Θεσσαλονίκη μάγισσα,τραβάς σαν το μαγνητη....!

Της Τζένης Αναστασοπούλου.

Δένομαι με πρόσωπα, καταστάσεις, πράγματα πολύ εύκολα. Ίσως είναι το γεγονός ότι τα θεωρώ γρήγορα «δικά μου» και όπως το μικρό παιδί αρνείται πεισματικά να δώσει στο συμμαθητή του το καινούριο του παιχνίδι, έτσι κ εγώ αντιδράω κάθε φορά που χάνω κάτι, θεωρητικά, «δικό μου».

Η Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε ποτέ στη λίστα των δικών μου παιχνιδιών-με την παραπάνω του όρου έννοια. Αποτέλεσε όμως το φόντο μιας ιδεατής φοιτητικής ζωής,όπως κάθε νέος-κουβαλώντας όλο το άγχος κ την πίεση του ανόητου συστήματος των Πανελληνίων και έχοντας παράλληλα μια μεγαλειώδης ορμή να ζήσει όπως αυτός θέλει-την ονειρεύεται. Θυμάμαι ατελείωτες οικογενειακές συζητήσεις, κλάματα, φωνές , επιχειρήματα άλλοτε σαθρά άλλοτε βάσιμα με τα οποία προσπαθούσα να πείσω το ακροατήριο μου ότι εγώ, ο κόσμος να χαλάσει, θα σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη!!! Ακόμα και αν χρειαστεί να φτάσω με auto stop!!
Μερικά χρόνια μετά, η συμπρωτεύουσα εξακολουθεί να βρίσκεται 504 km μακριά μου και εγώ να είμαι ένας απλός επισκέπτης της κ όχι μόνιμος κάτοικος της, όπως κάποτε ήθελα! Παρόλα αυτά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτή η πόλη με τραβάει κοντά της…Χωρίς να την έχω ζήσει για παραπάνω από μερικές μέρες κάθε χρόνο, τη νιώθω δική μου. Μπορώ να περπατάω ατελείωτες ώρες στην παραλιακή οδό χαζεύοντας τη θάλασσα, τρελαίνομαι να ανεβαίνω στα κάστρα και να προσπαθώ να κλείσω σε ένα βλέμμα μου όλο το μήκος του ορίζοντα, μ αρέσει να περπατάω στα Λαδάδικα και να σιγοτραγουδάω μελωδίες άλλων εποχών, να ανακατεύομαι με άλλους φοιτητές στην Καμάρα ,να περπατάω αμέριμνη στην Τσιμισκή και να κρυφογελάω ακούγοντας πολλά μακρόσυρτα «λάμδα»!! Έχει μια μοναδική αίσθηση αυτή η πόλη που σε κάνει να την ερωτεύεσαι και να μη θέλεις να φύγεις…Άλλοι ρυθμοί, χαλαροί…Άλλοι άνθρωποι, πιο ήρεμοι…Άλλη νοοτροπία, βορειοελλαδίτικη…
Είμαι από τους τυχερούς που έχω αγαπημένους ανθρώπους στην όμορφη Θεσσαλονίκη και έτσι μπορώ να την επισκέπτομαι όσο συχνά θέλω. Να ζω κ εγώ-έστω για μερικές μόνο μέρες-όπως κάποτε ονειρευόμουν κ κάθε φορά φεύγοντας να κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου χωρίς όμως ποτέ να παίρνω απάντηση: «Τελικά θα μπορούσα όντως να περάσω όλη μου τη φοιτητική ζωή εδώ?»Ναι, στην Αθήνα είναι όλη η εικοσάχρονη ζωή μου. Ναι, η Αθήνα σου προσφέρει ανεξάντλητες επιλογές. Ναι, η Αθήνα σου προσφέρει ακόμα περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Όχι, η Αθήνα ΔΕΝ είναι αμιγώς φοιτητική πόλη. Όχι, η Αθήνα δεν έχει την ομορφιά της Θεσσαλονίκης. Όχι, η Αθήνα δεν έχει κατοίκους μόνιμα χαμογελαστούς και χαλαρούς-ακόμα κ όταν η πολύβουη καθημερινότητα τους καταπιέζει.
Δεν ξέρω αν τελικά έκανα καλά και τάχθηκα υπέρ των θετικών της πόλης μας κ αποφάσισα να εγκαταλείψω το όνειρο των εφηβικών μου χρόνων για μια σαλονικιώτικη φοιτητική ζωή. Αυτό ενδεχομένως θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Αυτό που με βεβαιότητα όμως ξέρω είναι ότι πάντα κάτι, κάποιος, θα με γυρνάει στην όμορφη Θεσσαλονίκη με ιδιαίτερη νοσταλγία. Πάντα αυτή η πόλη θα με κάνει να αναπολώ όμορφες στιγμές. Πάντα με την πρώτη ευκαιρία θα την επισκέπτομαι. Πάντα μια βόλτα στην ηλιόλουστη Λεωφόρο Νίκης θα με κάνει να χαμογελάω ξέγνοιαστα και θα ενσαρκώνει ακριβώς το περιεχόμενο των ακόλουθων στίχων:

«Θέλω να τρέξω,
θέλω να πάω κατά’κει…
σου λέω θέλω να με πας,
Θεσσαλονίκη με φεγγάρι,
όλους τους πόνους μου να πάρει,
εκει για πάντα να με πας»!!