δίκαια''...Η Φωκίδα, όπου ψηφίζω, δε γνωρίζω κατά πόσον έχει ευρωπαϊκή συνείδηση. Ξεχασμένος νομός της χώρας, ως μέτρο σύγκρισης έχει την Ευρυτανία ή τη Φθιώτιδα, το πολύ την Αθήνα, και η μοναδική ορατή στους κατοίκους της σύνδεση με τις Βρυξέλλες είναι η χρήση του ευρώ στις συναλλαγές... Από τα λίγα μπλε σημεία του χθεσινού χάρτη, δε νομίζω πως συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τις απόψεις της κας Μ. Γιαννάκου για επιστροφή στην Ευρώπη και απόρριψη του διακυβερνητισμού (πόσοι άραγε γνωρίζουν τι θα πει αυτή η λέξη στη Φωκίδα;). Αντιστοίχως, όσοι ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ήταν επειδή απορρίπτουν την κυβέρνηση κι όχι γιατί επιδοκιμάζουν τους ευρωσοσιαλιστές, οι περισσότεροι εκ των ψηφοφόρων του ΚΚΕ ήταν όσοι είχαν παππούδες που πέθαναν στο Δίστομο κοκ. Ακόμη και το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό έχει εκεί άλλους όρους. Περισσότερο παράγει ελιές παρά βαμβάκι, οπότε και οι επιδοτήσεις πολύ λίγο υπενθυμίζουν την παρουσία της στον ευρωπαϊκό χάρτη...Ακέραιη την ευθύνη φέρει κατά την προσωπική μου εκτίμηση το πολιτικό μας σύστημα. Σε όλες τις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις, αναλίσκεται στίς καθιερωμένες μεθόδους της εσωτερικής πόλωσης -για κακή τους τύχη όμως, όπως φάνηκε και χθες, οι μέθοδοι αυτές ξόφλησαν. Ιδίως βεβαίως οι κυβερνήσεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να ''επικοινωνήσουν'' το ευρωπαϊκό όραμα στους πολίτες παρά για να το καπηλευτούν. ''Πετύχαμε τη χ επιδότηση'', ''πετύχαμε τη συγχρηματοδότηση της Αττικής Οδού από το ΚΠΣ'' κοκ, με μοναδικό στόχο την ψηφοθηρία. Έτσι, μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού και ιδίως σε περιοχές όπως η Φωκίδα, όπου ούτε Αττική Οδός υπάρχει ούτε επιδοτήσεις όχι μόνο δεν ενστερνίζονται το ευρωπαϊκό όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (κι ας είναι ''κάστρα'' της Νέας Δημοκρατίας) αλλά ούτε καν το απορρίπτουν, όπως θα επιθυμούσε το ΚΚΕ. Πολύ απλά, δεν τους αφορά...Οψίμως, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ -προκειμένου μάλλον η ηγεσία του να εξοβελίσει τους ανανεωτικούς παρά λόγω πραγματικών ιδεολογικών ζυμώσεων- έπαψε να θέτει ζητήματα ευρωπαϊκότητας, παρά μόνο στο πλαίσιο του ''αντικαπιταλιστικού μηνύματος'' . Προστέθηκε λοιπόν στο δικομματισμό, που ρητορικά είναι φιλοευρωπαϊκός αλλά πρακτικά πολύ σπανίως μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει τα γιατί και τα πως. Να πως καλλιεργείται το κλίμα της αποχής, από την άγνοια. Έχουμε την ιδέα ενός αόρατου διευθυντηρίου, που κάπως/κάπου/αποσπασματικά πατάει ένα κουμπί και αλλάζει τη ζωή μας, άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο. Το ότι εμείς ορίζουμε, συνδιαμορφώνουμε και κατευθύνουμε αυτό το ''διευθυντήριο'' πολύ λίγο το συνειδητοποιούμε. Εθνική φοβία ο κίνδυνος της επιτήρησης, εθνικός πόθος τα ΚΠΣ... Χωρίς όμως καμία αίσθηση κοινότητας, όπου είμαστε μέλη με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται πως εμείς θα επιτηρούμε τον εαυτό μας, εμείς θα αποφασίσουμε που και πως δίνονται τα κοινοτικά χρήματα... Το πολιτικό σύστημα προ των ευθυνών του...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου