Μία άδεια θέση στο λεωφορείο. Κάθεσαι! Πριν βάλω τ' ακουστικά στ' αυτιά μου, μια κοπέλα καθισμένη πίσω μου μιλάει στο τηλέφωνο... γεμάτη γλύκα κι έρωτα η φωνή της... μιλούσε με το αγόρι της. Φοράω τ' ακουστικά, το playlist με τραγούδια φτιαγμένα με ανυπομονησία κι ευτυχία για τις διακοπές! Δεν το ακούσαμε ποτέ... άτιμο cd player... "no disk" σου λέει...
Πρώτο τραγούδι το What About Us της Pink - εκτός playlist -
με κάνει να αισθάνομαι έντονα αυτό το τραγούδι, ο ρυθμός, τα λόγια του!
Αρχίζουν να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια...
Στην καθημερινότητα αγνοούμε τους ανθρώπους που τυχαία συναντάμε... τι μπορεί να νιώθει, να βιώνει ο καθένας.
Λογικό θα μου πεις...
Για κάποιο λόγο ξαφνικά δημιουργείται χώρος για τέτοιες σκέψεις... Συνυπάρχουν ταυτόχρονα η χαρά, η αδιαφορία, η βαρεμάρα, η λύπη, η βαθιά λύπη.
Για κάποια λεπτά ήμουν εκεί καθισμένη, στην ίδια θέση επηρεασμένη με όλο αυτό που συνέβαινε σε αυτό το λεωφορείο, με αυτό που συνέβαινε μέσα μου!
Ένα χάος, ένα πανδαιμόνιο ψυχών.
Εντυπωσιακό!
Συνήθως μας περνάει απαρατήρητο!
Τα δάκρυα πολλά... δεν ξέρω αν ήλπιζα να περάσω απαρατήρητη ή όχι!
Στο διπλανό κάθισμα μία κυρία ψυχρή, έτσι την ένιωσα από την πρώτη στιγμή.
Τα μάτια κατακλυσμένα με δάκρυα...
Η κυρία σηκώνεται και αλλάζει θέση...
Παρατηρείς ανθρώπους... δεν περιμένεις κάτι από αυτούς καθώς δεν σημαίνουν τίποτα για σένα. Μόνο από αυτούς που αγαπάς και σε αγαπάνε αληθινά.
Αυτό που με ενοχλεί πάρα πολύ είναι πως μεγαλώνω.
Με ενοχλεί πολύ, αλλά δεν αλλάζει.
Τι περίεργος που είναι ο χρόνος ρε γαμώτο...
Θυμάμαι να γράφω για το γκάζι σαν χτες. Δύο χιλιάδες όνειρα πέρασαν...
Μετά είναι η εικόνα να προσπαθείς να φτιάξεις το βίντεο... χτες πάλι το χάζευα... πόσο μακρινές αναμνήσεις... έχουμε αλλάξει, πολύ... σαν να ζήσαμε άλλη ζωή...
Είναι ψιλοσκατά να είσαι μεγάλος...
Δεν μπορώ να απαντήσω αν τα καλύτερα ήρθαν, αλήθεια.
Το στερεοτυπημένο μου μυαλό φταίει.
Οι σκέψεις στο μυαλό μου ξεκινούν εύκολα, γρήγορα γίνονται ιδέες και ξαφνικά αρχίζουν και παραπαίουν λόγω του χρόνου. Βυθίζονται πολύ γρήγορα.
Όταν κάνεις τις σκέψεις για το μέλλον σου, ωραιοποιείς τις καταστάσεις. Πάντα!
Τόσα μελλοντικά σχέδια τόσος λίγος χρόνος. Μακάρι να σταματούσε ο χρόνος. Να μπω σε ένα αμάξι και να ζήσω ξανά κάποιες στιγμές... Να οδηγείς το βράδυ, ε; Δυνατά η μουσική και εσύ ταξιδεύεις... ο κόσμος είναι όμως ίδιος. Παραμένει ίδιος. Περνάς από διάφορα μέρη όπου μέσα στα ζεστά σπίτια ζουν διάφορες ιστορίες και εσύ τις πλάθεις καθώς περνάς όπως θες...
Πόσο θα παλέψεις, θα ενδώσεις; Θέλω σε λίγα χρόνια να έχεις περισσότερες όμορφες αναμνήσεις... Μην είσαι υπερβολικός έχεις πολλές...
"Το δύσκολο δεν είναι να μην πιστεύεις σε τίποτα, το δύσκολο είναι να συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάτι. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό... τότε έχεις πεθάνει."
Τι ωραία παράσταση στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα ήταν μέτρια. Αλλά το θέμα είναι εκπληκτικό. Πάντα ζεις με τις επιλογές σου και πληρώνεις το τίμημα... και πάντα είναι διαφορετικό. Τι θα πεις στον εαυτό σου για να είσαι καλά... πρέπει να ξέρεις όμως πως ότι και να πεις στο τέλος πληρώνεις ένα τίμημα.
Μια τέτοια νύχτα πρέπει να ήτανε.
Πιστεύεις είναι διαφορετικά τα βράδια ή ίδια;
Δεν νομίζουν ότι αλλάζουν. Το μυαλό σου τα ξεχωρίζει.
Ο κόσμος είναι μικρός για κάποια όνειρα. Αλλά δεν πρέπει να σε σταματάνε...
Φεύγουμε από το πανηγύρι και κοιτάω τη μαύρη θάλασσα, με μελαγχολεί η θάλασσα το χειμώνα αλλά και πολλά σκοτεινά βράδια του καλοκαιριού.
Τα κύματα τριγυρνούν χωρίς ουσία σε μια απέραντη θάλασσα σαν κάποια όνειρα...
Δεν είναι απλά όνειρα, αυτά τα κύματα είναι τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων που πνίγονται μεταξύ τους μέσα στο χάος και κανείς δεν μιλάει για αυτά. Το βλέπεις δεν μπορούν να πάνε πουθενά ταξιδεύουν μαζί, παλεύουν να βρουν μια ησυχία αλλά κάποια στιγμή το ένα κύμα παρασύρεται και απομακρύνεται ώσπου χάνεται και επιλέγεις να το ξεχάσεις.
Τι ξέρεις για τα όνειρα απλών ανθρώπων όπως λέει και η φωτεινή...
Πως γίνεται να σκεφτόμαστε το ίδιο;
Έκανες πίσω, θυμός στις στροφές...
Ποιος να ορίζει άραγε τις κοινές σκέψεις μας;
Σκέψου... μια απλή σκιά δεν υπάρχει.
Μια ανάμνηση τι δύναμη να έχει.
Θυμωμένα μάτια και προβλήματα η φωνή σου σπάει κάποια στιγμή, και έπειτα τι;
Έπειτα από εκατομμύρια λέξεις, χειρισμούς, εξηγήσεις, εμφατικά λόγια, έπειτα;
Πως περνάς τις επόμενες μέρες;
Τις επόμενες μέρες ρίχτηκα στη δουλειά ώστε να μη σκέφτομαι... σε σιωπή. Ο ήχος της ησυχίας δεν είναι ίδιος με τον ήχο της σιωπής...
Εκκωφαντική σιωπή... από εκείνες που αρκούν για να ακούς την εσωτερική σου φασαρία, κάπως έτσι γεννιέται...
ΞΥΠΝΑ!
Άσε με δεν μπορώ. Τελείωνε! είναι η πρώτη μέρα δεν θα αργήσεις.
Το συναίσθημα για την πρώτη μέρα που πας στο νέο γυμνάσιο είναι πάντα λίγο φρικουλιάρικη.
Εννοείται δεν προλαβαίνω να φάω πρωινό, αυτά τα 10 λεπτά στο κρεβάτι είναι ανεκτίμητης αξίας. Ειδικά το τελευταίο βράδυ των διακοπών είναι βάσανο δεν μπορείς να κοιμηθείς, μοιάζει σαν ψέμα πως τελείωσαν οι διακοπές. Κλείνω πόρτα και γίνομαι ΚΕΝΤΕΡΗΣ... λίγο ακόμα να φτάσω τη γωνία, αν δεν προλάβω τη γάμησα, ναι ναι είμαι θεός πρόλαβα !!! "Ρούφα το" αγαπημένη μου αδερφή μόλις πρόλαβα.
Ωχ ποιοι είναι αυτοί...
Κάθομαι στην τρίτη σειρά, πολύ μπροστά…Μέσα στο σχολικό πολλές νέες φάτσες. Μια όμως θα κάνει την διαφορά, όχι αυτή που νομίζεις όμως τώρα.
Μια κοπέλα κλαίει ήσυχα στο σχολικό. Αισθάνεσαι άσχημα για αυτήν μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι, μην στεναχωριέσαι πολύ θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει τόσο καλά που και εσύ θα την παραδεχθείς για τα @@ που έχει... στο μέλλον όμως. Θα την συναντήσεις σε ένα αεροπλάνο και τότε θα είναι όλα τόσο διαφορετικά αλλά και ίδια, όπως στο λεωφορείο, όπως σήμερα... δίπλα δίπλα. Το απόγευμα θα της κάνεις μια πλάκα, δεν θα της αρέσει... Θα κλάψει λίγο ακόμα... Αλλά με τον χρόνο θα σε συγχωρέσει και θα είστε φίλοι! Και μεταξύ μας δε θα σου κάτσει ποτέ οπότε ας κλάψει και λίγο παραπάνω δεν πειράζει!
Οι πρώτες μέρες περνάνε βασανιστικά αλλά ένα cd του Έμινεμ και το χαζό χιούμορ σας θα σας φέρουν κοντά. Ένα τραγούδι τόσο σκοτεινό που ακόμα και τώρα με ανατριχιάζει. Ανταλλάξατε ονόματα στο λεωφορείο στη στάση του ΟΤΕ, 18 χρόνια πριν.
Μοιραίο λάθος!
Σε περιμένουν πολλές ώρες με πρόσωπο δακρυσμένο από τα γέλια.
Καθώς καθόμουν το ένιωσα... από σήμερα δεν είσαι μόνος... όχι στο σχολικό, γενικά. Είναι η λαχτάρα να σου λείπει το συγκεκριμένο πρόσωπο σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής σου και να το ψάχνεις. Αυτό είναι το σημάδι, κάτι μόλις άλλαξε.
Δεν θέλω να σταματήσω το χρόνο, κανείς δεν τα έχει καταφέρει άλλωστε. Θέλω να φτιάξω το μυαλό μου να αντέχει την αλλαγή του.
Μέρες αργότερα...
Λοιπόν άκου, αν σε 10' δεν έρθει το λεωφορείο έρχομαι στην στάση σου. Εφημερίδες !!! Πόσο αξία είχε μια αθλητική εφημερίδα σε ένα χέρι ενός παιδιού, 1 ευρώ που με χαρά έδινες αλλά δεν ήξερες. Πόσο βρώμικος κόσμος...
Όπως κατάλαβες δεν ήρθε στην ώρα του, πιάσε το κουκουνάρι βάλε και δύο πέτρες και παίζε, αλλά κάτσε να σου πω πρώτα γιατί γελάω μόνος μου.
Κόκκινες φάτσες κλασσική εικόνα στο μυαλό μου που τώρα απέχει... χρόνια και όχι χιλιόμετρα δυστυχώς. Το τρέξιμο στη σκάλα θα έπρεπε να είναι πίνακας στο σπίτι μου. Ίσως το κάνω όταν μπω...
Κάθε μέρα θα καθόμαστε μαζί οκ; Ναι.
Όταν έρχεται ο Άλεξ θα το σπάμε και όταν θέλω να αντιγράψω από τον πάπα το ίδιο. Οκ! Δε με νοιάζει τι λέει η χοντρή... Έτσι και αλλιώς σε δύο χρόνια θα έρθει ο αδερφός σου και θα φωνάζει σε αυτούς.
Κοίτα πίσω, τους βλέπεις αυτούς σε λίγα χρόνια θα είμαστε στις θέσεις τους. Τι περίεργο, αυτοί θα φύγουν και κάποια στιγμή θα φύγεις και εσύ πωπω τότε θα είναι χάλια το σχολικό... και όντως ήτανε.
Πόσες ώρες, πόσες σκέψεις, πόσα μικρά και μεγάλα όνειρα.
Στο πεύκο μακαρόνια, πριν το πρώτο ματς.
Η υπομονή σου και ο ρομαντισμός σου με έχουν αλλάξει. Μια καλοσύνη που ελπίζω να μεταφέρω στα παιδιά μας και μια ιδέα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αν το θέλουμε εμείς. Δεν ξέρω αν θα αντέξεις, μπορεί να γίνει σε πέντε χρόνια μπορεί σε τριάντα αλλά ίσως δει ο κόσμος αυτό που βλέπω εγώ και οι άλλοι από τότε που ήμασταν μικροί. Η δική σου πλευρά του κόσμου. Αν κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένους λόγους που έρχεται στην γη, ίσως ένας από αυτούς να είναι ο δικός σου.
Λοιπόν να σας γνωρίσω από δω ο "ωραίος" και ο "κολλητός μου".
Είπα χάρηκα και είχα ένα μικρό χαμόγελο, ένιωσα μια όμορφη οικειότητα.
Ο "κολλητός μου" θα έρχεται μια φορά την εβδομάδα με το σχολικό το απόγευμα γιατί θα πηγαίνει στον ξάδερφο του για ιδιαίτερα.
Λοιπόν λέγε ιστορίες να ξεχαστεί, ότι θες τώρα και βάλε τη τσάντα του δυο θέσεις μπροστά, δε θα το θυμηθεί και η χοντρή και γίναμε. Αυτό ήτανε αφού πέτυχε σήμερα δεν θα τελειώσει ποτέ !!! Κόκκινοι από τα γέλια... ξανά. Σε πειράζει αλλά ξέρεις πόσο σε αγαπάμε για αυτό σε πειράζουμε και σου αρέσει, λίγο!
