Η φωνή του καθηγητή στο κεφάλι του. Είμαστε τροφή για τα σκουλήκια, παιδιά. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ο καθένας από μας εδώ μία μέρα θα σταματήσει να αναπνέει, το σώμα του θα κρυώσει και θα πεθάνει.
Είμαι τροφή για τα σκουλήκια...
Είμαι τροφή για τα σκουλήκια...
Χαμογελάει και σκέφτεται ότι αν η κοπέλα - στην οποία ετοιμαζόταν να μιλήσει - ήξερε ότι, για να βρει αυτός θάρρος να της ανοίξει κουβέντα, επαναλάμβανε ότι είναι τροφή για σκουλήκια, λογικά θα άρχιζε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η τελευταία σκέψη τον καθυστερεί και η κοπέλα χάνεται κάπου μέσα στον κόσμο.
Elephant Gun (Στίχοι, Μουσική, Εκτέλεση: Beirut)
Κάθεται σ' ένα τραπεζάκι μ' ένα μισοτελειωμένο κρασί στο χέρι του και του έρχεται η ανάμνηση. Την ταινία την είχε δει μόνος του στο δωμάτιο του μεγάλου του αδερφού. Όταν ένας - ένας οι μαθητές ανέβηκαν πάνω στα θρανία τους, το κορμί του είχε κρύο ιδρώτα, ο λαιμός του πνιγόταν, τα μάτια του ήταν βουρκωμένα. Αν κλείσει τα μάτια, μπορεί να φέρει το σώμα του σ' αυτήν την κατάσταση μόνο μ' αυτήν τη σκέψη.
Θέλω να κάνω τον κόσμο να γελάει. Θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει. Θέλω να κάνω τον κόσμο να νιώθει συναισθήματα. Πρέπει να το κάνω σήμερα. Αύριο μπορεί να είναι αργά. Κάθε μέρα που περνάει, έχω μία μέρα λιγότερη.
Λίγες γουλιές ακόμα απ' αυτό το όμορφο κόκκινο κρασί. Επόμενη σκέψη. Τις μέρες που δεν δημιουργώ, φοβάμαι. Νιώθω θνητός και φοβάμαι. Και μετά έρχεσαι πάλι εσύ. Ο ψυχολόγος. Και μου λες ξανά και ξανά και ξανά τις ίδιες λέξεις στο κεφάλι μου. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ.
Η κοπέλα περνάει ξανά. Αυτήν τη φορά το βλέμμα του δεν θα την έχανε. Κλειδώνει για λίγο τις φοβίες και την πραγματικότητα έξω από την πόρτα. Μέχρι να καταφέρουν να μπουν, κερδίζει λίγο χρόνο ζωντάνιας, ρουφάει αέρα στα πνευμόνια του και - καθώς κατευθύνεται προς εκείνη - από μέσα του φωνάζει: Gooooood Mooooorning Vietnaaaaam !!!
* Σ' ευχαριστώ που μου έδειξες πως είναι τα μάτια και το χαμόγελο ενός καλού ανθρώπου. Αυτήν τη ζεστασιά, αυτήν την αθωότητα ψάχνω στα μάτια των δικών μου, στα δικά μου χαμόγελα. Σ' ευχαριστώ που μου έδειξες τι άνθρωπος θέλω να είμαι. Αυτός που κάνει τους άλλους να νιώθουν. Όσους μπορεί. Και όσο πιο δυνατά μπορεί.
Υ.Γ: Πάντα με άγγιζε η μουσική παραπάνω από τον στίχο. Γι' αυτό στα 10 αυτά κεφάλαια έσπρωξα τον εαυτόν μου να... ακούσει καλύτερα. Και μετά προσπάθησα να βρω πρωταγωνιστές και ιστορίες. Για 10 Στιχομένες Δευτέρες.
by Dominic
Ένα υπέροχο κείμενο για έναν υπέροχο άνθρωπο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα υπέροχο κείμενο για έναν υπέροχο άνθρωπο από ένα υπέροχο μυαλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή