Τίς πταίει;

Διαβάζουμε στο ''Βήμα'' και την ''Καθημερινή'' ότι η κα Μπακογιάννη αμφισβητείται εσωκομματικά και αναμένεται να θυσιαστεί προσεχώς ως άλλη Ιφιγένεια της ΝΔ. Δε θα μας προξενήσει κατάπληξη, έχουν προηγηθεί τόσοι και τόσοι, με πρώτη την επανακάμψασα και οδεύουσα προς τις Βρυξέλλες κα Γιαννάκου, τον κ. Αλογοσκούφη στον οποίο ποτέ δεν επετράπη να εφαρμόσει μια πραγματικά φιλελεύθερη πολιτική (όχι πως κι ο ίδιος ''καιγόταν'' εδώ που τα λέμε), τον κ. Ρουσόπουλο που ως υπουργός... Επικρατείας (σσ: Τύπου) χρεώθηκε το Βατοπαίδι, τον κ. Βουλγαράκη της ηθικής και της νομιμότητας (ο άνθρωπος απλά είπε δημοσίως πράγματα γνωστά, μην πω αυτονόητα, στον πρωθυπουργό), τον κ. Δούκα που κι αυτός ονειρευόταν λίγο κρατικό εξορθολογισμό αλλά αρκήστηκε στα οικογενειακά στηρίγματα και τη συμμετοχή στις ανταλλαγές, τον κ. Τσιτουρίδη που η προσφορά του στην παράταξη συνοψίζεται στη συμμετοχή του στους ''λοχαγούς'' και την ανάδειξη του αρχηγού κ.ά.Για όλους κάτι ακούστηκε, ολονών η συμπεριφορά δυσαρέστησε για κάτι. Όλοι ανεξαιρέτως πλήρωσαν τη στάση τους σε κάποιο περισσότερο ή λιγότερο κρίσιμο ζήτημα που πλήγωσε την κοινωνία και την παράταξη. Τη στάση τους όμως άραγε; Ή μήπως την κεντρική στάση της κυβερνήσεως; Για μένα και τα δύο. Η ανάδειξή τους στο κυβερνητικό σχήμα ήταν προφανώς επιλογή Καραμανλή, εξίσου όμως ήταν επιλογή Καραμανλή και η ακολουθούμενη από καθέναν από αυτούς πολιτική. Όλοι τους περισσότερο ή λιγότερο ''βαρόνοι'' και ''παράγοντες'' του κόμματος, της ''μεγάλης και ενιαίας παράταξης'' κάποτε ή ακόμη και σήμερα. Όλοι τους, ένας ένας, προ των ευθυνών τους. Αργά ή γρήγορα. Των ευθυνών τους όχι τόσο για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, αλλά γιατί δε μίλησαν. Δε μίλησαν ποτέ με αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλον, προσηλωμένοι στη λατρεία ενός αμήχανου αρχηγού. Τα πάντα για μισή μονάδα καταλληλότητας, για να μην έρθει το ''κακό ΠΑΣΟΚ'' και ''μας πάρει τις καρέκλες''. Κυβέρνηση των δημοσκοπήσεων, πόση συσπείρωση έχουμε σήμερα; Ποιος θα γκρεμιστεί για να ικανοποιήσει τον αιμοδιψή πολίτη-τηλεθεατή;Πρώτη απ'όλους η κα Μπακογιάννη. Θεωρείται δελφίνη -γιατί άραγε; Επειδή είναι πρωθυπουργού ή επειδή ασκεί καλή εξωτερική πολιτική; Και τα δύο, κυρίως όμως επειδή ποτέ δε διαφοροποιήθηκε από τη γραμμή, όπως και οι προαναφερθέντες συνάδελφοί της. Είναι αυτό που εύστοχα γράφει ο Π. Μανδραβέλης για τη ''μούγκα στη στρούγγα'' που επικρατεί στα δύο μεγάλα κόμματα -ιδίως στη ΝΔ. Οι δελφίνοι σ'αυτό το κόμμα είναι πάντοτε όσοι τα έχουν καλά με τον αρχηγό του -κάποτε ο κ.Αλογοσκούφης και ο κ. Βουλγαράκης, σήμερα η κα Μπακογιάννη και ο κ. Σαμαράς. Στην πρώτη αστοχία βεβαίως το όνομά τους αμέσως θα σβήσει από τη λίστα, με τον ίδιο τρόπο που στην πρώτη διαφοροποίηση θα λιθοβοληθούν από τους ''συνεργάτες και συναδέλφους τους'', όλοι τους στρατιώτες της παράταξης.Μιας παράταξης όμως χωρίς διακύβευμα, χωρίς στόχο πολιτικό. Που πήγε η ξεχασμένη ''επανίδρυση του κράτους''; Στα εξίσου αναποτελεσματικά ''δικά μας παιδιά''. Η μεταρρύθμιση στην Παιδεία; Σ'έναν διάλογο που ξεκινά πέντε συναπτά έτη μετά την έναρξη της ''νέας διακυβέρνησης''. Ο εξορθολογισμός στην Υγεία; Στην καταστροφική διόγκωση των ελλειμάτων της. Η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού; Σε μια πολιτική και αντιλαϊκή και ημιμέτρων. Η ενίσχυση του κύρους της Δικαιοσύνης; Στα χαλασμένα φωτοτυπικά, το ''αμελλητί'' κλείσιμο της Βουλής. Η αναθεώρηση του Συντάγματος; Στο video της νοθείας και την εξυπηρέτηση των ίδιων των πολιτικών με την κατάργηση του ασυμβιβάστου. Το ταμείο κατά της φτώχειας; Στο ένα εκατομμύριο του κ. Καρατζαφέρη -άλλη είδηση που να αφορά το ταμείο δεν έχουμε ακούσει. Τα δημόσια έργα; Στις προεκλογικές κορδέλες τμημάτων οδών που ξεκίνησαν επί ΠΑΣΟΚ για να μην ξεχνιόμαστε. Η σύγκρουση με τα συμφέροντα; Στο θάψιμο των υποκλοπών, στο Βατοπαίδι, στον και διεθνώς γνωστό ως παρωδία νόμο περί βασικού μετόχου. Όλα δηλαδή στον κάλαθο των αχρήστων.