Ένα κολιέ μέσα στο νερό και ένας γάμος δίπλα στο νερό σε λίγους μήνες. Χρόνια πριν αλλά δύο γεγονότα που συνδυάζονται στο μυαλό μου. Όλα είναι στάδια που πρέπει να περάσουμε, μας διαμορφώνουν και μας αλλάζουν. Κάποιες φορές η πραγματικότητα είναι σκληρή. Αλλά στο τέλος αν το διαχειριστείς θα βγεις κερδισμένος. Έτσι είναι η ζωή. Το ήξερα πόσο μα πόσο τυχερή θα είναι η γυναίκα σου. Τότε ήμασταν μικροί δε στο είπα αλλά αυτό εννοούσα. Όχι δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάποιοι διαφέρουν, κάποιες καρδιές είναι ξεχωριστές. Κάποιοι άνθρωποι είναι σπουδαίοι και απλοί και σε κάνουν να αγαπάς τον κόσμο παραπάνω. Νιώθεις μια ζεστασιά και μια ασφάλεια όταν είσαι δίπλα τους. Πρέπει να κάθεσαι στο τραπέζι και να παραγγέλνουν για όλους γιατί θέλουν να σε περιποιηθούν. Όλα είναι καλύτερα και πιο σωστά όταν γίνονται έτσι. Κάθε σου ανασφάλεια σε έκανε στα μάτια μου πιο δυνατό. Το διαχειρίστηκες με τον δικό σου τρόπο, δεν άλλαξες ευτυχώς. Δεν ταιριάζεις στον κόσμο αυτό ποτέ δε σου ταίριαζες, έχεις ένα χάρισμα όμως και το ξέρεις. Θα το κυνηγήσεις...
Λοιπόν το Σάββατο θα έρθει ο κοντός σπίτι και θα κάνουμε γυρίσματα να έρθεις.
Εντάξει. Θα κάτσω στο μπαλκόνι του σαλονιού και θα διαβάσω όλες τις εφημερίδες, πόσο γαμάνε οι μεταγραφές!
Πόσες; Τι εννοείς 3; Δεν γίνεται παιδάκι μου. Μια είναι η παρέα. Δεν μπορεί να συνδυαστούν τόσες.
Ο καθένας έχει τον ρυθμό του και τον τρόπο του. Όσο πιο σκληρός φαίνεται κάποιος ίσως μέσα του να είναι πιο ευαίσθητος. Το ύψος και κάποια κόκκινα γένια προσπαθούν να κρύψουν κάποια πράγματα.
Ρύθμισε όμως το ρολόι σου κάτι δεν πάει καλά...
Είπαμε ο καθένας έχει τον ρυθμό του, πρέπει να μαθαίνεις να βλέπεις στη ζωή σου πίσω από τις λέξεις. Υπάρχουν τα λόγια που δεν λέγονται, οι εκφράσεις που προδίδουν τις σκέψεις και τέλος καρφώνεσαι στα μάτια. Να εστιάζεις στα μάτια. Τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα. Μάθε να διαβάζεις την ψυχή του. Κανείς δεν είναι ίδιος. Πολλά καλοκαίρια μια ελπίδα. Μοιάζουμε, δεν το ξέρουμε τώρα αλλά θα το καταλάβουμε. Κάθε δρόμος είναι δύσκολος. Θα έρθουν βράδια που τα ποτήρια θα είναι γεμάτα και θα αδειάζουν για να ξαναγεμίσουν. Είπαμε έτσι είναι η ζωή. Στο τέλος όμως οι καρέκλες θα είναι εκεί. Καμία απόφαση δεν βγαίνει από βιβλίο. Κάθε ιστορία είναι διαφορετική, ο χρόνος παίζει το ρόλο του πάντα αλλά τα μάτια είπαμε πως δεν κρύβονται. Εγώ τα ξέρω πια, είναι κομμάτι της όμορφης ζωής μου και σε ένα χορό ή όχι θα καταλήξουν και θα αλλάξουν την ζωή της. Αντίο είπε η αλεπού και τώρα θα σου πω το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι.
Αν πάρουμε αυτό τον πόντο στο κατάμεστο Αλέκος Αλεξανδράκης κερνάτε το φαγητό.
Χαμός !!!
Χάσαμε - κερδίσαμε δεν έχει σημασία.
Κανείς αν λέει αλήθεια δε το θυμάται. (σίγουρα κερδίσαμε)
Που θα φάμε; Πάμε δίπλα; Να πάρω και ένα χυμό από το περίπτερο (όχι ακόμα αυτό - spoiler)
Ελάτε πάμε...
Γεια σου Αλεκάρα, τα λέμε σε λίγο!
Είσαι σε όλες τις ιστορίες λίγα μέτρα μακριά...
Τώρα σπάνια που περνάω από το σπίτι δεν είσαι εκεί, είμαι σίγουρος ότι είσαι με τον δικό μου βόλτα.
