Μαρία Αντουανέτα και σύγρονη ελληνική Δικαιοσύνη

Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε την ιστορία της τελευταίας προ της Επανάστασης του 1789 βασίλισσας της Γαλλίας. Η Μαρία Αντουανέτα ακολούθησε το σύζυγό της στο θάνατο, με επίσημες κατηγορίες τη διοργάνωση οργίων στις Βερσαλλίες, σεξουαλική σχέση με τον ανήλικο διάδοχο του θρόνου και γιο της, συνωμοσία και εσχάτη προδοσία. Περιττό να πει κανείς πως μόνο οι τελευταίες κατηγορίες είχαν βάση, στο βαθμό που η βασίλισσα αλληλογραφούσε με την οικογένειά της, τους Αψβούργους της Αυστρίας, και αποκάλυπτε εθνικά μυστικά της Γαλλίας. Τα υπόλοιπα, όπως και η διαβόητη ρήση για το παντεσπάνι, ήταν απλώς λίβελλοι προς ικανοποίηση της εξοργισμένης κοινής γνώμης αλλά και θεμελίωσης της ηθικής ανωτερότητας της δημοκρατίας. Άλλη εποχή, δυσανάλογες και άδικες οι συγκρίσεις.Όχι τόσο όσο θέλουμε να νομίζουμε εντούτοις. Με βάση ένα τέτοιο σκεπτικό, ένα τέτοιο πνεύμα ο ανακριτής κ. Ζαγοριανός προφυλάκισε τη σύζυγο και τις θυγατέρες του διαφυγόντος (για την ακρίβεια: ούτε καν, εφ'όσον ένταλμα σε βάρος του δεν είχε ακόμη εκδοθεί κι έτσι έφυγε σαν κύριος) κ. Καραβελα, που κατηγορείται για εμπλοκή στο σκάνδαλο της Siemens που κλυδωνίζει το πολιτικό σκηνικό. Όπως ακριβώς η Μαρία Αντουανέτα, έτσι και τα μέλη της οικογένειας του άφαντου κ. Καραβέλα στην ουσία κατηγορούνται για πράξεις και παραλείψεις στις οποίες προφανώς δε συμμετείχαν.Μεταξύ άλλων, ο ανακριτής ρώτησε τη μία από τις κόρες πως δεν της προκάλεσε απορία το γεγονός ότι η οικογένειά της μετακόμισε ξαφνικά από την Καισαριανή στην Εκάλη. Δε φαντάζομαι να ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις μετά την απάντηση πως η κοπέλα τότε ήταν τεσσάρων ετών... Μεγάλο αστυνομικό δαιμόνιο ο εν λόγω ανακριτής, που προφανώς για να δικαιολογήσει τη διαφυγή μέσα από τα χέρια της Δικαιοσύνης των δύο βασικών υπόπτων επέδειξε οψίμως υπερβάλλοντα ζήλο και εξάντλησε την αυστηρότητά του στην οικογένεια του ενός εκ των δύο.Νομικά βεβαίως η προφυλάκιση βρίσκεται στη διακριτική του ευχέρεια. Τα μέλη της οικογένειας Καραβέλα κατηγορούνται για συμμετοχή σε ξέπλυμα χρήματος, με το σκεπτικό ότι ο πατέρας τους τους μεταβίβασε σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία. Επί της ουσίας, αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα... Διότι ακόμη και αν γνώριζαν τις μεταβιβάσεις οι κόρες του κατηγορούμενου, μπορούμε να τις κατηγορήσουμε επειδή δε ρώτησαν τον πατέρα τους μήπως τα χρήματα προέρχονταν από παράνομες δραστηριότητες; Αν ο πατέρας σας μετέτρεπε τους λογαριασμούς του σε κοινούς με εσάς συνδικαιούχους, θα κάνατε το ίδιο; Ακόμη και να υποθέσουμε ότι τα μέλη της οικογένειας γνώριζαν βεβαίως, τι απαίτηση είχαμε; Να καταγγείλουν το σύζυγο και πατέρα τους; Αυτό μπορεί να ήταν το νόμιμο, μόνο ηθικό δε μου μοιάζει πάντως προσωπικά...Ο ανακριτής λοιπόν προφυλάκισε τη σύζυγο του κατηγορούμενου, αφήνοντας ελεύθερες τις δύο κόρες με εγγύηση ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ για την καθεμιά. Την ώρα που οι λογαριασμοί της οικογένειας είναι δεσμευμένοι και υπάρχει ένα ακόμη παιδί, ο ανήλικος γιος της οικογένειας, η συμπεριφορά αυτή του κράτους θυμίζει -για να το πούμε κυνικά- αδιάλλακτο απαγωγέα, που επί της ουσίας εκβιάζει την επιστροφή του υπόπτου για να καλύψει τους πολιτικούς κλυδωνισμούς που προκλήθηκαν από τη διαφυγή του, η οποία οφείλεται ακριβώς στην ανικανότητα του κράτους!Η ηθική κατάπτωση των θεσμών δε σταματά όμως εδώ. Υπουργοί της κυβέρνησης βγαίνουν δημοσίως και επικροτούν την ενέργεια αυτήν του λειτουργού της Δικαιοσύνης με τον υπερβάλλοντα ζήλο, λέγοντας πως δεν μπορούμε να αφήσουμε στην οικογένεια ενός δωροδοκούντα 7 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό είναι που τους απασχολεί λοιπόν... Αν είναι κάποιος που πρέπει να επιστρέψει χρήματα, αυτός προφανώς είναι τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα που τα εισέπραξαν. Συν τοις άλλοις, τα 7 εκατομμύρια ευρώ δεν ήταν καν χρήματα του ελληνικού λαού, ήταν χρήματα της Siemens ως ανταμοιβή για την επιτυχημένη ''άσκηση επιρροής''. Χρήματα του ελληνικού λαού ξοδεύτηκαν μόνο από τους ίδιους τους πολιτικούς ή και διοικητικούς φορείς που συνήψαν συμβάσεις χάρις σ'αυτήν την ''επιρροή'', για να μην ξεχνιόμαστε...Η Μαρία Αντουανέτα δεν καταδικάστηκε τόσο ως πρόσωπο, αλλά ως σύμβολο ενός πολιτκοκοινωνικού συστήματος άδικου και καταπιεστικού. Να γιατί τέτοιες προφυλακίσεις είναι αναχρονιστικές και άδικες. Αν όχι, παραδεχόμαστε απλώς ότι και το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα είναι άδικο, καταπιεστικό και αναποτελεσματικό. Κράτος αδίκου και όχι κράτος δικαίου. Η οικογένεια ενός φερόμενου ως θύτη στοχοποιείται και η ίδια από τη Δικαιοσύνη. Και πάλι προς ικανοποίηση του αιμοδιψούς πλήθους, και πάλι με μόνη αμαρτία πως απολάμβανε τον πλούτο που θεωρούμε ότι ανήκε σε άλλους -χωρίς όμως τα ίδια τα πρόσωπα να ευθύνονται γι'αυτόν τον καταμερισμό. Εν έτει 2009, να'τη η μάζα... Ως τέτοια, ακόμη, μας αντιμετωπίζουν...