"Οι υπαρξιακοί μου προβληματισμοί" by John

Ο Γιάννης Στεφανίδης μας είχε τιμήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα με την παρουσία του ως συντάκτης στο Γλέντι (by john). Τώρα ξεκίνησε μία καινούρια προσπάθεια με το προσωπικό του blog που ονομάζεται Του μπλόγκ ορ νοτ;. Εμείς του ευχόμαστε από την καρδιά μας καλή επιτυχία και αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική πρώτη του ανάρτηση...

Οι υπαρξιακοί μου προβληματισμοί

Κατ' αρχάς να σας καλωσορίσω στο νέο μου blog. Ελπίζω να γίνει ένας χώρος όπου θα γράφω ότι περνάει από το μυαλό μου (και έχει νόημα να γραφτεί). Το πρώτο ποστ δεν είναι και πολύ χαρούμενο αλλά παραμένει ανθρώπινο και έτσι αποφάσισα να το αναρτήσω.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του παππού μου, ενός ανθρώπου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ποιος είμαι, κάνω τις τελευταίες μέρες ένα σωρό από σκέψεις, που πιστεύω ότι είναι καλό να τις ξεμπροστιάσω.

Κατ' αρχάς, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη σημασία της Αμερικάνικης (ή Βρετανικής τέλος πάντων) ατάκας που λέει: in the grand scheme of things... μπούρου - μπούρου, σε ελεύθερη μετάφραση, αν κάνουμε ανζούμ στον φακό που μας δείχνει τα καλά και τα άσχημα που μας συμβαίνουν, θα συνειδητοποιήσουμε ότι, μπροστά στις αιωνιότητες των αιωνιοτήτων, κάποια πράγματα έχουν μηδαμινή σημασία. Εξ' ου και η ατάκα "life is too short to remove usb safely". Επίσης, η ζωή είναι πολύ μικρή για να έχουμε θήκη και ζελατίνα στο κινητό ή να μας νοιάζει που χάσαμε ένα job interview ή οποιοδήποτε άλλο first world problem. Δεν λέω να μας πιάσει ματαιότητα κιόλας, αλλά το usb τράβα το ρε παιδί μου χωρίς να υπάρχει αύριο, δεν θα πάθει τίποτα εξάλλου.

Άλλη παρόμοια σκέψη έχει να κάνει με το πόσο κωλόφαρδοι είμαστε μόνο και μόνο που ζούμε (μη εξαιρώντας αυτούς που ζήσανε και αυτούς που θα ζήσουν). Ουσιαστικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο ότι υπάρχεις. Στατιστικά η πιθανότητα απλά δεν υφίσταται. Δηλαδή να ξανασυμβεί ξέχασε το. Δεν παίζει. Ζήσε αυτήν τη ζωή όσο καλύτερα μπορείς και ξέχνα τα usb. Δεν λέω να το πάμε και στο άλλο άκρο του Steve Jobs, δηλαδή κάθε μέρα που ξυπνάς να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένος και αν η απάντηση είναι αρνητική να αλλάζεις τα πάντα στην ζωή σου. Αν ήταν έτσι, θα αναγκαζόμουν κάποιες περιόδους της ζωής μου να αλλάζω κάθε πρωί δουλειά, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο όταν η ανεργία έχει φτάσει στο 22%.

Η τρίτη σκέψη, η οποία είναι και η πιο τρομακτική είναι ότι τώρα που αφανίζεται σιγά - σιγά η γενιά των παππουδογιαγιάδων, έρχεται η σειρά των μαμαδομπαμπάδων και μετά; Μετά μάλλον έρχεται η σειρά μας. Δεν δέχομαι ότι αυτή είναι η θετική όψη των πραγμάτων. Δηλαδή ότι πρέπει να χαίρομαι κιόλας μη με πάρει ο διάολος γρηγορότερα.

Κλείνοντας, θέλω να πω το εξής: μερικές φορές πιστεύουμε ότι οι σκέψεις που κάνουμε είναι μοναδικές, ότι δηλαδή είμαστε οι μόνοι που τις κάνουμε και το θεωρούμε τόσο δεδομένο που ούτε καν μπαίνουμε στον κόπο να ρωτήσουμε κοντινούς μας αν τυχών και αυτοί κάνουν παρόμοιες σκέψεις. Το λέω αυτό γιατί όταν ήμασταν με συγγενείς στην κηδεία, σε κάποια φάση είδα από την άκρη του ματιού μου τον παππού να κουνιέται στο φέρετρο και τρόμαξα. Όταν γυρίζαμε σπίτι, μετά από λίγο, μου λέει ο αδελφός ότι σε κάποια φάση τον είδε και αυτός να κουνιέται και μετά το ίδιο είπε και η μαμά μου. Δεν ήταν ζωντανός, ξέρω ότι αυτό σκέφτηκες. Είμαστε σίγουροι, φαινόταν εξάλλου και στο πρόσωπο του. Πολλές φορές, όμως, βοηθάει να μοιράζεσαι ακόμα και τις πιο περίεργες σκέψεις σου, έτσι ρε παιδί μου για να τις ξεφορτώνεσαι. Μόνο καλό κάνει.

by John

πηγή: johnstefanidis.wordpress.com