Μια μέρα θα πάμε όλοι μαζί, έτσι το έχω στο μυαλό μου.
Πάμε πείνασα.
Γεια σας τι κάνετε; Καλά εσείς.
Πόσοι είστε;
Τέσσερις.
Τόσο απλά χωρίς να ξέρουμε...
Πόσο θα ήθελα να έχω μια φωτογραφία από εκείνο ή τουλάχιστον κάποιο καλοκαιρινό τραπέζι στον Νάρκισσο. Δεύτερος Πίνακας.
Ρε φέρε κάτι για τις μύγες... Γίνεται χαμός εδώ...
Κάποιες στιγμές στην ζωή μας είναι σοκαριστικές. Παγώνει το μυαλό σου, ταξιδεύει σε ένα κενό ίσως για μερικά μόνο δευτερόλεπτα αλλά το καταλαβαίνεις... Η πραγματικότητα σε επαναφέρει. Περίεργο συναίσθημα αν το αφήσεις σε αποδυναμώνει. Το μυαλό σου χαλάει λίγο λίγο. Πρέπει να το επαναφέρεις μην το αφήσεις. Βρες τον τρόπο.
Ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει σε αυτό το τραπέζι μόνο πως πρέπει να κάτσεις. Να βρεις το χρόνο να κάτσεις. Ξέρεις πως όταν κάτσεις ο κόσμος περιορίζεται σε αυτές τις επιφάνειες και όλα θα είναι καλύτερα μετά.
Ναι, να τις βαθμολογούμε. Καλά θα γίνει χαμός στο cafe. Ρε όλη μέρα γράφουμε βγήκανε και οι νικήτριες τι κάνουμε τώρα; Βάλε άλλα topic.
Να σου πω ρε έχω ένα εισιτήριο με το Μαρούσι μήπως ψήνεσαι να έρθεις;
Ναι πάμε πλάκα θα έχει θα τα πούμε εκεί. Θα σε δω εκεί!
Κάθε δεύτερη εβδομάδα, τις πρώτες μέρες με τρένο, μετά με αμάξι. Πολλές δύσκολες νύχτες αλλά με μια πίστη πως θα τα καταφέρουμε. Όρθιοι, καθιστοί με πιστό ραντεβού πάντα με γέλιο. Νέοι δρόμοι, καβάτζες πλέον είμαστε παλιοί. Τα επόμενα χρόνια αυτό δεν θα υπάρχει τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά. Ποτέ μη λες ποτέ. Μα σου είπα φέρε μια καρέκλα. Μην είσαι διστακτικός. Αν θες να κάτσεις φέρε την καρέκλα. Πολλά δύσκολα μπρος-πίσω, πολλά αδιάφορα βράδια αλλά όλα αυτά πιστεύω είναι καλύτερα όταν τα λες στο τραπέζι. Θα έρθει η σειρά σου θα νιώσεις την ασφάλεια και θα μιλήσεις, πολύ απλά. Μετά θα σου γίνει συνήθεια.
Όσα χρόνια και αν περάσουν θα το φοβάμαι. Θα μου δίνει δύναμη αλλά θα το φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πόσο επικίνδυνα πλησιάζει.
Πριν ανέβω στο αεροπλάνο ήθελα τόσο πολύ να είναι τα πράγματα διαφορετικά.
5 δευτερόλεπτα μελωδίας, το πιο γρήγορο ταξίδι του μυαλού μου.
Το πιο ξεχωριστό μου μέρος. Αλήθεια δικό μας και μαγικό.
Λίγες ώρες άπειρα συναισθήματα.
Δεν διαλέγεις την οικογένεια που γεννιέσαι και δεν καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι. Κρίνεις με τόση ευκολία τους άλλους, τους μεγάλους δικούς σου και μη γιατί έχεις μάθει να ζεις με μια ιδανική σκέψη και μελλοντική ζωή.
Μετά όμως μεγαλώνεις, αντιλαμβάνεσαι λίγα περισσότερα και διαλέγεις αν θα κάνεις την δικιά σου.
Έχεις όλον τον κόσμο να σκεφτείς και να ψάξεις.
Κάπως έτσι πέρασαν 18 χρόνια και έχω πολλές εικόνες που δεν μπορώ να τις περιγράψω, τις φυλάω ίσως για κάποιο άλλο κείμενο σε 10, 20, 30 χρόνια, ποιος ξέρει.
Μια εικόνα όμως είναι πολύ όμορφη... ένα τραπέζι ίδιο και στην αρχή δίπλα μας... ένα μικρό restart...
Σε όλα τα πράγματα συναντάς την αρχή μιας νέας διαδρομής...
Κατεβαίνω τα σκαλιά, χαιρετάω και φέυγω... ξαφνικά ΕΣΥ μπροστά μου... Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω...
