Post-it note No12
Όταν δεις μία ταινία ενός εγνωσμένης αξίας σκηνοθέτη και σεναριογράφου - συνήθως - δε νιώθεις την ανάγκη να γράψεις γι' αυτήν. Γιατί ξέρεις ότι η αξία της θα αναγνωριστεί.
Ο Παπακαλιάτης είναι διάσημος αλλά η αξία όσων έχει δημιουργήσει έχει αμφισβητηθεί πολύ. Γι' αυτό και το συγκεκριμένο Post-it note γράφεται λίγες ώρες αφού είδα το Αν.... Γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι αξίζει να το δείτε.
Τι βλέπουμε στη φωτογραφία; Βλέπουμε ένα κίτρινο αμάξι με μαύρη οροφή. Και πίσω από το αμάξι βλέπουμε την άκρη του πεζοδρομίου στην οποία εναλλάσσονται τα ίδια χρώματα. Σ' άλλη σκηνή του έργου βλέπουμε τον βραδινό ουρανό της Πλάκας να έχει δεχθεί επεξεργασία για να φανεί πιο παραμυθένιος. Αλλού χρώματα, αλλού μαύρο. Αλλού φως, αλλού σκοτάδι. Αυτά για τη σκηνοθεσία...
Ο Δημήτρης λέει κάποια στιγμή στη Χριστίνα: "Όλα αυτά που μου λείπουν δεν μου λείπουν τόσο όσο θα μου έλειπες εσύ αν δεν σε είχα". Αυτό για το σενάριο...
Το τραγούδι που ακούμε είναι το In the light της Ειρήνης Σκυλακάκη. Συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας. Αυτό για τη μουσική...
Υ.Γ: Ναι, οι δημιουργίες του έχουν τα ίδια μοτίβα (σκηνοθετικά, σεναριακά, μουσικά), επηρεασμένα από ταινίες του σύγχρονου Αμερικάνικου και του παλαιότερου Ελληνικού κινηματογράφου. Και όταν βλέπεις μία δουλειά του, ακόμα και αν στη σκηνή δεν παίζει ο ίδιος, θα καταλάβεις ότι είναι δικιά του. Το αν αυτό τον κάνει μονότονο ή ξεχωριστό είναι δική σας επιλογή...
8elw na ti dww ki egw!
ΑπάντησηΔιαγραφή