Μεταρσίωση, της Αθανασίας Γιασουμή

Κάναμε τη μοναξιά μας ευαγγέλιο

πορευτήκαμε πιο μόνοι από πότε

τα βράδια οι τοίχοι ξέβραζαν ιδρώτα

άσπρα τεράστια σφουγγάρια μες στα χέρια της σιωπής

στύψε να στύψεις δε μας έμενε παρά να αγκαλιαστούμε

με δυο λέξεις.

Σ' αγαπάω σου φώναζα, σ' αγαπώ

ο κόσμος γεννήθηκε μέσ' απ' τη συγκυρία της αγάπης

πλέγμα ηδονών κι ασώματο πουλί μας βρήκε,

θυμάσαι τη δαχτυλήθρα της Κλωθούς την ώρα που έπλεκε;

Άστραφτε σαν μικρή πολύτιμη πανοπλία

κι ήξερα από τότε πως μου 'μελλες μόνο εσύ

από τότε το ήξερα κι αλήθεια

έκρυβα μες στα χέρια μου σκόνη αστρική

λάμψεις στα μαύρα κιούπια των ματιών

για να σου δίνω πριν ζητήσεις.

Κρυφά πολυβόλα μας σημάδευαν από παντού

δεν φανερώνεται παρά στο τέλος ο εχθρός

βγάλαμε δέρμα και μαλλιά

και κόκκαλα και σάρκα.

Από τότε πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον κάθε μέρα.

Η ματαιότητα σκοτώνεται αργά.

Της Αθανασίας Γιασουμή
πηγή: poema.gr