Ο καθένας μας δημιουργεί έναν κόσμο που του επιτρέπει να είναι καλά, μπορεί να κατηγορεί τους άλλους, την τύχη, την μοίρα αλλά η αλήθεια είναι πως έχουμε στα χέρια μας την ζωή μας. Είναι πιο εύκολο να μην φταις ποτέ. Είναι εύκολο να μην "χορεύεις" και να μην παραδέχεσαι τους φόβους σου αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να γράψεις όλους τους φόβους σου και να τους ξεπεράσεις έναν - έναν.
Σε όλα υπάρχει ένα τίμημα...
Ξύπνα ρε αγόρι μου θα χάσεις το σχολικό...
ΥΓ: Αν μπορούσες να επιστρέψεις σε εκείνο το κρύο πρωινό θα το έκανες;
Μόνο αν το όνειρο μείνει μισό...
ΥΓ1: Έξι χιλιάδες και βάλε όνειρα σε ένα τραπέζι, πόσα άλλαξαν μέσα στις συζητήσεις μας... όλος ο κόσμος μας. 18 καλοκαίρια και μια κρυφή υπόσχεση πως αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ για όσο θέλουμε και για όσο νιώθουμε την ανάγκη αυτή...
ΥΓ2: Ο πρώτος τίτλος ήταν "Μια συνάντηση και ένα τραπέζι ράγισε τον κόσμο μου"
Αλλά εξαιτίας μιας πολύ περίεργης ιστορίας κατάλαβα πως μια διαδρομή ήταν αρκετή για να αλλάξει τον κόσμο μου. Τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να ήταν τελείως διαφορετικά αν δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή...
Πατήστε play για να ακούσετε τη μουσική που έχω επιλέξει, αν θέλετε...
Θα μπορούσες να αντέξεις;
Μάλλον όχι...
Αν δεν γινόταν θα μπορούσες;
Μάλλον όχι...
Αν μπορούσες να ξέρεις τι θα γίνει, θα το επέλεγες;
Αν ήξερες, θα ήσουν προσεκτικός;
Θα επέλεγες να μην είσαι εσύ; Για το καλό σου;
It's all past and lost. So lost... Almost Forgotten...
Οι ιδέες έχουν συνέπειες...
Η ιστορία μας ξεκινάει στην Lyon. Δύο ξένοι βρίσκονται στο ίδιο τρένο με προορισμό την Γενεύη. Το ταξίδι μόλις έχει ξεκινήσει και τίποτα δεν θα είναι τόσο αθώο όσο πριν. In a world filled with despair, we must still dare to dream.
Η Δέσποινα γράφει στο τετράδιο της: "Ακούω συνεχώς ανθρώπους που συμβιβάζονται με το λίγο που έχει να τους προσφέρει η ζωή και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κυνηγήσουν το πολύ της. Ανθρώπους που αρκέστηκαν σε έρωτες μισούς και σχέσεις χωρίς όνειρα και προσδοκίες. Μπορεί να ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς. Είναι βλέπεις λιγότερο τρομακτικό απ' τα υπόλοιπα που βρέθηκαν στον δρόμο σου. Έχουμε όμως αυτό το ελάττωμα οι άνθρωποι. Να μετατρέπουμε τη μετριότητα στο καταφύγιο μας, γιατί μας απελπίζουν και μας τρομάζουν αυτά που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τη ζήσουμε με την ένταση που της αξίζει. Κρυβόμαστε πίσω απ' τα πρέπει της κοινωνίας κι αφήνουμε στην άκρη τις επιθυμίες μας. Είναι κρίμα, ψυχή μου, να μένεις με τα πόδια καρφωμένα στη γη. Γιατί δεν μπορείς ν' αφήσεις πίσω σου μια αγάπη που έχει τελειώσει και να ψάξεις να βρεις μιαν άλλη; Θ' αργήσεις να το συνειδητοποιήσεις αλλά, πίστεψε με, θα έρθει η στιγμή που θα εύχεσαι με ό,τι έχεις και δεν έχεις, να μπορούσες να τον γυρίσεις πίσω, τον χρόνο. Τουλάχιστον εγώ το μετανιώνω τώρα".
Ο Παύλος κάθεται απέναντι στην Δέσποινα και ακούει μουσική
♫ και τρέμω να είμαι αυτό που χρόνια ανησυχείς ♫ ...
Πόσες μοναχικές σκέψεις έχουν περάσει από τα μυαλά των ανθρώπων με την ελπίδα να ζήσουν έστω για λίγο κάτι πιο συναρπαστικό, σκέψεις που ειπώθηκαν ή χάθηκαν μέσα σε όνειρα με πολύ δυνατή μουσική και απόλυτη ησυχία...
