"Σ' αυτούς που πατρίδα δεν έχουν..." by Angie

Σ' αυτούς που πατρίδα δεν έχουν,

ανήκουν μόνο στους εαυτούς τους,

στο δρόμο.

Σ' αυτούς που η πατρίδα τους τους έδιωξε.

Ο πόλεμος ρήμαξε τη ζωή τους,

δεν έχουν πια νερό και ήλιο,

μονάχα φωτιά και σύννεφα.

Σ' αυτούς που το σκάνε νύχτα κρυφά

και μέρες πετάνε

μια στο λιοπύρι και μια στο αγιάζι,

μια στη φωτιά και μια στο νερό.

Σ' αυτούς που άλλη επιλογή δεν είχαν,

ξεριζώθηκαν από τα βράχια που κατοικούσαν,

τις πυρωμένες ερήμους, του πολέμου το μένος

και απελπισμένα ψάχνουν για νερό.

Σ' αυτούς που η πατρίδα τους τους ξέχασε,

τους έβαλε στο περιθώριο

και "σαν τα τρελά πουλιά"

μέσα στον πόνο τους

μιαν άλλη πατρίδα γυρεύουν.

Σ' αυτούς που δεν έχουν πατρίδα.

Όπου κι αν πάνε σπίτι δεν έχουν.

Όπου κι αν σταθούν η γη δεν τους χωράει,

όπου κι αν ξαποστάσουν θύελλα οι φωνές, τα χτυπήματα.

Ξανά και ξανά.

Όπου κι αν πάνε είναι πρόβλημα.

Αυτοί που καμία πατρίδα δεν θέλει.

Σ' αυτούς που χτυπάνε μιας πατρίδας

την "φιλόξενη" πόρτα.

Μάταια. Κανείς δεν ανοίγει.

Κανείς δεν είναι εκεί.

Σ' αυτούς που καμιά στέγη δεν στεγάζει,

πέρα από τον κρύο ουρανό.

Που όταν ανοίγουν τα χέρια

οι άλλοι σφίγγουν τις γροθιές τους.

Που όταν ψυχορραγούν μονάχοι

οι άλλοι κλείνουν τα μάτια.

Τέλος.

Σ' αυτούς που ζουν με μια προσευχή

σε μια γλώσσα που προσπαθούν να μην ξεχάσουν.

Που μ' ελπίδα κάθε φορά ανασηκώνονται.

Που με της καρδιάς τους το αίμα

χτίζουν κάθε φορά μια νέα ζωή,

έναν πύργο στην άμμο

που κάθε φορά γκρίζα κύματα τον γκρεμίζουν

και κάθε φορά τον χτίζουν απ' την αρχή.

Σ' αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά,

δεν έσκυψαν το κεφάλι σε κανέναν,

γρήγορα θα έρθει η ώρα τους,

θα δουν πως μοναχοί τους είναι

ένας κόσμος ολόκληρος,

αυτοί που δεν ανήκουν πουθενά.

Πατρίδα τους είναι όλη η γη,

όλοι οι ουρανοί με άστρα,

όλα τα βράχια απ' όπου τρέχει νερό,

Αυτοί που δεν ανήκουν σε κανένα.

Αυτοί που δεν έχουν πατρίδα.

by Angie