Δεν ξέρω γιατί μπήκε στην πολιτική ο κ. Καραμανλής. Μάλλον για να συνεχίσει την παράδοση του θείου του, την οποίαν όμως σε όλα τα μέτωπα απλώς ευτέλισε. Ο πρώτος Κωνσταντίνος Καραμανλής κάτι άφησε πίσω του, άφησε πίσω του Σύνταγμα, δημόσια έργα, ευρωπαϊκό όραμα, υπεύθυνη δημοσιονομική δφιαχείριση. Συγκρούστηκε ουκ ολίγες φορές με την κοινωνία, αλλά εφάρμοσε πολιτική. Και πάντοτε ανεχόταν την αμφισβήτηση και τη διαφορετική φωνή -ακριβώς επειδή δεν είχε να τη φοβηθεί γιατί είχε δική του ισχυρότερη -αντιπροτάσεις και τοποθετήσεις, καλό ή κακό σχέδιο και όχι ''δυσαρέσκεια'', ''ενόχληση'', ''δυσφορία'', ''κούραση''.Αν σκανδαλολογούμε σήμερα, είναι πολιτική επιλογή Καραμανλή. Η ναυαρχίδα του κεντροδεξιού Τύπου γράφει ευθέως πως η Siemens ''πάγωνε'' τόσα χρόνια για να ανοίξει προ των ευρωεκλογών. Γιατί αλλιώς; Τι θα μας έλεγε ο κ. Καραμανλής για την οικονομία; Τι για το περιβάλλον; Τι για την Ευρώπη; Τίποτε. Δεν έχει να μας πει απολύτως τίποτε. Το 2004 εξελέγη με σημαία τη διαφάνεια -σήμερα ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα της δεκαετίας του '90 μόνο και μόνο για να μην πιάσουμε τα σημερινά. Το 2007 χωρίς πρόγραμμα -οι ''μεταρρυθμίσεις'' ήταν με ορίζοντα οκταετίας, λέει. Ο χρόνος περνάει, δεν ξέρω αν τελικά θα την πιάσει την οκταετία ή όχι, οι μεταρρυθμίσεις πάντως όνειρο θερινής νυκτός παραμένουν... Και ο κ. Μητσοτάκης είχε εκλεγεί με σημαία την ''κάθαρση'' (και το πλήρωσε), τότε όμως το σκάνδαλο ήταν κάτι πρωτοφανές, σήμερα είναι καθημερινότητα. Εξάλλου οι 152 τότε δεν αναδείχθηκαν με μπόνους 40 εδρών, πολιτική (που από τους περισσότερους, έστω, κρίνεται ως κακή) ασκήθηκε, αντίθετη άποψη μέσα στην παράταξη υπήρχε, το κόμμα είχε πάρει 46%. Ο κ. Έβερτ δεν εξελέγη πρωθυπουργός, εξέφραζε όμως πράγματι τη δεξιά, το ίδιο ο κ. Αβέρωφ. Ο κ. Καραμανλής τι εκφράζει;Την κενότητα θέσεων. Το ''θα δούμε''. Μια ρητορική ικανότητα που αναλίσκεται σε γενικολογίες ή -το πολύ- υποσχέσεις που δε γίνονται πραγματικότητα. Και για όλα τούτα ποτέ δεν ακούστηκε τίποτε. Δε θα έπρεπε λοιπόν να κλαίει η εκάστοτε ''Ιφιγένεια'', είναι προ των ευθυνών της. Ακριβώς επειδή δε μίλησε. Ας αντικατασταθεί λοιπόν η κα Μπακογιάννη από κάποιον άλλο, πχ τον κ. Ψωμιάδη που ''πουλάει'', όπως η κα Γιαννάκου αντικαταστάθηκε από τον κ. Στυλιανίδη που δεν μπορούσε να διακόψει την μπουζουκοκατάνυξη το βράδυ του θανάτου του Α.Γρηγορόπουλου (εντάξει, πάντως, η κυβέρνηση ανέλαβε τις ευθύνες της και η αδελφή του παιδιού θα περάσει στο Πανεπιστήμιο χωρίς Πανελλήνιες -τι φωνάζετε;), όπως ο κ. Ρουσόπουλος από τον κ. Αντώναρο (που έχει ήδη... παπαγαλίσει τις απαντήσεις εξάλλου). Να ανέβουν οι δημοσκοπήσεις, αυτό δεν είναι όλο κι όλο το θέμα; Δεν ήρθαν στην εξουσία για να εφαρμόσουν πολιτική, ήρθαν στην εξουσία για την εξουσία (κατά το ''τέχνη για την τέχνη'' να υποθέσω;). Θα είναι δύσκολο βεβαίως να συγκρουστούν με τον άλλο πόλο του κόμματος, αλλά δεν πειράζει -θα ικανοποιηθούν οι ''καρατζαφερικοί'', θα αλλάξουν διαμέρισμα και θα εκτιναχθεί η συσπείρωση... Αυτό δε θέλαμε; Κι ας πάει να κουρεύεται η εξωτερική (όπως και κάθε άλλη) πολιτική...