Για λίγα μονάχα δευτερόλεπτα καταφέρνουμε να μπούμε στο μυαλό του Παύλου και να κλέψουμε την σκέψη του:
"Θα 'θελα να της μιλήσω. Η ψυχή έχει μνήμη κι αναγνωρίζει τη "δίδυμη" της όταν τη βρει. Σωστά; Το μυαλό μου μπορεί ν' αντέξει αυτήν την λογική και δεν μπορεί να νιώσει άσχημα με ό,τι και αν συμβεί... Θα της μιλήσω... Πρέπει να της μιλήσω".
Ο Παύλος κοιτά έξω από το παράθυρο και διαβάζει ένα μήνυμα που είναι χαραγμένο στο παράθυρο:
Μην αναλύεις την ζωή
Μη θυμώνεις μαζί της
Μην αναρωτιέσαι για τα καπρίτσια της και τα σκέρτσα της...
Ζήσε στη δική σου Αυλή των ονείρων, μετά τα μεσάνυχτα!
Π: Μπορώ να σου μιλήσω;
λέει κάπως απότομα...
Π: Ε, εννοώ πως θέλω να σου μιλήσω εδώ και ώρα.
Τα μάτια τους συναντιούνται.
Π: Πάμε μια βόλτα στο εστιατόριο;
Λέει και προτάσσει το μπράτσο του χαμογελαστά. Εκείνη περνά δειλά το χέρι της και πάει μαζί του. Στέκεται μπροστά της και χαμογελάει αυτή ανταποδίδει το χαμόγελο ξανά δειλά και ξεκινάνε. Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα υπάρχει ένα ρεύμα ανάμεσα τους, όχι ήρεμο, διαφορετικό.
Στο εστιατόριο πέρασαν όλο το υπόλοιπο ταξίδι συζητώντας και γελώντας. Πλέον ο ένας ένιωθε πιο άνετα με τον άλλον. Πόσο απλό και σπουδαίο να νιώθεις όμορφα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η μοίρα τους έφερε κοντά, αλλά το τρένο σε λίγα λεπτά θα έφτανε στο σταθμό της Γενεύης.
Θα τους χρωστούσε λίγο περισσότερο χρόνο η μοίρα;
Ο Παύλος πήρε μια βαθιά ανάσα.
Π: Δέσποινα νομίζω φτάσαμε, μην... δεν θέλω να κατέβουμε.
Δ: Δεν σου έχω πει κάτι και δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να στο πω. Πριν από τρία χρόνια διαγνώστηκα με καρκίνο, βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο, αύριο επιστρέφω στην Αθήνα.
Ξαφνικά έπεσε μια βαριά ησυχία... Το τρένο ήταν γεμάτο σκοτάδι και φως.
Π: Δεν ξέρω τι να πω.
Δ: Μην πεις τίποτα.
Πόσο άδικο σκέφτηκε ο Παύλος. Γιατί; Δεν μπορώ να χάσω χρόνο, ο χρόνος μας δεν είναι εγγυημένος. Ποτέ δεν ήταν άλλωστε.
Π: Θα ήθελα να μου αφιερώσεις μια μέρα μπορεί να αρκεί.
Δ: Να αρκεί;
Η Δέσποινα το ίδιο βράδυ έφυγε ευτυχισμένη και με μια λαχτάρα να ξυπνήσει το πρωί να δει τον Παύλο και να ακούσει αυτά που ήθελε να της πει. Η καρδιά της έσβησε στο κρεβάτι του ξενοδοχείου λίγες ώρες αφού την είχε καληνυχτίσει. Εκείνο το βράδυ όμως ήταν μοναδικό γιατί τα όνειρα τους μπλέχτηκαν και δώσανε ραντεβού σε έναν άλλο κόσμο.
Δ: Μίλησε μου για σένα, δεν έχουμε χρόνο και βιάζομαι... μίλα μου για τον έρωτα από τα μάτια σου... βιάζομαι πολύ γιατί δεν προλαβαίνουμε το νιώθω...
Δεν θέλω να τελειώσει η βόλτα μας...
Π: Μαζί και μόνος μου. Σκέψεις, φαντασιώσεις, όνειρα στα μεσάνυχτα. Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα που δίνουμε στον εαυτό μας τις πιο ωραίες σκέψεις μας. Τον πιο δικό μας χρόνο. Ως μεσάνυχτα θεωρώ την ώρα που αφιερώνουμε στην πραγματική ζωή μας. Είναι στο τέλος της ρουτίνας μας, κρατάει ελάχιστα αλλά κάθε λεπτό έχει τετραπλή ισχύ. Πέντε λεπτά την ημέρα ίσως είναι αρκετά για να περιμένω τα επόμενα πέντε. Κάποια μέρα όμως αυτό δεν θα μου αρκεί.
