H αιώνια νύχτα των ζωντανών νεκρών

Βαμπίρ. Βαμπίρ παντού. Από τα βαμπίρ της καθημερινότητας, των τηλεοπτικών σήριαλ, στα μελαγχολικά με κάποια πινελιά glamour βαμπίρ της μεγάλης οθόνης... Και φυσικά τα άλλοτε τρομακτικά, άλλοτε ρομαντικά σκοτεινά πλάσματα της λογοτεχνίας. Δεν θα κάτσω να κάνω μια ανάλυση της ιστορίας του μύθου. Αυτό άλλωστε μπορείτε να το κάνετε από μόνοι σας με ένα κλικ στον υπολογιστή σας. Προσπαθώ άπλά να καταλάβω ποιο ακριβώς μυστικό κρύβεται πίσω από τη γοητεία που αυτοί οι ζωντανοί νεκροί (ή μάλλον θα έλεγα μη ζωντανοί - μη νεκροί, undead με λίγα λόγια όπως τραγουδάει ο Peter Murphy των Bauhaus) ασκούνε λίγο-πολύ σε ένα κομμάτι ή ίσως στην πλειοψηφία των καταδικασμένων σε θάνατο... δηλαδή στους φυσιολογικούς ανθρώπους.

Οι απαντήσεις είναι ίσως πιο απλές από ό,τι φαίνονται, εάν σκεφτούμε ότι η κοινωνία μας βασίζεται στο φαινόμενο του βαμπιρισμού. Κατά βάθος μας αρέσει να μας ρουφάνε το αίμα. Μας αρέσει να το ρουφάμε και εμείς στους άλλους. Είναι όπως, όταν το πλάσμα μπήγει τα κοφτερά δόντια του στον τρυφερό λαιμό του θύματος, και μέσα σε έναν οργασμό αίματος του ρουφάει τη ζωή. Ύστερα το θύμα νιώθει στα χείλη του τη γεύση του αίματος, και τότε γίνεται και αυτό θύτης.

Έτσι όλοι σιγά σιγά βρυκολακιάζουν, σαν μια επιδημία. Κάθε μέρα μας κλέβουν την ζωή, μας μεταμορφώνουν... εμείς οι ίδιοι αρρωσταίνουμε τον εαυτό μας και σβήνουμε σιγά-σιγά, κλεινόμαστε σε φαύλους κύκλους ενώ μπορούμε να αποκεφαλίσουμε το τέρας.

Θα μπορούσε να υπάρχει και μια άλλη εξήγηση όμως... Σκέφτομαι ότι το στοιχείο που δημιουργεί ταυτόχρονα έλξη και τρόμο είναι η αθάνατη φύση αυτών των "υπάρξεων". Και σε ποιον δεν θα έχει περάσει από το μυαλό, όχι χωρίς κάποιο ρίγος, η εικόνα μιας ατελείωτης ζωής, μιας ατελείωτης νιότης μέσα στην αργή αλλά και τόσο γρήγορη παραδόξως ροή των αιώνων. Η απεγνωσμένη ανάγκη για νιότη, αυτή που καίει τα σωθικά και μας οδηγεί να σκίσουμε απο πάνω μας τα σημάδια του χρόνου και εκείνη η ανάγκη για ομορφιά, πλαστική ομορφιά, που μας φέρνει να απεχθανόμαστε αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, και τέλος αυτή η ανάγκη για ζωή, το τόσο αρχέγονο και αγνό κίνητρο το οποίο βιάζουμε με τις σκέψεις που έχουν διεφθαρεί από χίλια δυο λανθασμένα μηνύματα.

Αυτό είναι βαμπιρισμός. Είναι ο βρυκόλακας που κρύβεται στα έγκατα της ύπαρξής μας και αναζητεί το αίμα. Για να ζήσει. Να ζήσει μεσ' τους αιώνες των αιώνων.

by Fedra