Δ: Εξαιρετικά! Άψογα! Τέλεια!
Π: Δεν υπάρχει το τέλειο... Άρα γυρνάμε στο άψογα.
Δ: ΠΟΤΕ! Το τέλειο δεν υπάρχει λόγω του χρόνου, οι στιγμές και τα γεγονότα δεν είναι τέλεια επειδή κάτι καλύτερο ακολουθεί, αλλάζει, εξελίσσεται ή επειδή αλλοιώνονται στον χρόνο παραμένοντας όμως στιγμιαία τέλεια. Το πάγωμα του χρόνου, των πάντων, ίσως έκαναν κάποια πράγματα ΤΕΛΕΙΑ.
Π: Πρέπει να κοιτάξεις μέσα στις καρδιές των ανθρώπων να δεις αν κουνιέται κάτι, αν αναζητούν τον έρωτα. Ένα μικρό εκατοστό μιας ευκαιρίας ίσως είναι αυτό που θα μεταμορφώσει και θα αλλάξει για πάντα τη ζωή μας... αυτό δεν θα το αφήσεις ανεκμετάλλευτο... Αν θες κάτι δεν περιμένεις στην ουρά, πας και το παίρνεις. Τα συναισθήματα δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις. Μια τέλεια στιγμή...
Δ: Ενίοτε είμαστε λίγο φλώροι.
Ο Παύλος την επόμενη μέρα έφυγε για την Αθήνα.
Τώρα ξέρω τι έγινε. Μετανιώνω για τα λάθη που έκανα, έχασα χρόνο στον χρόνο μας. Δεν θα άλλαζε κάτι, δεν ήταν να αλλάξει.
♫ so I'm gonna love you, like I'm gonna lose you ♫
Για μια ακόμα στιγμή μπαίνουμε στο μυαλό του Παύλου.
Ξεφυσάω και κλείνω τα μάτια μου εδώ και δύο ώρες δεν θα αλλάξει κάτι όμως. Σε δύο ημέρες είναι η 10 Ιουνίου. Δύο χρόνια έχουν περάσει και το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό. Η ώρα είναι μία και μισή και δεν έχω καμία διάθεση να κοιμηθώ, θα βγω για ένα ποτό μόνος. Σε μια στιγμή είναι όλα ξεκάθαρα... Πατάς στη γη και ξέρεις την πραγματική σου δύναμη... Δεν μπορείς να καταφέρεις τα πάντα... Είναι πολύ σκληρό... είναι άδικο... Το μυαλό σου σε αναγκάζει απλά να υπάρχεις... Ξεχνάς κάθε συναίσθημα σου. Ξυπνάς, κουνιέσαι, τρως, περπατάς, νιώθεις μόνο ό,τι είναι αναγκαίο και πολλές μέρες πονάς.
Φτάνοντας στο μπαρ ο Παύλος ακούει ένα ζευγάρι να τσακώνεται η κοπέλα φωνάζει:
Ξέρεις; ΞΕΡΕΙΣ;; Εγώ δεν ξέρω... Δεν θέλω απάντηση γιατί δεν ξέρεις και δεν ήξερες... Κρίμα είναι να μην ξέρεις και να κάνεις ότι ξέρεις... Τουλάχιστον ας ήξερες για σένα... Αν περνάς μια κόλαση συνέχισε, δεν αντέχω άλλο. Συνέχισε μέχρι να είμαστε μόνο εσύ και εγώ. Όλος εσύ.
Δεν γίνεται αυτό.
Ο Παύλος κάθεται στο μπαρ και ζητάει το ποτό του
♫ Δυο ψυχές - Χαμένες στ' ανοιχτά - Τόση θάλασσα και ποιος θα την ξοδέψει ♫
Στα όνειρα κάποια πράγματα δε στέκουν... Όμως τα πιστεύεις, και πολλές φορές ξυπνάς αγχωμένος. Έτσι όμως γίνεται και στη ζωή, κάποια πράγματα δεν στέκουν όμως εσύ πιστεύεις και παραβλέπεις, αργά η γρήγορα οδηγείσαι σε αδιέξοδα και το μυαλό σου μπλοκάρει... Δεν ξέρεις πως να βγεις από το λαβύρινθο, νικητής... Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι υπερήρωας...
Θα τα καταφέρουμε; Γιατί όχι; Τα καλύτερα έρχονται! Ή πέρασαν; Κανείς δεν ξέρει, κανείς που είναι αισιόδοξος δεν μπορεί να απαντήσει αντικειμενικά.
Οι ζωές μας είναι γεμάτες επιλογές, μοιραία κάποιες θα είναι λάθος - σε κάποιες θα μάθουμε, άλλες θα τις ξανακάνουμε, όμως είναι κάποιες που δε θα τις ξεχάσουμε ποτέ.
